Dominici

O3, A Trilogy: Part 2

Info
Uitgekomen in: 2007
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: InsideOut
Website: http://www.dominici.com/
MySpace: http://www.myspace.com/charliedominicimusic
Tracklist
The Monster (8:28)
Nowhere To Hide (5:06)
Captured (4:16)
Greed, The Evil Seed (7:27)
School Of Pain (7:23)
The Calling (6:40)
The Real Life (3:28)
The Cop (4:49)
A New Hope (6:53)
Erik Atzeni: basgitaar
Charlie Dominici: zang
Brian Maillard: gitaar
Yan Maillard: drums
Americo Rigoldi: toetsen
O3, A Trilogy: Part 3 (2008)
O3, A Trilogy: Part 2 (2007)
O3, A Trilogy: Part 1 (2005)

Charlie Dominici dankt zijn bekendheid aan zijn deelname aan één plaat van Dream Theater. Na “When Dream And Day Unite” vond men een betere zanger en mocht Dominici voor zichzelf beginnen. Dat deed hij met een ambitieus project, O3, waarvan deel 1 in 2005 verscheen zonder dat de pers er veel aandacht aan besteedde. Ik heb die plaat in elk geval compleet gemist. Beluistering van deel 2 doet mij vermoeden dat ik gewoon geluk gehad heb.

Dominici (de band) maakt melodische progmetal van het type Dream Theater. Misschien niet van dezelfde klasse, maar wel goed. In opener The Monster trekt de band meteen fel van leer met vingervlugge gitaar- en toetsensolo’s, dubbele bassdrums en veel dynamiek. Een mooie pianosolo zorgt voor wat rust, waarna de gitaar weer losbarst. Het einde van het nummer laat indrukwekkend vuurwerk horen. Fraaie, maar wat gladde en voorspelbare muziek.

Daarna begint een hoorspelletje, maar het is dan ook een conceptalbum in drie delen, wat had je dan verwacht? Nowhere To Hide is het eerste nummer waarop Dominici de zanger zich laat horen. Da’s jammer. Met veel pathos bezingt hij het leven van een naar mannetje dat zich het schompes zuipt. Dat is tot daar aan toe, maar moet hij daar zo bij gillen? En moet dat zo vals?

Dominici is net zo’n galmbak als James LaBrie, maar dan in het kwadraat. Daarbij moet hij “acteren”, hij speelt immers een typetje. Het resultaat is tenenkrommend en maakt de niet heel opvallende maar verder wel prettige muziek onbeluisterbaar. Dieptepunt is wel School Of Pain, waarin Charlie een soort zwaarmoedig spook van de opera lijkt te vertolken. Potsierlijk gedoe.

Waar 03 precies overgaat wordt mij niet duidelijk, zelfs niet met de uitleg die de platenmaatschappij bij de promo gevoegd heeft. De plaat “expains why there are so many problems in the world”. Kijk, dát is handig. Daar zaten we al een poosje op te wachten, dat zal helpen. Het is geen vrolijk verhaal, maar het is dan ook een conceptalbum in drie delen, wat had je dan verwacht? Kennelijk biedt deel 3, waarvan de platenmaatschappij dreigend waarschuwt dat-ie in voorbereiding is, meer hoop voor een betere toekomst.

Ondertussen trekt de plaat zonder hoogtepunten aan je voorbij. Het rifft en rockt dat het een lieve lust is, maar voegt het iets toe aan alle progmetalalbums die er al zijn? Nou ja, afgezien van de lachwekkend naïeve teksten van Charlie, eigenlijk niet veel. Of je moet “BE”, “Operation Mindcrime”, “Snow” en “Metropolis” niet kennen. Eén pluspunt moet ik hem meegeven, het gaat tenminste niet over draken en kabouters. Dat had óók nog gekund!

Samenvattend: Over smaak valt te twisten. De ene zanger ligt me beter dan de andere. Er zijn ook bandjes die platen maken over grootse onderwerpen zonder dat ze er iets wezenlijks over te zeggen hebben. En er zijn natuurlijk bandjes die niet zo goed zijn in het componeren van sterke nummers. Dominici haalt op al deze terreinen de hoogste punten. De muziek is niet slecht, maar dommig en erg onorigineel. Er wordt goed gespeeld, maar volslagen binnen de lijntjes van het uitgekauwde genre. Tot slot: het wordt tijd dat de band een andere zanger zoekt.

Erik Groeneweg

Send this to a friend