Airey, DonAlbum

De keyboardspeler Don Airey is al sinds 1971 actief. En actief kun je hem wel noemen met ruim 300 albums waar hij op meespeelde. Een bezige bij die je weleens gehoord zou kunnen hebben met – en dan doe ik hier een kleine greep – Rainbow, Black Sabbath, Colosseum II, Brian May, Andrew Lloyd Webber en Deep Purple. Daarnaast vindt hij zelfs nog tijd om onder zijn eigen naam een album uit te brengen. Waarbij het nieuwe album genaamd “Pushed To The Edge” duidelijk beïnvloed is door  zijn laatste broodheer van de afgelopen ruim twintig jaar, Deep Purple.

Op deze cd kreeg Don Airey de medewerking van de zangers Mitchel Emms, bekend van “The Voice UK” 2013 en Carl Sentance van de band Nazareth. Sentance was al eerder te horen als zanger op de Don Airey albums “A Light In The Sky” uit 2008 en “One Of A Kind” uit 2018. Bij de promo zat geen informatie over wie welke nummers gezongen heeft, maar ik durf wel een invulling te maken. Beide zijn goede zangers. Van de twee, heeft Emms een iets warmere stem die te horen is op de nummers Moon Rising, Power Of Change en Edge Of Reality. Sentance doet met zijn vibrato en klassieke rockstem met de hoge uithalen denken aan Black Sabbath en Rainbow. Hij heeft de overige nummers ingezongen. Met uitzondering van de instrumentale nummers Girl From Highland Park en Finnigan’s Awake.

Op gitaar speelt Deep Purple bandmaatje Simon McBride. Hij legt over het gehele album de ene na de andere mooie gitaarsolo neer en zeker tijdens de gitaar/keyboard-duels met Don Airey gaan ze helemaal los. Een geweldig voorbeeld hiervan is Out Of Focus.
Dave Marks, multi-instrumentalist die op dit album de basgitaar in handen heeft genomen, is een bekende van Simon McBride. Zij gaan samen met het “The World of Hans Zimmer and the Limitless Orchestra” op pad. Nog een bekende voor Don Airey en Simon McBride is de drummer Mark Finnigan, waarmee ze een tournee hebben gedaan als begeleiding van Ian Gillan, ook bekend van Deep Purple.

De sound van de ‘paarse rockers’ hoor je op de opener Tell Me goed terug. Met dit nummer, tevens de eerste single wordt het album met een relatief rechttoe, rechtaan rocker gestart. Alhoewel er op de achtergrond veel pianoversiersels worden gespeeld die goed te horen zijn met de koptelefoon. Dit nummer zet meteen lekker de toon. De nummers die erna komen vind ik interessanter om te horen door de heerlijke groove die wordt neergezet, zoals op They Keep On Running of Finnigan’s Awake.

Mijn favorieten zijn, Moon Rising, de eerdergenoemde Out Of Focus, Power Of Change en Finnigan’s Awake waarop heerlijk gesoleerd wordt. Helaas klinkt de ballad Flame In The Water erg cliché, waarbij de outro voelt alsof er nog een hoge uithaal en stevige solo neergezet moeten worden. Deze solo is wel goed, maar wordt helaas weggedraaid zodat het nergens naartoe gaat. Girl From Highland Park is wat dat betreft een veel geslaagder rustpunt in de plaat. In deze rustpunten komt nog even de bluesinvloed van Gary Moore voorbij.

Kortom, met het album ‘Pushed To The Edge’ wordt het genre niet echt naar het randje geduwd. Toch levert Don Airey wel een heerlijk klassiek rockalbum af voor liefhebbers van de eerdergenoemde klassiekers Deep Purple en Black Sabbath. Een album dat je zeker ook met de koptelefoon moet luisteren.