DrainAlbum

Wat van ver komt is vaak het lekkerst maar het Nederlands product heeft zo zijn eigen charme. Veel Nederlandser dan Den Bosch, de omgeving waar Drain resideert, kan het niet worden maar de licht experimentele progressive rock van het viertal spreekt een universele taal.

Hoewel men zegt te zijn beïnvloed door bands als Faith No More, Alice In Chains, Massive Attack en de ‘vroege’ Rush hoor ik eigenlijk vooral laatstgenoemde goed terug. Dit mede vanwege de nogal hoge, ietwat theatrale zang van Daan Dekker. Eerlijk is eerlijk, dit geeft deze nog jonge band een eigen gezicht en zorgt voor de nodige variatie, advies is wel niet teveel te overdrijven. De gesproken woorden in Stoic werken mij een beetje op de lachspieren en zijn wel wat veel van het goede. Dit geldt ook voor de overdreven laatste seconden van het album. De band hierop afrekenen is echter evengoed overdreven, want het brutale muzikale gezicht wat men op “Dunes Of Dukecity” toont maakt een prima indruk en weet een half uur lang te boeien.

De zes songs kennen voldoende afwisseling, draaien nergens om de hete brei heen, zijn voorzien van lekker vette gitaarpartijen en zitten eigenlijk gewoon goed in elkaar. De productie is daarbij voor een eigen beheer product ook nog eens heel prettig. Progrock zit Drain duidelijk in de genen en het enthousiasme waarmee het wordt gespeeld werkt aanstekelijk. Het leuke daarbij is dat het geluid van Drain nog tijd zat heeft om te rijpen en aan diepgang te winnen. Als men dit blijft combineren met het hier getoonde lef en enthousiasme gaan we hier de komende jaren nog plezier aan beleven.

Govert Krul