Overtuigingskracht is de manier om aan alle tweeslachtigheid een eind te maken, moet James LaBrie gedacht hebben. Duidelijk is dat de man alle elementen die naar de oppervlakte borrelen, laat voortkomen uit een gevoel van ‘ik doe toch lekker mijn eigen ding, want kritiek krijg ik hoe dan ook’.
Sinds het legendarische Dream Theater album “Images And Words” prijkt de zanger op mijn progmetaldieet. Feitelijk biedt juist dat genre hem de kans zijn stem op een gevarieerde manier te gebruiken, voortdurend laverend tussen iets meer progressief en iets meer metal. Naast genoemde werkgever, maakte de Canadees vele uitstapjes met ondermeer zijn eigen Mullmuzzler (wat feitelijk zijn solo cd’s zijn), zong op het projectmatige “Leonardo – The Absolute Man”, gaf Frameshift het beste van hemzelf en werd uitgenodigd door Ayreon goeroe Arjen Lucassen om deel te nemen aan “The Human Equation”.
Vanwege strategische redenen en de inbreng van een behoorlijke dosis metal in de muziek is dit niet de nieuwe Mullmuzzler geworden, maar uitgebracht onder LaBrie’s eigen naam en natuurlijk legt die ook een bepaald gewicht in de schaal. Met uitzondering van nieuweling Sfogli beschikt LaBrie wel over dezelfde Mullmuzzler bestanddelen in zijn begeleidingsband.
De menukaart brengt ons Dream Theater in vereenvoudigde vorm en op momenten Symphony X om een extra dosis agressie toe te voegen. Toch weekt LaBrie zich ook los van die invloeden, want er is een veelheid aan stijlen en een handvol experimenten waarneembaar, die afwijken van wat we gewend zijn. Dat is toch een niet geheel risicoloze onderneming in de conservatief gehouden prog(metal), waarvoor hulde aan het adres van de artiest. De rode draad – zonder dat er sprake is van een conceptuele aanpak – is de bewering dat alles waar een mens mee in aanraking komt hem of haar vormt tot wat hij of zij is. Thomas Ewerhard, de hoesontwerper, laat de ontwikkeling zien van kind tot oude man op zijn eigen uitgekiende en creatieve manier. Ik ontdek trouwens in de laatste foto een George Bush (op leeftijd) look-a-like, maar dat zal toeval zijn.
Dan de muziek! Crucify is gemeen agressief en heeft genoeg gif in de angel op zowel muzikaal als vocaal gebied. Niet direct de manier hoe ik LaBrie het liefste hoor zingen, alhoewel ik vermoed dat de fans die zweren bij de hardere nummers van Dream Theater’s “Train Of Thought” er niet genoeg van zullen krijgen. Het jonge Italiaanse gitaartalent Sfogli etaleert overigens voor het eerst zijn kwaliteiten. Valt me op dat de man zijn gitaar maar heel weinig laat gieren en er vooral geploegd wordt door zware moddervette akkers. Alone is door zijn experimentele karakter een song waar ik veel beter mee uit de voeten kan. Hip hop samples gemixt in een metal song werken hier uitstekend en het beslag wordt op deze manier wat losgeklopt. LaBrie is ook minder ‘over the top’ aanwezig in vergelijking met de openingstrack en dat is alleen maar positief te noemen.
Opvallend is dat de meeste titels van de afzonderlijke nummers uit één krachtig woord bestaan. Zo ook het sterke Freak, dat gekenmerkt wordt door enerverend gitaarspel en afwisselende zang. Undecided grijpt dan weer terug op het “Awake” album van het welbekende dromentheater, een ietwat ondergewaardeerd album uit de catalogus van die band.
Voor mijn persoonlijke favoriet moet ik tot het laatste wachten: het op een sterke (maar verre van originele) riff gestoelde Drained. Toen ik het nummer voor het eerst hoorde, vroeg ik me af waar toetsenist Guillory de mosterd vandaan haalt. En plotseling wist ik het. Hij gebruikt elementen die het Zwitserse Yello ook gebruikt in haar muziek. LaBrie knipoogt met deze track sowieso naar de populaire muziek van het non-oppervlakkige soort. Lost is bijvoorbeeld familie van het poppy Another Day (van Dream Theater’s “Images And Words”). Het laat me op een geweldige manier verdwalen in een wereld van klanken. Alleen al de manier waarop de basgitaar (zonder fret) ronkt is fenomenaal. Toegegeven, je moet van de hijgerige LaBrie zang houden, maar het nummer gaat er bij mij in als Italiaans ijs op een snikhete zomerdag. Smashed vertoont in grote lijnen dezelfde trekken: wel progressiever met interessant drumwerk en wederom de 06-lijn stem van LaBrie. Een onversterkte gitaarsolo voorziet het nummer van wat extra cachet. Dit is geen song met talloze breaks of verrassende elementen, maar wel één die volledig tot zijn recht komt op dit album.
De zanger laat vervolgens zien dat hij slechts een Pretender is en zichzelf niet te serieus neemt! De elektrische gitaar spreekt weer een fel woordje, waarmee ook Symphony X goed had kunnen leven. Ik realiseer me dat LaBrie beschikt over verschillende klankkleuren in zijn stem en daar vroeg of laat de luisteraar mee imponeert. Ook Oblivious is daar een voorbeeld van. Het is een destillaat uit de druiven die op de bergwanden van de moderne heavy metal kunnen worden geplukt.
Overgeleverd aan de elementen die LaBrie je verschaft, word je onderworpen aan een innovatief en gevarieerd album, waarmee de status van de zanger zonder twijfel geconsolideerd wordt. Een must-have wanneer je gegrepen wordt door de muziek van Dream Theater en ook niet te versmaden als je trek hebt in een attractief, hier en daar grensoverschrijdend progmetal album.