DreadnaughtAlbum

Gezellige lui, die mannen van Dreadnaught. Twee jaar geleden werd oud-collega Hans Ravensbergen uitgenodigd voor een drankje en hij schreef prompt een positieve recensie voor de ep “Have A Drink With Dreadnaught”. Voor hun nieuwe ep is de band echter uit op meer dan een positieve bespreking, dus wat doe je dan? Juist, je probeert de dienstdoende recensent dronken te voeren.

We hadden afgesproken in een druk café in Portsmouth, New Hampshire (de band vergoedde de vliegreis, mocht u zich afvragen waar Progwereld het allemaal van betaalt). Rick Habib, Bob Lord en Justin Walton heetten me welkom in hun stamkroeg, informeerden naar mijn reis en bestelden het eerste rondje bier. De nieuwe ep “Gettin’ Tight With Dreadnaught” verdween in de cd-speler, de playknop werd ingedrukt en Nervous Little Dogs knalde uit de speakers. Een instrumentaal nummer waarin toetsen en gitaar strijden om de ruimte die de grazende Rickenbacker van Bob Lord overlaat. Een lekkere binnenkomer.

Ook The Badger wordt in belangrijke mate gevormd door de vette Rickenbackerklanken, maar bevat ook zang. Die zang neigt naar bands als Spock’s Beard en Gentle Giant, maar is in dit nummer soms wel een beetje aan de schreeuwerige kant (gelukkig speelt dat bij de overige nummers niet). Sowieso lijkt Gentle Giant een belangrijke invloedsbron te zijn geweest voor Dreadnaught, terwijl hun muziek me ook erg aan een minder jazzy variant van Beardfish doet denken.
Met This Time Next Year bevinden we ons wat meer in een country-idioom, al zijn de eerder genoemde referenties nog steeds niet ver weg. Knife Hits is weer volledig instrumentaal en bevat wat verdwaalde postrockinvloeden. Na deze nummers kan in elk geval al een belangrijke conclusie getrokken worden: Dreadnaught beheerst meerdere muziekstijlen, maar weet desondanks toch steeds als zichzelf te klinken.

In Barefoot Kicker, met ruim acht minuten ruimschoots het langste nummer op deze ep, horen we alle elementen die we eerder al tegenkwamen nogmaals de revue passeren, maar tegelijk is er wat meer ruimte voor verdieping in het lange middenstuk, waarin behalve de gitaar en de Rickenbacker ook een viool participeert. Een nummer dat smaakt naar meer, maar helaas is de cd dan al afgelopen. Over ‘naar meer smaken’ gesproken…

“Gettin’ Tight With Dreadnaught” wordt evenals de voorganger aangekondigd als een preview op het nog te verschijnen album “Hard Chargin’”. Met vijftig minuten nieuwe muziek is er inmiddels dus al een volwaardige albumlengte aan materiaal verschenen en pas wanneer de eerste volledige plaat sinds 2001 verschijnt, weten we hoeveel van deze nummers uitsluitend op de ep’s te vinden zullen zijn. Tot die tijd is “Gettin’ Tight With Dreadnaught” een erg fijn zoethoudertje.
Ook van mijn hand dus ‘slechts’ een positieve recensie: in vijfentwintig minuten krijgen ze mij niet dronken. Dreadnaught wordt echter van harte uitgenodigd om bij de volgende plaat een nieuwe poging te wagen, want ik heb me uitstekend vermaakt.

Wouter Brunner