Dockers GuildAlbum

Muziek is meermaals een integraal onderdeel van een goede film. Menig filmklassieker heeft een kenmerkend thema. Zo’n deuntje waaraan je direct de film of serie herkent. Dat het coveren van zo’n deuntje lucratief kan zijn, bewezen Emerson Lake & Palmer met Peter Gunn Theme. Dat kunnen wij ook, moeten de muzikanten van Docker’s Guild hebben gedacht, getuige dit album.

De band heeft op dit album een aantal thema’s van verschillende sciencefiction series en films gecovered. Ik vermoedde dat de muziek hierdoor wel eens heel goedkoop kon klinken, maar dat bleek mee te vallen. De gekozen thema’s lenen zich bijzonder goed voor een progmetaljasje. Het bijkomende voordeel is dat bijna elk nummer een lekker vlot tempo heeft. De muziek blijft hierdoor redelijk spannend. Wel hebben veel nummers iets kitscherigs. Met name de cover van The Neverending Story is niet anders dan campy te noemen, al zorgt dit wel voor een flinke glimlach bij mij als luisteraar. Het nummer is dan ook behoorlijk pakkend. Heerlijk luchtig vermaak.

Twee maal brengt de band zelfs een hele suite, van respectievelijk vijftien en tien minuten lang, ten gehore. Met de Flash Gordon Suite covert deze band delen van een soundtrack van Queen. De originelen van Queen behoren tot hun meer theatrale composities en hierdoor leent de muziek zich wel voor deze progmetal aanpak. Het resultaat is een behoorlijk vermakelijke Sciencefiction trip. Dune Suite is dan weer heerlijk dreigend en melancholisch. Het moment waarop het orgel wordt geïntroduceerd is toch zelfs bijzonder prettig. Een mooie manier om het album af te sluiten! De suites vormen de twee hoogtepunten van dit album. Van de kortere nummers is de Doctor Who Main Theme ook nog behoorlijk sterk. Dat synthesizermelodietje blijft geweldig. Al heeft de band dit natuurlijk handig kunnen overnemen uit het origineel van Ron Grainer.

Hoewel een album vol met covers van filmthema’s in de praktijk verrassend goed uitpakt, blijf ik het idee achter het album net iets te gemakkelijk vinden. Zo’n coveralbum voelt aan als het pronken met andermans veren. Er is te weinig gedaan om de covers een eigen identiteit te geven. Het album is tevens geen coherent geheel. Dit album zou daarnaast onderdeel moeten uitmaken van een 9-delige serie over de avonturen van ene Jack Heisenberg. Dit album is daarbij bedoeld als een soort overgangsalbum. Een illustratie van Heisenberg zijn liefde voor Sciencefiction. Een wel erg dun lijntje naar een klaarblijkelijk groter concept.

Dit album bevat kortom nogal campy muziek die desondanks wel goed in elkaar steekt. Dit is zo’n album dat je eenmaal met plezier beluistert, maar waarbij de muziek ook weer niet zo goed is dat je verleid wordt om het album vaker te beluisteren. Een album vol filmthema’s blijft namelijk aanvoelen als een gimmick. Hoewel dit geen slecht album is, wordt het ook nooit meer dan een tussendoortje.

Luke Peerdeman