Bereid je voor op de grootste ‘progressive rock space opera’ ooit. In maar liefst vijf seizoenen zal Douglas R. Docker zijn “Mystic Technocracy” ten gehore gaan brengen. Te beginnen met het 79 minuten durende eerste seizoen “The Age Of Ignorance”. Maar liefst vier jaar heeft deze Amerikaanse toetsenist, die tegenwoordig in Italië woont, er over gedaan om met dit eerste album in deze reeks te komen. Geheel in stijl van Ayreon, Avantasia en het Consortium Project is een keur aan gastmuzikanten uitgenodigd om dit album luister bij te zetten. Deze muziekgilde heeft een sterke achtergrond in de zogenaamde Adult Oriented Rock (AOR).
“The Mystic Technocracy” is een sciencefiction verhaal over godsdienst en hoe de mens in naam van zijn godsdienst al meer dan 4000 jaar heeft gemarteld, gemoord en oorlog gevoerd. Het gaat over de waanzin van de mens als hij dogmatisch en fanatiek zijn geloof aanhangt. Het verhaal van Docker wordt geplaatst in een sciencefictionachtige omgeving, waar een alien levensvorm (The Mystic Technocracy) religie heeft gecreëerd om de mensheid te controleren, te manipuleren en uiteindelijk te vernietigen.
Lion Music kondigt op grootse wijze deze rockopera aan en hierboven steek ik daar een beetje de draak mee. Inderdaad het is Docker gelukt om een groep muzikanten bij elkaar te brengen die allen naam en faam hebben in de rockmuziek. Ik noem even Gregg Bissonette (David Lee Roth / Joe Satriani), Magnus Jacobson (Miss Behavior), Tony Franklin (Blue Murder), Guthrie Govan (Asia), Jeff Watson (Night Ranger), John Payne (Asia), Göran Edman (ex Yngwie Malmsteen, Karmakanic), Amanda Somerville (Avantasia / Epica) en Tony Mills (TNT/ Shy). Zeker geen onbekenden in dit genre.
Maar de vraag dient zich aan of dit project daarmee ook een echt supergroepproduct is geworden. Helaas moet ik aangeven dat dit niet het geval is. Hoewel het album door zijn verhaal gezien moet worden als een conceptalbum, is het toch meer een verzameling van losse nummers, die door onherkenbare Noorse teksten aan elkaar worden gepraat. In Norse Cosmogony (Part 1) horen we iemand waarschijnlijk het conceptverhaal toelichten, maar daar versta ik in elk geval niets van. Sommige nummers zijn heel sterk, zoals het titelnummer The Mystic Technocracy dat een echt rock nummer is geworden, andere zijn weer ronduit zwak. Het nummer Judeo-Christian Cosmogony komt bijvoorbeeld helemaal niet op gang, met name door een wirwar van diverse zangers en invloeden. Ik hoor popinvloeden van bands uit de tachtiger jaren, zoals Duran Duran en Spandau Ballet in The Divine Comedy dat daarmee een parodie wordt van zichzelf. De David Bowie cover Loving The Alien is bijzonder slecht uitgevoerd.
Volgens wikipedia is AOR een muziekstroming die zich richt op commercieel geproduceerde rockmuziek en hitparadevriendelijk is. Het laatste nummer Black Swans, waarbij harmonische zang veelvuldig aanwezig is, de teksten niet ingewikkeld zijn en je het refrein zo kunt meezingen, zou dan ook zo de top 40 kunnen bestijgen. Of het echter ooit in onze Wereldse Tien komt te staan betwijfel ik. Liefhebbers van pop-rock muziek, met echte AOR zangers, moeten dit album zeker een kans geven. Anderen kunnen in elk geval dit seizoen van deze serie overslaan.
Mario van Os
Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder