DreamscapeAlbum

 Ze bestaan nog! Ik heb het over het Duitse Dreamscape. Een band die mij in 1997 en 1999 verblijdde door het uitbrengen van de krakers “Trans-like State” en “Very”. Muziek met een duidelijk Dream Theater-stempel, maar van hoog niveau en klasse. Na “Very” werd het echter stil, angstig stil. En nu, schijnbaar uit het niets, is daar de opvolger met de toepasselijke titel “End Of Silence”. Dreamscape heeft tot nu toe op elk album een andere zanger voor het voetlicht gebracht. Deze keer weet Roland Stoll het spotlicht op hem gericht en ik moet zeggen dat Kerinnis en consorten weer een uitstekende neus hebben gehad voor talent. Roland Stoll is een goede zanger met veel mogelijkheden, van laag naar hoog, emotioneel, ingetogen en uitbundig.

In de vijf jaar afwezigheid hebben de heren van Dreamscape niet stil gezeten. In die periode heeft men ruimschoots de tijd gehad om aan het materiaal te werken. Het eerste dat opvalt ten opzichte van de twee voorgaande schijfjes is de tijdsduur van de nummers. Op het vorige album “Very” staan slechts twee nummers die zeven minuten klokken. De overige nummers duren vier à vijf minuten. De gemiddelde speelduur is er fors op vooruit gegaan, mede geholpen door het epische “The End Of The Light”, dat een dikke twintig minuten duurt, maar ook de overige nummers klokken minimaal zes minuten. Op het korte All I Need na.

“End Of Silence” opent op voortreffelijke wijze met Clockwork waar zanger Stoll een goede imitatie doet van James LaBrie. Ook de rest van het nummer ademt Dream Theater uit, maar zoals al eerder aangegeven van een dermate hoog niveau dat ik dat geen enkel probleem vind. Heerlijk afwisselend, hakkende drums, dreigende riffs, spetterende solo’s en mooi aanvullend toetsenspel. Het geheel ademt de sfeer uit van Dream Theater’s “Images And Words” en dat is toch niet het minste album.

Het rustige en gevoelige begin van Short-time News, voorzien van enkele nieuwsflitsen, wordt abrupt onderbroken door een hakkende gitarist Kerinnis. Hij is het die met zijn smaakvolle solo’s en inventieve gitaarpartijen een groot gedeelte van de aandacht voor zich opeist. Daar wordt hij echter vakkundig in bijgestaan door toetsenist Jan Vacik.

Het ruim twintig minuten durende The End Of Light is uit zeven stukken opgebouwd die echter één geheel vormen. Het start met Overture en zoals de naam al aangeeft, haalt toetsenist Vacik een compleet orkest uit zijn toetsen. De overige delen, The Gift, End Point, Off, Light And Darkness, Last Journey en Intersection geven Dreamscape alle ruimte om hun muzikale ideeën van rustig, akoestisch en ingetogen tot furieus, opwindend aan de luisteraar ten toon te spreiden. Dit mondt echter niet uit in oeverloos gefreak, maar alles blijft netjes gedoseerd. Voorwaar een zeer knap en boeiend nummer van begin tot einde. Het kortste nummer van de cd, All I Need, is een heuse ballade met de bekende ingrediënten, zoals piano en gevoelige gitaarsolo.

Een soepel basloopje opent het afwisselende Silent Maze. Een rustig zingende Stoll vormt een mooi contrast met het stevige gitaarwerk, het vloeiende drumwerk en het klaterende toetsenspel. Laat je met het opvolgende Flow meevoeren langs kabbelende beekjes, woeste stroomversnellingen en vergaap je ondertussen aan het wisselende landschap waarlangs Dreamscape je voert.

More Than is ook al zo’n afwisselend juweeltje en dat wordt vooral veroorzaakt door het mooie rustige en bovenal emotionele middelste gedeelte van het nummer. Zweef weg op het begin van Infected Ground om vervolgens weer met beide benen aan de grond te worden gezet door het gitaargeluid van Kerinnis. Het afsluitende You Don’t Know Me laat Dreamscape nog één keer in zijn volle glorie horen.

Zoals Dreamscape al in het boekje schrijft: “We are back!!!” en daar voeg ik aan toe: en hoe! Hun beste album en de vijf jaar wachten meer dan waard. Verplichte kost voor de liefhebbers van Dream Theater ten tijde van “Images And Words”.

Rob van Oosten