Dol TheetaAlbum

Wij van Progwereld houden er wel van om de grenzen van progressieve rock een beetje op te rekken. Alle uithoeken van de verschillende stromingen beluisteren we met interesse en geven daar onze ongezouten mening over. Zo ook met dit album, want dit is dus een typisch voorbeeld waar de grens op doorbreken staat.

Je kan Thanasis Lightbridge een beetje beschouwen als de Arjen Lucassen van Griekenland. Lightbridge is de mastermind achter Dol Theeta’s “The Universe Expands” en is het tweede project na Dol Ammad, waar hij twee albums voor componeerde, nl “Ocean Dynamics” (2006) en “Star Tales”(2004). Ook de gekozen namen van de projecten hebben een andere connectie naar Lucassen; “Dol” betekent namelijk in Tolkiens wereld ‘kasteel’. (Lucassen noemt zijn studio ’the electric castle’ Theeta ofwel de T, is de achtste letter van het Griekse alfabet, wat weer refereert naar de eerste letter van Lightbrigde’s voornaam, red). De albums onder de naam Dol Ammad zijn geproduceerd als een zogenaamde ‘A space rock opera’, waar Lightbridge onder anderen als gastzanger DC Cooper wist te strikken. Daarnaast heeft Lightbridge grotendeels alles in eigen hand gehouden, zowel muzikaal, de composities als de productie van alle albums. Goed, tot zover de vergelijkingen met de heer Lucassen dan maar.

De hoes is in elk geval al fascinerend genoeg. De Duitser Werner Hornung is verantwoordelijk voor het art work, en in de cover van het album heeft hij een Godin verwerkt die herrijst uit het universum met daarbij een verleidelijke glimlach op haar mond. Met haar hypnotiserende lach probeert ze je mee te nemen naar plekken waar je nog nooit bent geweest.

Zoals de titel al aangeeft, klinkt ook de muziek ruimtelijk. Het is ook gelijk duidelijk waar Lightbridge zijn inspiratie haalt en dat is de Franse toetsenvirtuoos Jean-Michel Jarre. Op momenten dat ik geconcentreerd luister en er is geen inmenging van de gitaar, heb je af en toe ook het idee dat je naar Enigma of Kraftwerk luistert. Gelukkig komen de drums, in tegenstelling tot genoemde acts, niet rechtstreeks uit de sample computer, maar zijn die ook zeer strak door de meester ingespeeld, soms met bijzonder veel overtuiging, want zowel de toetsen als de drums beheerst Lightbridge tot in de details.

Het album begint met Which Are You, een gesproken tekst van een man die ingaat op de materie van hypnose. Hij verkondigt onder andere dat je moet geloven in de zin van hypnose om tot de diepte van je ziel te komen. Daarna nodigt hij je uit om in een diepe trance te geraken, geholpen door de muziek. De term trance heeft in dit geval meerdere betekenissen. De gemoedstoestand waar hij over spreekt gaat voor mij niet helemaal op. De muziek is te enerverend om in een staat van rust te komen, mede ook doordat het er soms heftig aan toe gaat met de goede gitaarpartijen van Dim. Laat ik maar zeggen dat Ad Visser’s “Brainsessions” een betere werking op mijn onderbewustzijn had. De tweede betekenis van ’trance’ kan ik wel bevestigen. Ondanks de heftige drum en gitaarpartijen is Lightbridge in staat om een knap stukje trancemuziek te produceren zoals wij dat kennen van bijvoorbeeld Nederlands trots Dj Tïesto. Luister maar eens naar de track Silver Air, een goed voorbeeld van hoe Lightbridge trance met progressieve rock verweeft. Zelfs de muziekstroming ‘lounge’ is van toepassing in het nummer Every Goodbye. Deze track zou het uitstekend doen in de Supperclub in Amsterdam! Met andere woorden, Lightbridge is beïnvloed door diverse stromingen in de muziek, en dat laat hij horen op dit album. Samen met de mooie sopraanzang van Kortessa zorgt dit album voor een melodieuze spacetrip.

Is deze recensie dan wel op zijn plaats op de site van Progwereld? Ja, want er blijft genoeg over voor de liefhebber van progressieve rock. In Mud laat gitarist Dim bijvoorbeeld een stevig stukje gitaargeweld horen dat in een gemiddelde powermetal band niet verkeerd zou klinken. Af en toe klinken de gitaarriffs en drums lekker agressief, dus er valt echt wel wat te beleven. Zangeres Kortessa bezorgt mij ondanks haar sopraanstem tijdens de ‘zweverig’ ingezongen stukken toch veelvuldig het gevoel dat ik naar Marcela Bovio van Stream of Passion luister. Goed voorbeeld daarvan kan je beluisteren op Goddess, de officiële single van het album. Ook in Something Called Tomorrow, een track die overigens behoorlijk wat invloeden van Enigma kent, klinkt ze af en toe verrassend veel als de Mexicaanse frontvrouw van Stream of Passion.

Ondanks dat Lightbridge in diverse interviews heeft verklaard erg van bands als The Gathering, Porcupine tree en Ayreon te houden, is van die bands weinig meer te horen op “The Universe Expands”. Of de doorsnee prog-, symfo- of metalliefhebber hier dan ook mee uit de voeten kan, durf ik niet te zeggen, maar het is ongetwijfeld een ervaring waard om ook deze uithoek van het genre eens te verkennen. Tenslotte kan het namelijk geen kwaad zelf eens de grenzen van de progressieve muziek op te zoeken. En na een aantal luisterbeurten moet ik concluderen dat het allemaal lekker klinkt, sterker nog, het wordt verslavend!

Ruard Veltmaat