AkaciaAlbum

De Amerikaanse band Akacia is feitelijk het geesteskind van gitarist / toetsenist Michael Tenenbaum. Hij krijgt eind vorige eeuw namelijk het idee om een album op te nemen met muziek die geïnspireerd is op de bekende progressieve bands uit de jaren zeventig. Om dit doel te kunnen verwezenlijken, plukt hij een drietal andere muzikanten, die zijn liefde voor deze muzieksoort delen, bij andere bands weg. Met deze muzikanten, drummer Doug Meadows, zanger Eric Naylor en bassist Steve Stortz, neemt Tenenbaum vervolgens vanaf 2001 dit debuut op.

Met slechts vier nummers, die gezamenlijk bijna zestig minuten duren, is er op “An Other Life” genoeg gelegenheid voor de groep om een zeer uiteenlopende variëteit aan muzikale stijlen te etaleren. Hierin schuilt echter ook mijn grootste punt van kritiek op het album. In haar poging de aandacht van de luisteraar tijdens deze lange nummers niet te verliezen, vergaloppeert Akacia zich namelijk meer dan eens. Ondanks dat de kale productie de muziek de indruk geeft in één keer live in de studio te zijn opgenomen, klinken de arrangementen af en toe net iets te doordacht of te ingenieus.

Daarnaast zijn twee van de vier nummers op “An Other Life” onderverdeeld in meerdere afzonderlijke delen. Het grote nadeel hiervan is dat deze epossen, An Other Life en Journal, op bepaalde momenten een nogal fragmentarische indruk geven. Beide nummers lijken te zijn ontstaan door het creatief aan elkaar plakken van diverse muzikale ideeën om zo de gewenste speelduur te kunnen bereiken. Het mag duidelijke zijn, dat dit knip- en plakwerk niet aan mij besteed is.

Met Tenenbaum’s voorliefde voor de klassieke progressieve rock in het achterhoofd, is het niet verwonderlijk dat Akacia op haar debuut een geluid laat horen, dat duidelijk gebaseerd is op, en geïnspireerd is door, grootheden als Genesis, Kansas en Yes. Daarnaast is het viertal niet bang om bij hedendaagse Amerikaanse bands als Spock’s Beard, Glass Hammer en Salem Hill leentjebuur te spelen. Ik refereer hier bewust naar Amerikaanse bands, want af en toe neigt Akacia namelijk naar het maken van die typische Amerikaanse gladjanussenmuziek, inclusief de met overdreven Amerikaans accent bezwangerde zangpartijen. Het blijft een kwestie van smaak, maar deze zangpartijen kunnen me in geen geval boeien. Sterker nog… het stemgeluid van Eric Naylor irriteert me mateloos.

In Tenenbaum heeft het kwartet een bezielende tekstschrijver met onderwerpen die vooral gebaseerd zijn op de filosofische kant van het leven. Hiermee komt Akacia tekstueel gezien in hetzelfde vaarwater als een evangelische progband als Divine In Sight. Het grote nadeel hierbij is dat de groep met deze christelijke geloofsovertuiging helaas niet veel verder komt dan de gebruikelijke en clichématige religieuze thema’s als hoop, bezinning en verlossing. Hierdoor ontstaat het gevaar dat dit soort hallelujateksten de band mogelijk kan vervreemden van het potentiële koperspubliek. Dat het echter ook goed kan uitpakken bewijst het werk van een man als Geoff Mann of, meer recentelijk, Neal Morse.

Naast tekstschrijver is Tenenbaum ook de belangrijkste muzikant van het stel. Het album staat bol van zijn avontuurlijke en boeiende gitaarspel, waardoor er voor de gitaarliefhebbers voldoende te genieten valt. Zijn spel doet mij af en toe denken aan Steve Howe of Alan Morse, met hier en daar wat bluesinvloeden. Daarnaast is hij ook verantwoordelijk voor alle toetsenpartijen op het album, maar het is duidelijk dat de elektrische gitaar zijn hoofdinstrument is. De door hem gespeelde toetsen dienen namelijk vooral ter accentuering en opvulling van reeds bestaande arrangementen.

Het moge duidelijk zijn dat Akacia in teveel valkuilen is getrapt om dit debuut als noemenswaardig te kunnen bestempelen. De band heeft muzikale ideeën genoeg, maar is in haar ijver om deze ook daadwerkelijk ten toon te spreiden in zeven sloten tegelijk gesprongen. Dat lukt zelfs met de stimulansmiddelen THG of EPO niet, laat staan met progressieve rock. Ondanks deze talrijke ideeën komt het Amerikaanse kwartet helaas niet veel verder dan de overbekende progclichés.

Eén van de weinige lichtpunten -en dan doel ik niet op de religieuze teksten- is het avontuurlijke gitaarspel van Michael Tenenbaum op “An Other Life”. Met een echte producer achter de knoppen, die in staat is de dadendrang van Akacia enigszins in te dammen, kan deze groep wellicht meer tot haar recht komen.

Frans Schmidt