Downriver Dead Men Go Album

Toen bij Progwereld gevraagd werd wie het nieuwe album van Downriver Dead Men Go wilde recenseren, wilde het toeval dat de band net als vervanger voor Tim Bowness op Progdreams VII zou spelen, alwaar ondergetekende ook aanwezig zou zijn. Tot dat moment was ik volledig onbekend met het werk van deze Leidse band en of ik de promo zou bespreken liet ik maar even afhangen van het optreden. Dat optreden oogde wat statisch – hoewel dat dan wel weer goed bij de muziek past – maar de muziek sprak me wel degelijk aan. Kom maar op met die promo dan!

De muziek die deze heren maken valt niet onder de vrolijkste soort, zoals collega Erik ook al opmerkte in zijn recensie van debuutplaat “Tides”. Het gaat hier om dromerige post-rock met een heavy randje. De band werkt met twee gitaristen die met behulp van de logge ritmesectie een zwaar fundament leggen. Het is toetsenist Remco den Hollander die ervoor zorgt dat dit gepaard gaat met mooie sfeervolle klanken. Een vette synth hier, een gedoseerd orgeltje daar, het is allemaal goed passend bij de geraffineerde muziek.

Het album trapt af met Lamentations, wat in feite een soort van soundscape van vier minuten is. Het zet de sfeer van de plaat direct goed neer. Het daaropvolgende Mother is een fraai rustig nummer. Het begint met rustig gitaarwerk, ondersteund door de strings van Den Hollander. Zanger Gerrit Koekebakker beschikt over een rustige stem zonder al te veel opsmuk. Verwacht hier dan ook geen vocale hoogstandjes. Hij zingt erg ingetogen, maar is hiermee erg dienstbaar aan de teksten die absoluut een belangrijk onderdeel zijn van het totaalplaatje. Wat daarbij zeker helpt is zijn uitstekende articulatie.

Het zwaartepunt van het album, zowel in letterlijk als in artistiek opzicht, ligt precies in het midden van de plaat. Prison Walls, Home en Uncertainty zijn drie geweldige nummers. Daar waar de eerste drie nummers misschien nog wel wat kalm kunnen overkomen, trekt eerstgenoemd nummer direct flink van leer met een vette gitaarriff over mooi pianospel. Het is het meest rockende nummer op het album, waar Home juist helemaal zwelgt in melancholie en treurnis. Uncertainty is met veertien minuten het langste nummer en kent een geweldige opbouw naar een overweldigende finale.

Voor het titelstuk is gebruik gemaakt van een exotisch instrument dat je niet vaak tegenkomt. De doedoek, een oud dubbelriet blaasinstrument. In combinatie met de vrouwelijke zang komt dit nummer bijna oosters over. Het fraaie orgelwerk zorgt hier wederom voor de juiste sfeer.
Doorgaans ben ik niet geneigd om veel nummers individueel te bespreken in een recensie, maar hier hebben bijna alle nummers wel wat vermeldenswaardig. Zo is ook Familiar Face door het prachtige toetsenwerk, de sublieme gitaarsolo en de stemmige samenzang van Koekebakker en Varkevisser een pareltje voor het oor.

De nummers op “Departures” zijn over het algemeen flink uitgerekt en daardoor duurt het wellicht wat langer voordat het indaalt. Maar ondanks de wat lange speelduur is dit helemaal geen lange zit. Het album leent zich uitstekend voor een relaxt avondje muziek luisteren, wellicht met een goed glas binnen handbereik. Collega Erik eindigde zijn recensie van “Tides” met ‘Veelbelovend’. “Departures” maakt deze belofte meer dan waar. Wat een fraaie, sfeervolle plaat!

Ralph Uffing