District 97Album

Diverse collega’s staken reeds de loftrompet af over dit ‘bandje’ uit Chicago. Maar ook gerenommeerde progrockers als Bill Bruford en wijlen John Wetton staken hun bewondering voor dit gezelschap niet onder stoelen of banken. John Wetton ging zelfs een samenwerking aan met District 97, die te beluisteren is op “One More Red Night (Live with John Wetton)”.

De covidperiode was ook voor District 97 niet gemakkelijk. Toch slaagde de band erin om in april 2022 een album uit te brengen op hun eigen platform ‘In The Vaults’. In een beperkte oplage verscheen onder de titel “Many New Things” een aantal studio-demo’s en een aantal liveopnamen van tracks die we nu terugvinden op het nieuwe album “Stay For The Ending”.
Inmiddels hebben de bandleden het materiaal in de studio gefinetuned en zijn ze zeer enthousiast over het eindresultaat, met thema’s als eenheid, verdeeldheid, bedrog, obsessie, onthechting, veerkracht…
De vraag rijst natuurlijk of wij ook zo enthousiast zijn? Voor mij persoonlijk geldt dat ik District 97 sinds hun debuut altijd heb bewonderd om hun intelligente muziek maar op de een of andere manier kon het mij niet echt raken. Brengt “Stay For The Ending” daar verandering in?

De band trapt op zijn Dream Theater’s af met de titeltrack. De riffs stuiteren door de kamer. Gelukkig weet Leslie Hunt daar een prettige melodie overheen te zingen. Het refrein klinkt lekker pompeus met ook nu een sterke catchy melodie van Hunt. Dan volgt een instrumentale speeltuin op basis van de snelle riffs en sluit het nummer af met het pompeuze refrein. Een lekkere opening.
Deck Is Stacked is ook zo’n nummer dat gebouwd is op een heerlijke heavy funky riff. Tussen de riffs door krijgt Hunt de ruimte om haar bluesy tekst te zingen. Na een ingetogen, ruimtelijk brugje volgt het stoere, catchy refrein. Na het tweede refrein volgt een King Crimson-achtige gekte die overgaat in iets wat op een drumsolo lijkt, waarna het sterke refrein het nummer afsluit.

Mirror begint met fraai sfeervol spel op de akoestische gitaar door Jim Tashjian, waarna opnieuw de heerlijke funky riffs  het geluid bepalen, vermengd met King Crimson (Adrian Belew)-achtige vocalen door Hunt en Tashjian. Het opnieuw pompeuze refrein, aangevuld met piano, heeft een aantal verrassende accentverschuivingen. De band slaagt er echter in om die verschuivingen volledig natuurlijk te laten klinken. In de brug volgt een andere riff waar Hunt een aantal uithalen overheen zingt die iedere keer een trapje hoger worden. De laatste uithaal moet ze helaas achterwege laten want…te hoog. Er volgt een korte, vlammende synthesizersolo, waarna de piano het in een rustig tempo overneemt. Dat vormt uiteindelijk de begeleiding voor het  melodieus gezongen ‘The mirror always shows, the one who’s really in control’  door Hunt. Dit wordt vocaal beantwoord door Tashjian. De intensiteit wordt opgevoerd met een synthesizersolo. Wacht even, wordt er nu echt een ‘Starship Troopertje’ gedaan?  Inderdaad! Het duel tussen synthesizer en gitaar, dat volgt, is om van te smullen.

In Divided We Fall horen we hoe gemakkelijk de band switcht van heavy naar ruimtelijk en weer terug en hoe goed zangeres Hunt daar met haar stemgebruik op inspeelt. De manier waarop de zangmelodie uit het ruimtelijke gedeelte wordt omgetoverd naar een gitaarsolo is werkelijk ingenieus te noemen.

Many New Things begint als een rustige ballad van Howard Jones of Phil Collins met de nodige  elektronica, waarna we ‘Frippertronics on the keys’ krijgen voorgeschoteld. Compleet met opnieuw Adrian Belew-achtige vocalen. Wanneer de drums invallen zou je bijna denken dat Bill Bruford achter de kit zit. Dit klinkt zó King Crimson uit het “Discipline”-tijdperk, zonder het schaamteloos te kopiëren. Heel knap gedaan en de gitaarsolo is weergaloos.

Ook in Crossover krijgen de toetsen meer ruimte, opnieuw met Howard Jones-achtig spel. Hunt krijgt zo alle ruimte  voor haar fraaie zang. Na ruim twee minuten vindt de ritmesectie het welletjes geweest en worden de registers weer opengetrokken. Het is verbijsterend hoe trefzeker Hunt haar melodieën weet te plaatsen tegen de niet alledaagse akkoorden in de gitaar en toetsen.
Vreemde eend in de bijt is de jazz-wals Life Cycle met opnieuw weer die verbluffende trefzekerheid van Hunt in de samengestelde jazz-akkoorden, nu met kopstem.

Na de soundscape X begint X-Faded als een gewone song met een folky, fraaie melodie. De sfeer wordt beklemmend wanneer het ritme uit de soundscape X wordt gebruikt. In het heavy refrein klinkt de wanhoop door in de krachtige stem van Hunt.
Beklemmend is ook het sfeertje in het intro van The Watcher. De, zich herhalende, pianotoon, ondersteund met een rimshot op de drums gaat onder je huid zitten. Ook in haar vocalen zet Hunt een sinister sfeertje neer. Niet verwonderlijk wanneer je haar even later vertwijfeld hoort schreeuwen ‘I am the warchild’. Ook nu horen we hier in de slepende gitaar/bas-riffs King Crimson-invloeden terug, deze keer uit de “Thrak”-periode, terwijl in de zangmelodie van het refrein de echo van de galmende stem van John Wetton doorklinkt. Dit wordt nog pregnanter wanneer in het coda een aantal klassieke akkoordsequenties opduiken.

Op de een of andere manier is District 97 er op dit album in geslaagd om alle puzzelstukjes naadloos in elkaar te laten passen. De riffs worden niet tot in het oneindige doorgevoerd maar er is ruimte voor de zang van Leslie Hunt. Zij weet op onovertroffen wijze haar weg melodieus te vinden tussen al die stuiterende riffs en ingewikkelde akkoorden. Daarnaast zijn er een paar experimenten zoals Many New Things en Crossover, waarin de band moeiteloos nieuwe wegen bewandelt.
Tot slot weet de band de invloeden van hun muzikale helden uiterst subtiel in hun eigen muzikale wereld te integreren, wat tot een zeer smaakvol muzikaal gerecht leidt. Dit alles maakt “Stay For The Ending” tot een behoorlijk geniaal album.
Ondergetekende zal de (lof)trompet alvast uit de koffer halen…