Dream TheaterAlbum

“Images And Words” is de tweede CD van de Amerikaanse progmetal band Dream Theater en het eerste album dat via Atco verschijnt. Het debuut “When Dream And Day Unite” dateert alweer uit 1989. Ten opzichte van het debuut heeft er één personeelswijziging plaatsgevonden. Zanger Charlie Dominici is vervangen door James LaBrie.

De progressieve metal van Dream Theater is onder andere beïnvloedt door Rush, Queensryche en Fates Warning; dus progressieve metal van een hoog technisch gehalte. Die techniek wordt echter gekoppeld aan emotie zodat de nummers niet klinisch overkomen. Op “Images And Words” krijgt de muziek echter een meer eigen geluid en liggen de diverse invloeden er niet meer zo duidelijk bovenop. Er is een grote stap voorwaarts gezet wat betreft het componeren en arrangeren van de nummers. Ondanks de complexiteit van de diverse nummers liggen ze makkelijk in het gehoor. De vele breaks, tempowisselingen en sfeerwendingen komen natuurlijk over. Er staan ook minder complexe nummers op “Images And Words” die weer om andere redenen uitblinken. Maar daarover later meer.

De CD opent met “Pull Me Under”. Na een rustig begin, verdrink je gelijk in een veelvoud van tempowisselingen en breaks. Met zo nu en dan een rustpuntje zodat je weer even boven kunt komen om adem te halen om vervolgens weer te worden meegesleept in de volgende stroomversnelling. Net op het moment dat je niet meer kunt hebben, wordt je abrupt op het droge geslingerd en is het nummer geëindigd.

Nadat je bent bijgekomen van alle krachtpatserij, volgt “Another Day”. Een nieuwe dag dus nieuwe kansen. Die kans wordt door Dream Theater met beide handen aangegrepen met als een resultaat een rustiger nummer waarin ook nog eens een mooie saxofoonsolo (door Jay Beckenstein van Spyro Gyra) zit. Je moet dus even de tijd nemen om de muziek van Dream Theater tot je te laten doordringen. Een mooie gelegenheid daarvoor is “Take The Time” wat een redelijk complex nummer is, maar ook in dit nummer is alles mooi verdeeld. Van snel naar langzaam en omgekeerd en dat alles rijkelijk voorzien van gitaar- en keyboardsolo’s. In Surrounded word je omringd door een warme deken van emoties. Dit is, na Another Day, het tweede rustige nummer. Rustiger qua breaks en tempowisselingen, maar ook qua sfeer. Het doet vrolijk aan.

Metropolis Part I : The Miracle And The Sleeper is het absolute meesterwerk van de CD. Het nummer start met een dreigende riff, schitterend drumwerk van Mike Portnoy, fabuleus baswerk van John Myung en een topprestatie van James LaBrie. Het nummer is voorzien van een schitterend duet van Kevin Moore (keyboards) en John Petrucci (gitaar). De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dit is het beste op progmetal gebied. De sfeer van “Under A Glass Moon” wijkt, wat mij betreft, af van de andere nummers op de CD. Het nummer heeft, zeker in het begin, een doomy sfeertje. Het is echter ontegenzeggelijk Dream Theater. Een nummer dat om andere redenen uitblinkt is “Wait For Sleep”, en wel door emotie en eenvoud. LaBrie wordt in dit nummer slechts ondersteund door de toetsen van Kevin Moore. Het laatste nummer van de CD, “Learning To Live”, somt alle punten van Dream Theater nog even op; breaks, tempowisselingen, emotie enz. Op subtiele wijze heeft men thema’s van andere nummers (o.a. “Wait For Sleep”) in dit nummer verwerkt.

Dit album bevat alles wat progressieve metal zo aantrekkelijk maakt: technisch perfect uitgevoerde nummers voorzien van de nodige emotie. En er wordt rijkelijk gestrooid met solo’s, breaks, sfeer- en tempowisselingen. Dit is dan ook hét progmetal album van de jaren negentig.

Rob van Oosten