Dream TheaterAlbum

Meer dan eens hoor je een Dream Theater fan klagen over het blijkbaar zo beroerde album “Falling Into Infinity”. Commercieel, mainstream, geen prog, het zijn eigenlijk wel herkenbare geluiden wanneer de progfan ‘iets te zeuren heeft’. Maar wat is er eigenlijk allemaal van waar? Laten we de plaat nog eens opzetten.

Allereerst: jazeker, hier zat een platenmaatschappij achter die eigenlijk wel eens wat meer geld in het laatje wilde zien. Dat “Images And Words” en “Awake” indertijd in het circuit lovende kritieken ontvingen en tegenwoordig als klassiekers te boek staan, doet weinig af aan het feit dat progmetal indertijd nog veel meer een underground gebeuren was dan tegenwoordig en dat de vanzelfsprekendheid van flinke plaatverkoop door de band toen een stuk lager was. Het resultaat van dat alles was een band die, enigszins onder druk gezet, een wat makkelijker in het oor liggend album probeerde af te leveren. En dan houdt het voor de fans van de oude stempel nu eenmaal al snel op. Maar hoe kijken we er tien jaar later tegenaan, als we onze roze bril opzetten en hetzelfde zeggen als we bij bijvoorbeeld “Train Of Thought” en “Octavarium” ook zeiden: “goh, wat leuk, ze proberen ook elke keer wat anders!”.

Met dat uitgangspunt blijkt “Falling Into Infinity” ineens een alleszins aardige plaat te zijn, waarin elementen uit Dream Theaters oudere werk en elementen uit de meer algemene geschiedenis der AOR en metal zowel naast elkaar als geïntegreerd voorkomen. Dat op een dergelijk album niet elk van de elf nummers even overtuigend is, is evenmin verrassend als onoverkomelijk.

Dit is bovendien de enige studioplaat met toetsenist Derek Sherinian (als we “A Change Of Seasons” niet meerekenen). Deze verving Kevin Moore en zou nadien zelf solo gaan. En waar de ‘solo’platen van Sherinian vaak veel gastmuzikanten bevatten en niet al te zeer toetsengeoriënteerd zijn, steelt de goede man op deze plaat alvast op één nummer de show: New Millennium. Het openingsnummer laat zich nauwelijks met enig ander Dream Theater nummer vergelijken en hoort tot de beste momenten van de schijf. Twee nummers gaan in lengte nog ruim over deze acht minuten heen: de uitstekende op klassieke leest geschoeide epic Lines In The Sand en het slotnummer Trial Of Tears. Zoals gezegd: het kan niet allemaal even hard overtuigen en het slotnummer hoort helaas in het verkeerde kamp. Het boekje vermeldt een opsplitsing in drie delen (It’s Raining, Deep In Heaven en The Wasteland), maar muzikaal kan ik er weinig van terugvinden. Het nummer is rustig en bevat wat terugkerende thema’s, maar op een of andere manier slaagt het er niet in een blijvende indruk te maken. Vooral gedurende de laatste tien minuten lijkt spanning steeds meer plaats te maken voor slechts een suggestie van spanning.

Van de overige, kortere nummers kan eigenlijk alleen het instrumentaaltje Hell’s Kitchen nog echt progressief genoemd worden. Ook hier steekt de band (met wederom een prominente rol voor Derek Sherinian) een aantal oude vergelijkbare nummers naar de kroon. De overige songs komen deels uit de AOR / rockballade school of zijn op zijn best (hoewel… best?) kruisbestuivingen. Vraag een fan van het droomtheater naar de meest gewraakte nummers van zijn favoriete band en er is een goede kans dat hij You Not Me of Anna Lee (of beide) noemt. Eerstgenoemde is sterk op jaren ’80 rock gestoeld. Er is weinig écht mis met het nummer, maar de drang om een hit te scoren ligt hier wel vrij dik bovenop. Daarnaast is het tekstueel een vrij banale vertoning. Anna Lee, over een seksueel misbruikt meisje is een gelikt, maar voor Dream Theaterbegrippen ook vrij sober popliedje. Hoewel ik me voor kan stellen waar voor veel fans de schoen wringt, vind ik dit een van de betere ballades van de band. Het eveneens maatschappelijk bevlogen Peruvian Skies is meer de al aangekondigde kruisbestuiving tussen klassieke pop/rock en de progmetal roots van de band. Ondanks de wat voorspelbare opbouw met een rustig begin en een stevige versnelling halverwege, hoort ook dit nummer voor mij tot de beste op het album.

Het is niet alles goud wat er blinkt: Hollow Years en Take Away My Pain zijn aardige popnummers maar ook bar weinig meer dan dat. Burning My Soul heeft een nogal zeurderig thema en het schreeuwerige Just Let Me Breathe vormt het dieptepunt.

Met dat al hebben we een wat wisselvallige maar gemiddeld genomen toch heel behoorlijke plaat die, hoewel in het gehele muzikale spectrum niet altijd overal even origineel, in het bandrepertoire zijn eigen unieke plaats heeft. Elf liedjes, waarvan er acht keurig tussen de vier en zeven minuten klokken zijn niet datgene waar de band het beroemdst om is. Maar is het resultaat daarom minder dan bijvoorbeeld de opvolger met zijn afwisseling tussen conservatoriumsolo’s en Joop van den Ende-achtige wendingen? Dat laat ik aan de lezer over.

Casper Middelkamp