Diverse artiestenAlbum

“A Taste Of Belgium” is het resultaat van een samenwerking tussen de Vlaamse prog-site Prog-nose en hun Waalse tegenhanger Prog Résiste. De grote waarde van dit project is daarmee al aangetoond, nog los van de muziek. Een dergelijke samenwerking zie ik in Nederland nog niet zo één, twee, drie van de grond komen. Waar een klein land groot in kan zijn, wat u zegt!

We hebben hier te maken met een verzamelalbum, waarop acht meer of minder gevestigde Belgische prog-acts zich presenteren. Op het bijgeleverde kaartje van België, waarop de woonplaats van de bandjes is afgedrukt, is trouwens een merkwaardig fenomeen zichtbaar: alle bands zijn te vinden in het westen van België; de enige zaal die trouw prog programmeert, The Spirit Of ’66, bevindt zich in het uiterste oosten. Daartussen is een uitgestrekt gebied waar voor symfomanen dus kennelijk helemaal niets te beleven is.

Enfin, de muziek. Omdat hier rijp en groen door elkaar staan, kan het niet anders dan dat er grote verschillen in kwaliteit hoorbaar zijn. Toch moet in eerste instantie de loftrompet voor de samenstellers worden gestoken: elke band is absoluut interessant en verdient gehoord te worden.

Dat begint met de prettige progrock van Panopticum, een band die zelf al aangeeft zich door Dream Theater en Liquid Tension Experiment te laten beïnvloeden. Het zal niet verbazen dat de band dat niveau niet haalt, al was het maar omdat drummer Björn Dekock geen Portnoy is. Desondanks heeft de band wat sterke troeven: Say No More is een zeer verdienstelijke compositie en de stem van zangeres Shari Platteeuw is een welkome aanvulling. Toegankelijke en zeker niet kinderachtige prog met klasse.

Madelgaire grijpt terug op wat meer klassieke invloeden. De Mellotron (in een doosje) kleurt het canvas waarop dit stuk geschilderd is. De complexiteit van Gentle Giant, de rauwe hoekigheid van VDGG en de lyriek van het oude Genesis worden moeiteloos vermengd. Ook hier is de zang een bonus: drummer Pascal Rocteur heeft een heldere, hoge stem. Madelgaire heeft wel een lichte neiging tot gepiel dat op de zenuwen kan werken, maar maakt evenzogoed indruk.

Quantum Fantay, het slachtoffer van een rare typfout als je het mij vraagt, maakt een toegankelijke soort space-rock waarin ik Griekse invloeden meen te herkennen (souflaki), maar waarin ook de geest van Ozric Tentacles’ Ed Wynne rondwaart. Pulserende rock mét structuur, voor spacerock niet altijd een vast gegeven. Toetsenman Pieter van den Broeck steelt hier de show met zijn uitgekiende klanken. Voor het overige waadt de band in een soort hippie-meligheid waar ik toch te oud voor geworden ben. Bonus: Niek Shlut klinkt als een klok.

Beyond The Labyrinth heeft in het voorprogramma van bands als Epica, Doro en Jon Oliva’s Pain gestaan en daarbij goed opgelet. (Tearing Down The) Icons is een tegen AOR aanschurkende progmetalen compositie met alle toeters en bellen die daarbij horen. De band wordt wat mij betreft gehinderd door een wat beperkte zanger met een zeer beroerde beheersing van de Engelse taal en door een wat rommelige mix. De drums klinken ronduit slecht, de toetsen dateren het nummer. Het probleem zit ‘m natuurlijk juist in het genre dat de band gekozen heeft: probeer daarin maar eens origineel te zijn of te excelleren. Wel fraaie samenzang en een pittige gitaarsolo!

Wat Ghiribizzi betreft: kun je een band serieus nemen als de leden zich Dario Frodo, Frank Centauri of Little John noemen? Blij dat je het me eens bent, lezer, vooral omdat Ghiribizzi wat mij betreft de minst geslaagde bijdrage levert: een matige compositie, een ‘onderweldigende’ zanger, krachtpatserij en weer een beroerde mixage. Er zit muzikaal talent in de band, maar men zou zich eerst van de nodige ballast moeten ontdoen.

AmAndA koppelt de lichtvoetigheid van Saga aan de volstrekte waanzin van The Darkness. Zanger Thibaut de Halleux maakt dankbaar gebruik van zijn kopstem. Wie daarbij bedenkt dat hij in het Frans zingt, kan zich wellicht het hysterische soort mini-operette voorstellen dat zich hier afspeelt. Aviary zingt Jacques Brel, zoiets. Dit is mij te gek, maar eerlijk is eerlijk: het is wel knap gedaan.

Bij Karma Depth gaat het er heel wat serieuzer aan toe. Sober, somber en een tikje saai. Deze band staat met beide poten in het veen. Second Chance komt wat langzaam op gang en als de band eenmaal op stoom is verliest zanger Hans Berten (eervolle vermelding voor de normaalste naam) zijn overwicht in het lawaai. Maar het vakmanschap straalt er vanaf, knappe gitaarsolo, mooi stukje ritmische dressuur, apenstrak en stuwend. Na 7 minuten weet je het wel, maar toch: petje af.

Afsluiter Globalys sleept een hele vrachtwagen aan instrumentarium mee: een Hammond, Mini Moog, dwarsfluit, kluitje gitaren, nestje synthesizers, roedel drums en – natuurlijk – een klavecimbel. Al die zooi hebben de mannen nodig voor dit staaltje jaren ’70 prog-jazz van de bovenste plank. Dit is knutselrock van de hak op de tak en wie prog willen maken moeten mannen met baarden zijn, maar dit is wel erg goed gedaan. Niet eens zozeer als compositie, want het reutelt maar door, maar meer als klankcollage. Ik geloof niet dat er één verkeerde noot gespeeld wordt, zo zou het in 1973 ook geklonken hebben. Persoonlijk denk ik dat je met je hoofd in je reet moet leven om zo’n anachronisme te willen maken, maar even goed is dit ijzersterk gedaan. Hoogtepunt van de plaat.

Het is daarom ook waarschijnlijk dat er met “A Taste Of Belgium” geen nieuwe bekeerlingen gevonden zullen worden. De bijdragen van met name Globalys en AmAndA zijn zo extreem buitenissig dat de argeloze luisteraar – zo hij of zij al niet besmet is met het progvirus – hooguit met de schrik vrijkomt. Voor de líefhebber daarentegen is “A Taste Of Belgium” absoluut een doosje lekkernijen. Warm aanbevolen, liedje 5 overslaan.

Erik Groeneweg