Dol AmmadAlbum

En we noemen hem Dol Ammad!

Met grote blijdschap geven wij, vader Vangelis en moeder Therion, kennis van de geboorte van ons eerste kind. Moeder en kind maken het goed. Er gaan overigens hardnekkige geruchten dat Jean-Michel Jarre de vader van Dol Ammad zou zijn, maar dat wordt vooralsnog in alle toonaarden ontkent. Tot zover deze fictieve voorstelling van zaken. En dan nu de droge feiten. Dol Ammad is het geesteskindje van de Griekse synthesizerspecialist Thanasis Lightbridge, die ergens in het jaar 2000 op het idee kwam om elektronische muziek te laten fuseren met bombastische, theatrale metal. Deze bijzondere combinatie van uiteenlopende stijlen schreeuwde natuurlijk om een nieuw naamplaatje, want het plakken van etiketjes en het stoppen in hokjes is tenslotte een universeel geliefde menselijke bezigheid. Zie daar de geboorte van de ‘electronic art metal’. Dit is overigens ook de naam van het label dat Thanasis Lightbridge, vanwege zijn drang naar totale artistieke vrijheid, inmiddels zelf heeft opgericht.

Lightbridge is dus de bedenker en componist van Dol Ammad, maar om al zijn ideeën te kunnen realiseren heeft hij uiteraard een beroep moeten doen op een aantal muzikale medestanders. De bekendste daarvan is Alex Holzwarth, die normaliter zijn niet geringe drumcapaciteiten etaleert in Rhapsody Of Fire en Sieges Even. Het zanggedeelte is een verhaal apart. Dol Ammad maakt gebruik van maar liefst veertien vocale krachten, zeven mannen en zeven vrouwen. Dit koor, bestaande uit vier tenoren, vier alten, drie bassen en drie sopranen, geeft Dol Ammad zijn groteske, opera-achtige uitstraling. Als je dan toch groot denkt is veertien verschillende stemmen vanzelfsprekend wat weinig, vandaar dat voor het nieuwe album “Ocean Dynamics” ook nog een gastvocalist is uitgenodigd. De keuze is daarbij gevallen op de onvolprezen DC Cooper (Silent Force), die tegenwoordig ook deel uit maakt van de ‘supergroep’ Amaran’s Plight, het progressieve nevenproject van creatieve duizendpoot Gary Wehrkamp (Shadow Gallery).

Waar Lightbridge met Dol Ammad’s debuut “Star Tales” (2004) nog de hoogte in ging, op zoek naar een plaats tussen de sterren, gaat hij met opvolger “Ocean Dynamics” de diepte in, op zoek naar de geheimen van de zee. Dus duikpakken aan, snorkels in de aanslag en zuurstofflessen op de rug, want Dol Ammad voert U mee op een reisje onder water. Haal de Jules Verne in uzelf naar boven, laat de Man van Atlantis herleven en geef de muzikale golven van deze ‘aquatic space opera’ vrij spel.

Het maritieme, bijna een uur volmakende spektakel van “Ocean Dynamics” begint met het vierluik Thalassa Dominion, waarin zo’n beetje alle facetten van Dol Ammad’s muziek komen bovendrijven. Aanvankelijk heffen de waternimfen een feeëriek gezang aan, zijn de synthesizerbliepjes niet van de lucht (of van het water eigenlijk), maar al snel komen de drums als een oorlogszuchtige torpedojager voorbij gezeild. De draaikolk van bombast wordt even tot zwijgen gebracht in het derde, lounge-achtige deel van dit muzikale epos, maar in het laatste bedrijf worden de sluizen echt goed open gezet. Woeste vloedgolven van metalgitaren en bombastische koorpartijen laten hier de waterkrachtcentrale op volle toeren draaien. Een ware zeeslag. In het supersnelle Solarwinds ontwaren we, tussen het theatrale geweld, het typische geluid van Flipper, een tv-vriend uit lang vervlogen tijden. Dol Fijn ontmoet Dol Ammad, als het ware. Een oase van rust is het navolgende Descent, dat je met zijn ambientklanken in een new age trip doet belanden. Lava en Aquatic Majesty doen er echter alles aan om je weer snel in een draaikolk van hardere klanken mee te voeren. In laatstgenoemd, watervlug nummer bewijst DC Cooper met zijn karakteristieke, van dramatiek druipende stem dat hij alle benodigde zangdiploma’s op zak heeft. De heftigheid duurt nog even voort met het overdadige Liquid Desert, maar met afsluiter Heart Of The Sea komen we in rustiger vaarwater. In een sfeervolle ambiance brengt dit zacht klotsende, kabbelende deuntje de toehoorder naar een vredig einde van Dol Ammad’s wonderlijke waterballet.

Vernieuwers worden in hun eigen tijd vaak verguisd en verketterd, om pas veel later, soms na hun dood, geroemd te worden. Zo zal het Thanasis Lightbridge wellicht ook vergaan. De een zal zijn werk met Dol Ammad geniaal en briljant vinden, de ander zal er van walgen en het verachten. Een tussenweg lijkt eigenlijk niet goed mogelijk. Oordeel zelf!

Joost Boley