Diverse ArtiestenAlbum

Samenvattend kunnen we twee dingen concluderen. Ik moet het toegeven, het experiment mag als een mislukking beschouwd worden: de leesbaarheid van een recensie wordt bepaald niet groter als je de inleiding en de slotsom omdraait. En verder is “Tripwave” geen plaat die voor liefhebbers van goede prog veel te bieden heeft. Fans van darkwave, gothic en jaren ’90 pop zouden het album kunnen uitproberen, maar ze moeten er geen al te hoge verwachtingen van hebben. Het is een ondrukwekkende verzameling muziek waarvan de bedoeling en de samenhang mij in elk geval volkomen ontgaat. Jammer van het mooie hoesje en de ongetwijfeld goede bedoelingen.

Voor wie vooral in de muziek geïnteresseerd is (en ik geef je groot gelijk!) staan er in de inleiding twee steekwoorden: experiment en psychedelisch. Russisch is ook een aanwijzing, maar laten we niet flauw doen. Ik spreek tenslotte ook geen Italiaans en die muziek vind ik wél leuk. Of loop ik nou te hard van stapel?

Hoe dan ook, de aanleiding voor deze verzameling muziek uit Rusland is me niet helemaal duidelijk. In Rusland schijnt psychedelische muziek al twintig jaar heel populair te zijn en deze plaat wil daar een overzicht van zijn, maar de bindende factor die deze bands bijeenbrengt is wel een onbeheersbare dwang tot middelmatigheid en een speurtocht naar de grenzen van mijn tolerantie voor irritante zang. Dat blijkt al meteen uit de opening, een tien minuten durende riff van Eastern Syndrome, waarop de zanger echt alle toonsoorten in zijn partij probeert te prakken, in weerwil van de grondtoon van het stuk. Samen met de naar eigen inzicht voortpiepende saxofonist en de krijsende gitaar doet de band mij nog het meest denken aan Roxy Music, maar niet op een goede manier.

De sluikgelokte Bryan Ferry komt ook in zijn gladdere periode even langs in het helemaal niet psychedelische maar eerder banale funkstukje van The Moon Pierrot. Niet gek dat het allemaal zo gedateerd klinkt, dit nummer blijkt al in 1990 op vinyl te zijn uitgebracht.

Gekker, maar niet minder oud, is het computerdeuntje van Do Major, al was het maar omdat de drumcomputer daar door een chimpansee met ADHD lijkt te zijn geprogrammeerd. Psychedelisch kun je dit echt niet noemen. Professioneel eigenlijk ook niet. Saai liedje, gezongen door een plechtige dame die ten onder gaat in haar eigen galm.

Nog minder indrukwekkend is het – nota bene ooit nog eens door Musea uitgebrachte – liedje van Decadance, een band die zijn naam op geen enkele manier eer aandoet. Als de muziek voor deze compilatie technisch is opgefrist, doet dat het ergste vrezen voor het origineel, want jongens, wat klinkt het muf! Wel een aardige gitaarsolo, trouwens.

De darkwave van Disen Gage is wel heel fraai, hoewel tamelijk rechtstreeks gejat van Porcupine Tree anno 2004. Datzelfde geldt, maar dan minder goed gedaan, voor de lange jams van Rada & Ternonik, Vespero en KRTL. Hier is het spacerock troef, maar erg origineel of briljant gedaan is het niet. Wel komt de ’trip’ uit de titel van de plaat eindelijk tot zijn recht.

Verder is het niet veel bijzonders: Deti Picasso verkoopt wat schreeuwerige rock, Kafedra.Org heeft een soort trip-hop in de aanbieding en Liompa klinkt als The Cure op een te laag toerental.

Het ligt voor de hand dat erop de redactie van een website die in meningen grossiert veel gediscussieerd wordt, maar wij hebben nog al eens de neiging om door te slaan. Zo zijn we nu verwikkeld in een lang debat over de vorm en inhoud van recensies. Moet, zo is de vraag, er uniformiteit zijn in onze besprekingen? Daarbij vliegen de stellingen in het rond, lang niet altijd even vriendelijk van toon en woordkeus. Zo poneerde één onzer, dat je wel een enorme sukkel (hij gebruikte een ander woord, maar voor taalverruwing ga je maar naar de Tweede Kamer!) moet zijn om een recensie niet met een inleiding te beginnen en met en conclusie af te ronden. Kijk, dán heb je aan mij een hele kwaaie, dan gooi ik mijn kont tegen de krib. Dan wil ik dat met eigen ogen zien. En met welke plaat kan dat experiment beter worden uitgevoerd dan met een compilatie van Russische psychedelische muziek?

Erik Groeneweg