Drifting SunAlbum

Het marketinginstrument is, hoe vervelend sommige musici het ook vinden, het verkoopprincipe waarin je aan de wereld kunt laten horen wat je voor muziek voor ons allen heb gemaakt. Vraag en aanbod kun je hiermee sturen.

Bij Drifting Sun is duidelijk wat mis gegaan met één van de zeven marketing P’s en wel die van promotie. Want na vijf albums komt nu pas deze neo prog band boven water in onze Hollandse contreien. Het was een Nederlandse vriend van Drifting Sun die hen attendeerde op onze site en zo verscheen een kort bericht van toetsenist en medeoprichter Pat Sanders met daarin hun nieuwe album, dat in eigen beheer werd opgenomen, met de vraag of we de plaat willen recenseren. Of we na al die jaren en eerdere albums wat gemist hebben is een vraag die ik niet kan beantwoorden. Wat ik wel weet is dat deze Fransoos met zijn bassende landgenoot Manu Sibona hun thuisland al in 1994 verlieten om een band in de UK op te richten. Met een hiaat tussen 1999-2013 pikten ze de draad weer op dus aan klantenbinding werd niet structureel gedacht en gewerkt.

Om met de deur in huis te vallen: productioneel vind ik dit album wat vreemd in elkaar steken. Één van deze belangrijke marketing P is niet helemaal geslaagd omdat de vele contrasten die Drifting Sun creëert onevenwichtig zijn weggezet. Is de oorzaak het beperkte budget? Kennis, zelfkritiek, Tijdsdruk? Wie het weet mag het zeggen. Het album begint helder maar kent helaas weinig diepte. De toetsen klinken hier erg gedateerd en dan bedoel ik niet de warm wollige Mellotronklanken, maar de kille analoge jaren ‘80 toetsen die ook nog wat dun in de mix staan, alsof ik Pendragon uit de beginjaren hoor. Dieptepunt is het blikkerig klinkende digitale trompetje in het titelnummer dat als up-tempo nummer voor mij weinig verheffend is. Het dansnummer Stay With Me red het ook al niet ondanks wat fraai flamencogetokkel op Spaanse gitaar. Het is hierin ook de drumcomputer die ik sinds Steve Hackett’s “Cured” niet meer heb gehoord, waardoor ik me afvraag hoe het budget verdeeld is om alles in dit project te kunnen opnemen. Want Missing is bijvoorbeeld dan weer een aardig nummer dat op een album van The Pineapple Thief niet zou misstaan.

Gaandeweg het album schiet het de andere kant uit en behoren de laatste nummers tot de betere en klinken ze in elk geval beter. Met Ben Bell (Gandalf’s Fist) als gastspeler op een scheurende Hammond orgel in het instrumentale I Will Be King levert hij een prima bijdrage die refereert naar het tussenstuk in Echoes van Pink Floyd waar Richard Wright op dezelfde wijze losgaat. Diogenes laat iets van het intelligente Twelth Night horen terwijl ze met het tien minuten durende slotnummer Everlasting Creed The Pineapple Thief weer naar de kroon proberen te steken.

Met drie verschillende zangers, waar Marc Atkinson (Riversea) en Colin Mold (Karnataka) in ons genre het bekendst zijn en korte gastoptredens op een koperen sax, een houten klarinet en wat vluchtig strijkwerk, creëren ze genoeg diversiteit aan de P van Personeel. Het album blijft daardoor een aangename luistertrip. Hoogtepunt is voor mij het korte minimalistisch pianostuk Life dat in de geest van de klassieke Eric Satie als tweede instrumentale nummer een rustmomentje brengt. Hoe vreemd komt het dan weer over als dezelfde Pat Sanders in de prima ballade Night Time Sorrow dit nummer heel abrupt afsluit met een vreemd gelegd pianotoetsje op het eind. Wat duidelijk boven het maaiveld uit komt zijn de gitaarsolo’s. Dit is duidelijk hun beste marketing P en wel die van presentatie. Mathieu Spaeter manifesteert zich daarmee als een John Mitchell van Arena, zij het minder melodisch en bedient hij zich van veel meer vingervlugge handelingssnelheid over de vele fretten. Het geeft door deze metal touch tegenwicht aan de zachte neo prog toetsen die veel weg hebben van Apogee wat vooral tot uiting kom in To Tame A Star.

Eigenlijk draait het in onze marketing mix allemaal om de magische P van Progressief, oftewel hoe onderscheid je je van de grote grijze massa. Drifting Sun laat dat bij vlagen horen, echter ontbeert het samenhang in de verschillende ideeën en uitvoeringen. Het is een ratjetoe aan stijlen waar een onafhankelijke producer met een grote P eens kritisch op moet gaan sturen. De P van grote Prijs gaan ze er nu nog niet mee winnen, maar wie weet waar ze in de toekomst dan nog mee komen. Ik zou ze in de gaten houden maar dan adviseer ik ze wat te doen aan de zevende en laatste P en wel die van Physical Evidence. Wellicht dat live optredens hen dwingt keuze’s te maken en richting te geven aan een eigen muzikale richting en toekomst. De potentie is er nu alleen nog alle 7 P s op een rijtje krijgen.