Downriver Dead Men GoAlbum

Zoals iedereen weet drijven dode mensen stroomafwaarts. Het geldt overigens voor bijna alles dat drijft, maar de mannen van deze Nederlandse groep vonden met name het dobberend vermogen van overledenen zo vermeldenswaardig dat ze de band ernaar genoemd hebben. Ik weet niet helemaal wat ze ermee willen zeggen, misschien wel niks, maar de toon is wel gezet met zo’n even sobere als morbide constatering: dit wordt niet om te lachen.

Downriver Dead Men Go, de band kort het zelf maar vast af tot DDMG, is geleidelijk aan ontstaan. Eerst was er de alt-rock band Caitlin, maar gaandeweg ontstond het huidige geluid, waarbij zo’n frivole naam kennelijk niet meer paste. Het eindresultaat van die ontwikkeling is een muziekstijl die uniek is en toch op heel veel dingen lijkt. In uitgeklede vorm zijn dit liedjes van het soort waarop Leonard Cohen patent heeft: simpele, sobere liedjes. Ik hoorde in Wake Up zelfs even Nits voorbij komen, ook al van die Cohenfans. Vervolgens worden die liedjes verpakt in een heleboel galm, filmische geluidseffecten en enorme golven synthesizers. Het tempo ligt laag, de zang ademt de diepgaande levensmoeheid uit van goth- en wavebands uit de late jaren ’80 en de arrangementen zijn uiterst doeltreffend. Hier geen gitaarsolo’s met 500 aanslagen per minuut, maar een stemmige e-bow en een mooie piano.

“Tides” is een prachtig album, maar de heren lijken maar één kunstje te kennen. Ze nemen de tijd om de composities langzaam te laten groeien en dat is prachtig, maar het is meer dan eens voorgekomen dat ik het niet in de gaten had als er een nieuw nummer was begonnen. Nou ben ik zelf ook niet zo snel, natuurlijk, maar DDMG hebben inertie tot een kunst verheven, waardoor de stukken wel heel erg op elkaar gaan lijken. Het is steeds van het zelfde doodslaken een laatste pak: trage droefheid, klaaglijk en terneergeslagen. Things will never change, als je dood gaat drijf je met de stroom mee. Mooie boel.

Lekker zwelgen met een koptelefoon op, daarvoor is dit album bij uitstek geschikt. Genieten van de mooiste klanken, alsof Ennio Morricone in een postrock band zit. Bij zoveel tristesse even de oogjes dichtdoen en je laten meevoeren in de warme onderstroom van melancholie. En dan wakker schrikken bij het licht melige bonusnummer River. Spannend wordt het niet en dat is jammer. Maar DDMG hebben met die beperking wel een schitterende plaat gemaakt, bijna een uur grootse, ademende rock die live vast wél overweldigend is. Veelbelovend.

Erik Groeneweg