Voor een band met twee studioplaten en één postuum verschenen liveplaat heeft het Amerikaanse Discipline. tegen het einde van de twintigste eeuw een meer dan behoorlijke uitwerking binnen de progwereld gekend. Dit heeft de groep waarschijnlijk te danken aan het vele toeren in het laatste decennium van die eeuw. De band uit Royal Oak, Michigan is in de jaren negentig namelijk een graag geziene gast op nagenoeg alle grote, bekende progfestivals in de Verenigde Staten. Zo maakt Discipline. onder andere maar liefst vier jaar achtereen, van 1995 tot en met 1998, zijn opwachting op het podium van ProgDay.
Vanzelfsprekend is deze relatieve ruchtbaarheid ook toe te schrijven aan “Push & Profit” en vooral “Unfolded Like Staircase“, waarmee de band twee meer dan uitstekende platen op zijn naam heeft staan. Toch verdwijnt Discipline. eigenlijk tamelijk stilletjes van het strijdtoneel. In 2004 verschijnt nog wel een bescheiden, doch meesterlijke soloplaat van voormalig bandleider Matthew Parmenter en duikt bassist Mathew Kennedy op in Eyestrings, de band van Ryan Parmenter. Inderdaad… familie van.
En nu verschijnt er dan, als de gekende donderslag bij heldere hemel, warempel een heuse dvd van de band op de markt, simpelweg getiteld “Live 1995”. De dvd bevat een opname van een optreden van Discipline. in de Verenigde Staten, maar het is mij helaas niet geheel duidelijk waar en wanneer dit concert daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Ten tijde van het concert bestaat de band uit Jon Preston Bouda, Paul Dzendel, Mathew Kennedy en Matthew Parmenter. Toetsenist David Krofchok heeft de band dan ondertussen verlaten en wordt op het podium vervangen door inleenkracht Brad Buszard.
Omdat de beeldregistratie uit 1995 afkomstig is betekent dit dat deze precies tussen beide platen is gemaakt. Desondanks bestaat de setlist grotendeels uit nummers van het debuut. Naast vier van “Push & Profit” en slechts één van “Unfolded Like Staircase” treffen we echter ook vier nummers aan die nog niet eerder zijn uitgebracht, te weten The Possession, Circuitry, When The Walls Are Down en Homegrown. Dit viertal doet wat mij betreft niets, of in elk geval nauwelijks, onder voor het reeds bekende materiaal van de band en is daardoor meer dan welkom. Dat laatste is uiteraard een eufemisme…
Deze concertregistratie maakt op niet misverstane wijze duidelijk dat Discipline. op het podium nog onstuimiger en geestdriftiger is dan op plaat. Ondanks dat gitarist Jon Preston Bouda herhaaldelijk de pannen van het dak speelt, steelt zanger Matthew Parmenter echter duidelijk de show. Met zijn bovengemiddelde aanleg voor theater en toneel, weet hij de kijkers als het ware mee te voeren in zijn, herhaaldelijk zwartgallige, levenswereld. Zijn pantomime en geestdrift, gekoppeld aan een sterke beleving doen mij geregeld afvragen of ‘The Magic Acid Mime’, zoals Parmenter zich hier zelf noemt, het podium niet als therapie gebruikt.
Er is echter één maar… Het concert is namelijk met zeer beperkte middelen gefilmd door regisseur Willam Givens, die ook deels verantwoordelijk is voor het uitbrengen van deze dvd. Hierdoor valt er feitelijk op visueel vlak niet al te veel te beleven. Omdat de podiumbelichting zeer eenvoudig is te noemen, is eigenlijk alleen Matthew Parmenter goed zichtbaar. De andere vier muzikanten worden slechts af en toe in beeld gebracht, waardoor het concert wegens diezelfde middelen een tamelijk statische aangelegenheid is.
Video
Tja… Wat valt er te zeggen over de beeldkwaliteit van deze schijf? “Live 1995” wordt gepresenteerd in breedbeeld met een verhouding van 1.78:1, met de aantekening dat het beeld geen anamorfische behandeling heeft gekregen. Met de afkomst van deze concertregistraties in het achterhoofd, is het allerminst verrassend dat de beeldkwaliteit niet of elk geval nauwelijks die van een gemiddelde bootlegopname overstijgt. Er valt derhalve op technisch vlak heel wat aan te merken, maar dat houd ik liever voor me. Ik ben namelijk van mening dat deze opnamen zo uniek en exclusief zijn dat ik de kwaliteit in dit specifieke geval van ondergeschikt belang vind.Audio
Daar deze opnamen nimmer gemaakt zijn met de bedoeling deze ook daadwerkelijk op grote schaal uit te brengen, is het uiteraard niet vreemd dat op “Live 1995” slechts één geluidsspoor voorhanden is. Helaas valt de kwaliteit van dit stereospoor toch wel ietwat tegen. De onvolkomenheden van het geluid komen snel naar voren, want naast een storende hoeveelheid ruis, blinkt de opname ook niet uit in dynamiek en helderheid. Vanwege het bijzondere materiaal beschouw ik echter ook nu de kwaliteit van de dvd volkomen irrelevant en ik vermoed dat ik absoluut niet de enige ben die deze mening is toebedeeld.
Extra’s
Nu wordt het pas echt leuk… Onder de extra’s vinden we namelijk enkele opnamen uit de periode 1988 tot en met 1998, die samen ongeveer één uur klokken. Het bal wordt geopend door drie nummers uit 1988, te weten Interlude, Piddle-A-Dink en Piddle Diddle Iddle, gevolgd door Man And The Locust (Part 1), Still Night, Faces Of The Petty, Mickey Mouse Man en Man In Transition (1992), When She Dreams She Dreams In Color (coda) en Eyeballs Story (1997) en afgesloten met het magistrale Into The Dream (1998).
Het spreekt voor zich dat de beeld- en geluidskwaliteit wederom sterk te wensen overlaten, waarbij de opnamen uit 1988 veruit de minste kwaliteit hebben. Dat geeft natuurlijk niets, want ook nu is het materiaal van een dusdanige zeldzaamheid, dat ik deze mindere kwaliteit graag voor lief neem. Het merendeel van de hier aanwezige nummers is namelijk jammer genoeg nog nooit eerder op cd verschenen. Alleen al om die reden kan ik het besluit om deze nummers aan deze dvd toe te voegen enkel toejuichen.
Conclusie
Omdat de band helaas slechts één tournee buiten de Verenigde Staten heeft ondernomen, biedt “Live 1995” voor ons de enige mogelijkheid om de band aan het werk te zien. Niettegenstaande de overduidelijke, doch verklaarbare technische tekortkomingen moet de schijf dan ook voor de echte fans van Discipline. een ware verademing zijn. De eerste dvd van deze, helaas veel te vroeg ter ziele gegane, Amerikaanse progband is dan ook voor deze groep zondermeer een aanrader van de bovenste plank. Het is alleen de vraag of vanwege diezelfde onvolkomenheden ook de (iets) minder fanatieke fans van Matthew Parmenter en consorten in deze buitengewoon unieke concertregistratie geïnteresseerd zullen zijn. En dat is natuurlijk erg jammer, want wat mij betreft behoort Discipline. tot één van de beste bands van de jaren negentig…
Frans Schmidt