Diverse artiestenAlbum

De bands die op deze driedubbelaar meespelen kregen van te voren de volgende drie instructies mee de studio in:

1. Je inzending moet in de lijn liggen van begin jaren ’70.
2. Je mag alleen instrumenten uit die periode gebruiken (Moog, Mellotron, Fender Rhodes en een Rickenbacker basgitaar) en geen moderne effecten gebruiken.
3. Je inzending moet langer dan 20 minuten duren.

Bij velen zal bij deze opsomming het hart opspringen, maar ik vind dit echt heel jammer. Het bevestigt alleen maar de vele vooroordelen waar ons genre mee worstelt. De makers (Colossus magazine) zijn dus kennelijk van mening dat symfo alleen goed is als het aan bovenstaande eisen voldoet en dat vroeger dus alles beter was. Met z’n allen alleen maar opgeven over de jaren ’70, zo veel mogelijk proberen dat geluid te kopiëren en alleen maar muziek af te zetten tegen die periode, dát is de doodsteek van de symfo!

Maar goed, de muziek. De bands die wilden meewerken aan dit conceptalbum over het epische gedicht “Odyssee” van Homerus (gaaaaap) liegen er niet om. Nathan Mahl, Nexus en Glass Hammer staan altijd garant voor spektakel en ook bands als Tempano en XII Alfonso staan veelal voor hoogstaande kwaliteit. De Canadese formatie Nathan Mahl mag met hun instrumentale epos het spits afbijten. Na een rustige opening met akoestisch gitaarspel en zweverig toetsenspel gaat het tempo omhoog en wordt er een zwaar aangezet thema op de toetsen gespeeld. Ik vind het thema wat goedkoop overkomen, het zou prima als achtergrondmuziekje voor een irritant Playstationspel gebruikt kunnen worden. Tweede nadeel is dat de drums enorm ingeblikt klinken. Bij dit soort muziek mogen de drums best wat dominanter aanwezig zijn. Nu gaat het geluid alleen maar irriteren. Het nummer staat bol van de tempowisselingen en vooral de toetsen krijgen ruim de tijd om te accelereren.

Dan is het tijd voor het huzarenstukje van deze cd. De Argentijnse band Nexus is de volgende die zijn kunnen mag etaleren. En wat een geweldig nummer hebben zij gemaakt! Het zit doorspekt met heerlijk bombastisch toetsenspel in de stijl van hun geweldige album “Metanoia”, lekkere zware en licht galmende drums en fantastische tempowisselingen. Ik had de nieuwe zanger van de band Lito Marello (hij verving de na “Metanoia” vertrokken Mariela Gonzales) nog niet gehoord, maar gelukkig is zijn stemgeluid uitstekend en past het prima bij de muziek. Wat de band hier in bijna 28 minuten voorschotelt is fenomenaal. Rustige sferische passages worden opgevolgd door heerlijke bombastische stukken met scheurende toetsensolo’s en heerlijk gitaarspel. Ik wacht met smart op het nieuwe album van deze band!

Maar na dit nummer is het feest nog niet voorbij. Een nummer langer dan 20 minuten maken is nooit echt een opgave geweest voor de heren Babb en Schendel van Glass Hammer. Ook het nummer dat ze voor dit project opnamen is er weer eentje om in te lijsten. Zoals wel vaker gebruiken ze voor dit nummer meerdere zangers en zangeressen om de diversen karakters vorm te geven. Zo worden de mannelijke personen gestalte gegeven door Fred Schendel en Steve Babb zelf en krijgen ze tegenspel van Susie Bogdanowicz en Laura Lindstrom, die met het album “Songbird’s Cry” van haar band U i Blue al indruk maakte. Het nummer heeft een prachtige opbouw en, zoals we van de heren wel gewend zijn, uitstekend solowerk op toetsen en gitaar. Ook het vette basspel van Steve Babb mag niet ongenoemd blijven.

De kwaliteit van de nummers op de eerste schijf is torenhoog. Helaas wordt dat niveau door de bands op de 2^e cd bij lange na niet gehaald. Allereerst is daar de inzending van XII Alfonso. De eerste 10 minuten zijn sterk, met mooie spanningsopbouw en interessante thema’s. Het nummer bestaat uit zeven delen en helaas hoor je ook overduidelijk wanneer welk hoofdstuk eindigt en het volgende begint. Daardoor mist het samenhang en komt het allemaal niet echt goed uit de verf. Er zit een aantal prachtige stukken in, maar het is niet bepaald goed als één nummer te volgen. Dit noemen we nou knutselsymfo.

Ik was nog niet bekend met de muziek van het Zweedse Simon Says, dus dit is mijn eerste kennismaking. De symfo met neo-prog invloeden die deze heren maken klinkt lekker in het oor. De toetsen zijn doordrenkt met een neo-prog sausje en het gitaarwerk is lekker fel. De stem van Daniel Faldt moet je echt liggen. Ik ben persoonlijk niet echt kapot van zijn stem. Het nummer heeft wel voldoende variatie om te blijven boeien.

Ook het Italiaanse C.A.P. hoor ik hier voor het eerst aan het werk. Dit nummer doet mij echt helemaal niets. De meerstemmige stukjes die opduiken irriteren me mateloos en ook de zang van Maurizio Mercandino, die erg z’n best doet theatraal over te komen, laat me koud. Ook deze band heeft er moeite mee om de tijd vol te maken, het is allemaal een beetje los zand, ondanks dat er echt wel mooie instrumentale stukken in zitten.

Het Argentijnse Tempano (niet verwarren met landgenoten Atempo) opent de derde cd met een afgrijselijke intro. Hier hoor je alleen kerkorgel terwijl een zware stem ons in een vreemde taal iets duidelijk probeert te maken. Daarna herstelt de band zich echter en zet men een sterk nummer neer vol met heerlijke gitaarsolo’s en toetsensolo’s. Helaas is hier de opbouw ook wat fragmentarisch, maar zet de band daarna weer zo’n interessant thema neer, dat je ze dat snel vergeeft.

Na Nexus is de inzending van het Franse Minimum Vital voor mij de grootste verassing. Dit nummer glijdt aan je voorbij terwijl het ene mooie thema na het andere voorbij komt, terwijl de band strooit met prachtige solo’s op toetsen en gitaar. Vooral het hypermelodieuze gitaarspel van Jean Luc Payssan is geweldig. De volle 22 minuten is dit genieten met een grote G.

Als laatste laat het Braziliaanse Aether zijn kunnen horen. En ook dat is echt niet misselijk. De band gaat meteen heerlijk van start met schitterend gitaarspel en zalig ondersteunend basspel. Het nummer heeft een bepaalde drive die er voor zorgt dat je op het puntje van je stoel blijft zitten. Samen met de inzendingen van Nexus en Minimum Vital het hoogtepunt van dit drieluik.

Ondanks mijn (algemene) kritiek aan het begin van mijn recensie, kan ik niet anders concluderen dat dit een fantastisch project is geworden. Een paar zwakkere nummers daargelaten, biedt dit ruimvoldoende luisterplezier voor elke symfomaan. Toch moet ik nog een punt van kritiek kwijt. Als je zo’n uitgebreid concept maakt (met het complete verhaal en zelfs een stripverhaal in het boekje), zorg dan dat je ook de songteksten vertaalt. Nu is het niet te volgen omdat 70% van de tekst in het Italiaans, Spaans en Frans wordt gezongen. En verder? Verder hoor je mij niet meer klagen.

Maarten Goossensen