De Britse neo-proggers van Drifting Sun zijn de laatste jaren goed bezig. Na de herstart in 2015 met “Trip The Life Fantastic” komen er in behoorlijk tempo nieuwe platen uit. Ik was zelf erg te spreken over “Forsaken Innocence” uit 2021. Op deze plaat maakten zanger Jargon en bassist Jon Jowitt hun entree. Zonder wie dan ook tekort te willen doen, vind ik met name de zang van Jargon (ook bekend van de Griekse band Verbal Delirium en solowerk) een enorme aanwinst voor Drifting Sun. De band begint wat trekjes van een all star band te krijgen want met Fudge Smith (jarenlang bij Pendragon) is er een nieuwe drummer gevonden. Ralph Cardall is ook nieuw en vervangt Mathieu Spaeter als gitarist.
De plaat begint met het instrumentale Veiled, een ouverture waarin enkele mooie melodieën die het album stempelen al hun plaats krijgen. Met het neo-progepos Frailty komt het album direct goed los. Dit is een sterk nummer met de kenmerkende zwevende toetsen, het is behoorlijk stevig en uiteraard melodieus. Frailty klokt net boven de twaalf minuten en is daarmee verreweg het langste nummer van de cd. Het nummer is bovendien lekker afwisselend en de band brengt het met zelfvertrouwen en urgentie. Drifting Sun geeft bovendien met een vleugje theatrale bombast een eigen smoel aan de neo-prog. Ik krijg de indruk dat Jargon op deze plaat meer zijn stempel kon drukken dan op “Forsaken Innocence”.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat met Frailty wel het beste wat “Veil” te bieden heeft al is geweest. Al betekent dit zeker niet dat de rest van de nummers niet goed zijn, integendeel. Maar zo overdonderend en urgent wordt het niet meer. Na Frailty neemt Drifting Sun wat gas terug met het vrij rustige Eros and Psyche. Een fijne song met bovendien ruimte voor zowel een toetsen- als gitaarsolo. Een sterk nummer vind ik The Thing. Na een wat spookachtig begin, ontvouwt zich dit met de nodige dramatiek en een fraaie toetsensolo. Na Frailty vind ik dit nummer een pareltje op “Veil”.
Ook Through The Veil is een sterke song. Het is wat druk en springerig, maar op de een of andere manier nestelt het zich wel in je hoofd. Met name Jargon zorgt weer voor de nodige dramatiek. De toetsensolo van Pat Sanders doet de rest. Hoe neo wil je het hebben? Dat geldt ook voor het fraaie The Old Man. Er is veel ruimte voor een duel tussen toetsen en gitaar, waarbij de gitaar zowaar meer ruimte krijgt.
Met Cirkus besluit Drifting Sun deze plaat. Het is uiteraard heel persoonlijk, maar dit drukke nummer spreekt mij in elk geval niet aan. Het nummer voelt niet in balans. Daarmee mist “Veil” de uitsmijter die het wel verdient in mijn ogen, om van een goede plaat een heel goede plaat te maken.
Hoe dan ook, veel heeft met verwachtingen te maken. Met “Forsaken Innocence” maakte Drifting Sun een reuzensprong. Met “Veil” consolideren de Britten hun status, Er is genoeg te genieten op “Veil”. Met name Frailty en The Thing springen er voor mij uit. De kwaliteit van de muzikanten en de kenmerkende theatrale zang van Jargon zorgen ervoor dat Drifting Sun garant staat voor fijne neo-prog. “Veil” is niks meer, maar zeker ook niks minder.