Distant MantraAlbum

In de Griekse vertaling van het Oude Testament is de abyss de afgrond of het dodenrijk. De Poolse band Distant Mantra presenteert met zijn tweede cd een vlucht naar die onheilspellende plek. In het najaar van 2022 recenseerde ik “Solitude Republic”, de debuut-cd van deze band. Wat de band interessant maakt is dat die prog, alternatieve rock en wat elektronica smaakvol mengt. In Małgorzata Maleszak- Kantor heeft de band bovendien een prima zangeres. Haar sterke zang combineert mooi met de wat gruizige en broeierige sfeer van de muziek.

Op “Getaway To The Abyss” staan negen nummers. Liedjes met een kop en een start, waarin vooral de sfeer centraal staat. En die is dus vooral broeierig te noemen. Het album start met Make Them Go. Voor dit liedje zou de term ‘garage-prog’ uitgevonden kunnen worden vanwege de gruizige gitaren. Deze alternatieve kant komt bijvoorbeeld ook sterk naar voren in Till The End, dat als een ballad begint, maar een mooie gruizige finale heeft. In liedjes als Poison en I’m Rising komt bovendien de elektronica bovendrijven. Ik vind dan Distant Mantra op zijn sterkst en I’m Rising is een nummer dat er echt bovenuit steekt op deze plaat. Een mooi slepend nummer met een fijne gitaarfinale.

Het nummer Anthem combineert weer fraai de jaren 90 alternatieve rock met prog en een vleugje elektronica. Ook het liedje Sen wil ik er nog even uitlichten. Dit nummer is in het Pools gezongen en met name de zang voelt zelfverzekerder en vertrouwder.

De stijl die Distant Mantra op het eerste album heeft neergezet wordt op “Getaway To The Abyss” verder uitgebouwd. Het bevalt mij sowieso dat deze Poolse band zich niet op platgetreden paden beweegt, maar (steeds meer) een eigen stijl ontwikkelt. Dat maakt Distant Mantra een interessante band om te volgen. Wel vind ik dat om van een echt goede plaat te spreken, “Getaway To The Abyss” te weinig liedjes herbergt die blijven hangen. Ik vind de meeste nummers oké, maar ook niet meer dan dat. De gebundelde invloeden zijn interessant, veel nummers hebben zeker hun momenten, maar in te weinig liedjes komt alles samen. Zoals in I’m Rising wel gebeurt. Kortom, met “Getaway To The Abyss” laat Distant Mantra wederom horen een band met potentie te zijn. Als we sterren moesten geven bij Progwereld, zou ik zeggen: drie uit vijf.