Disen GageAlbum

 De geschiedenis van het uit Rusland afkomstige Disen Gage begint in feite eind vorige eeuw wanneer de gitaristen Konstantin Mochalov en Yury Alaverdyan en bassist Nikolai Syrtsev elkaar tijdens hun studie aan het Natuurkundig Instituut van Moskou ontmoeten. Kort daarop besluiten deze studenten namelijk om samen met drummer Evgeny Kudryashov een band op te richten.

Aanvankelijk treedt het kwartet veelvuldig op in de talrijke uitgaansgelegenheden voor studenten in de Russische hoofdstad. Hierdoor werft de band enige faam als uitstekende podiumband, waardoor Disen Gage ook wordt opgemerkt door het ‘gewone’ concertpubliek. Ondanks het gegeven dat de lokale media en het merendeel van de zaaleigenaren de muziek van de groep helemaal niet zien zitten, groeit het viertal rap tot één van de vaandeldragers van de plaatselijke indie-scene uit.

Nadat Disen Gage in eigen beheer enkele cassettes uitbrengt, zien de leden zich in 2002 helaas genoodzaakt vanwege hun studies te stoppen met hun band. Alvorens daadwerkelijk de pijp aan Maarten te geven, neemt het gezelschap nog wel in een professionele opnamestudio een laatste demo op. Deze cassette, oorspronkelijk bedoeld als afscheidscadeau voor fans, vrienden, familie en (mede)studenten, wordt opgemerkt door de R.A.I.G. (Russian Association of Independent Genres).

Twee jaar later resulteren deze opnamen in een debuutalbum getiteld “The Screw-Loose Entertainment”, dat door deze Russische vereniging ter promotie van onafhankelijke muziek op de markt wordt gebracht. Dit eerste album bevat een tiental instrumentale composities, variërend in lengte van iets meer dan twee tot ruim vijf minuten. Samen met drie in 2002 opgenomen livenummers, Solaris, Theme en Chinagroove #15, brengt dit de duur van deze cd op ruim vijftig minuten.

Op zijn eersteling combineert Disen Gage de gecompliceerde arrangementen van progressieve rock en de mysterieuze klanken van psychedelische rock met het melodische expressionisme van etno-jazz en de ongebreidelde energie van garagerock. Uit songtitels als Solaris, Arabia, Chinagroove, Latino en Waltz wordt duidelijk dat het viertal zijn muzikale impulsen overal vandaan haalt. Mede hierdoor blijft de instrumentale muziek steeds interessant en gevarieerd, waardoor de kans op eentonigheid en verveling kleiner wordt.

Met twee gitaristen aan boord is het niet verwonderlijk dat de tien nummers op het album bol staan met het solide, doch inventieve samenspel van Konstantin Mochalov en Yury Alaverdyan. Hun spel doet mij geregeld denken aan dat van Robert Fripp en Adrian Belew op de ietwat recentere albums van King Crimson. Dat de muziek ondanks het op dit illustere duo gelijkende gitaarspel niet te ontoegankelijk wordt is grotendeels te danken aan de hechte ritmesectie van drummer Evgeny Kudryashov en bassist Nikolai Syrtsev, waarbij hun spel mij af en toe doet denken aan dat van Colin Edwin en Chris Maitland (Porcupine Tree).

Met een beetje goede wil kan de muziek op “The Screw-Loose Entertainment” dan ook omschreven worden als het denkbeeldige huwelijk tussen King Crimson enerzijds en Porcupine Tree anderzijds. Als belangrijkste getuigen wil ik Djam Karet, Focus en het oude Pink Floyd daarbij zeker niet onvermeld laten. Tenslotte doet de tomeloze en jeugdige manier van musiceren mij wel eens denken aan het helaas ter ziele gegane Dizzy Mizz Lizzy.

De arrangementen op het album ademen zeker de sfeer uit van de jaren ’70, waarbij zelfs de incidentele bijdrage van gastsaxofoniste Elena Philipova voortreffelijk op aansluit. Tevens valt op dat Disen Gage zich niet laat verleiden tot muzikale krachtpatserij waarbij de melodieën het onderspit moeten delven ten opzichte van de technische bekwaamheid van de vier bandleden.

Met “The Screw-Loose Entertainment” bewijst het jeugdige Disen Gage dat er tegenwoordig in Rusland wel degelijk interessante instrumentale muziek gemaakt wordt. Dit debuut is evenwel geenszins een hoogvlieger of toekomstige klassieker, maar gewoon een plaat die makkelijk in het gehoor ligt. Het wordt misschien eens tijd dat we onze muzikale blik vaker op deze voormalige republieken van de Sovjet-Unie moeten richten voor het ontdekken van nieuwe, aantrekkelijke (progressieve) rockmuziek.

Frans Schmidt