Distant DreamAlbum

Het Poolse gezelschap Distant Dream bestaat al een tijdje, bracht drie albums uit, maar bleef bij ons tot nu toe onder de radar. Met hun vierde plaat, “End of the World We Know” komt daar dan toch verandering in. En dat is eigenlijk maar goed ook, want dit kwartet zonder zanger maakt hele aardige muziek.

Marcin Majrowski als leadgitarist en Andrej Glowacki als slaggitarist bepalen volledig het bandgeluid. Volgens het cd-boekje komen er geen toetsen aan te pas, maar ik waag dat te betwijfelen. De sfeervolle postrock zit vol van geluiden die echt klinken als toetsen. Mocht dit toch allemaal gitaarwerk zijn, is het bijzonder knap gedaan. Afijn, ze wisselen stevige metal af met atmosferische, uitgesponnen rustige stukken, die nergens heen lijken te gaan.  Ook weer niet zo heel erg uitgesponnen, met een minuut of vijf zijn de nummers wel klaar.

Een soort belletje, tingeltje, is een vaak terugkerend dingetje in de muziek van deze Polen. Ik verdenk Glowacki hiervan. Wie de riffpartijen voor zijn rekening neemt is niet duidelijk, Majrowski zal wel voor de solo’s hebben getekend. Daarover gesproken, wat wel slim is, is dat zij een legertje gastgitaristen hebben opgetrommeld. Ik loop er een paar langs. Jeff Loomis (ex Nevermore) doet zijn ding in When Life Meets the Void. Zijn (?) solo is fel en hoog. Marco Sfogli (PFM) krijgt een plek in de spotlights in Spotlight. Zijn solo is mooier, het contrast met de verstilling die in dit nummer zit, is ook aangenaam.

Pulse of the Fading Light is opgeleukt met Maciej Meller (Quidam, Riverside). Konrad Piatkowski roffelt er lekker op los, daar heeft hij toch een handje van, en de pingelgitaar ontbreekt ook nu weer niet. Gelijk ook maar brommende basbeer Marcia Kotarbinski even in het zonnetje zetten. Check! Een slepende, licht vervormde solo lijkt uit de tenen van Meller te komen. Mijn douze points gaan niettemin naar Whispers. Rustiek tokkelen met het overbekende tingeltje roept zware metalen op. De solo, deze is van Henrik Danhage (Evergrey), is uiterst vinnig en een beetje benepen. Het is op en af met zacht en hard, en de partijen ijle toetsen (of niet…) kunnen mij zeker bekoren.

Op het cd-doosje is een ruimtevaartuig te zien die boven de aarde vliegt. In combinatie met de albumtitel en de nodige songtitels doet dit vermoeden dat we een ruimtereis achter de rug hebben. De informatie hierover ontbreekt, dus sla ik er maar een slag naar. De muziek past hier goed bij, het is makkelijk je er door te laten meevoeren, naar een andere planeet misschien. Dat de klanken melodieus zijn in hun onbestemdheid helpt zeker ook mee om dit tripje van veertig minuten te ondergaan. Het gitaarwerk is prima verzorgd, dat is op een gitaaralbum natuurlijk ook mooi meegenomen.