DruckfarbenAlbum

‘Er kan hier van alles fout gaan’, zingt Phil Naro, maar daarvan blijkt op het tweede album van de Canadese band Druckfarben niets van waar te zijn. Want er lijkt helemaal niets fout te gaan in de opwaartse kwaliteit die deze band brengt. “Second Sound” is zo mogelijk nog meer opgeklopt als het titelloze debuut, de plaat is zo mogelijk nog drukker en tenslotte kent het album zo mogelijk nog meer Yes-invloeden. Nou ja, één ding voorspellen wij dat zeker fout zal gaan: de verkoopcijfers zullen zeker achterblijven bij Yes’ laatste album “Heaven & Earth”. En dat mag met recht een schande heten.

Druckfarben brengt ons dus symfonische rock sterk beïnvloed door Yes. Eventuele andere invloeden moet je echt met een vergrootglas zoeken, of je moet heel flauw bands als Glass Hammer, Mirthrandir, Starcastle en Druid willen noemen. Hooguit merk je dat de band uit het werelddeel Noord-Amerika komt, en zich moeiteloos kan scharen met de nieuwe lichting progbands van de afgelopen twintig jaar, zoals Salem Hill, Iluvatar, Mars Hollow en Izz. Met daarbij de opmerking dat Druckfarben de allerdrukste is. Men denke aan de opening van Mirthrandir’s “For You The Old Women” (mocht je die plaat nog niet kennen, schaam je) en je hebt aardig een idee.

Toch moeten we de kwaliteit van Druckfarben in het algemeen, en deze plaat in het bijzonder, ook niet overschatten en relatief zijn over de historische waarde. Om te beginnen klinkt Naro heel erg geforceerd, alsof hij maar net de noten haalt die hij zingt, en aangezien hij volkomen zonder timbre in zijn stem zingt, heb ik het gevoel dat hij als een ballon elk moment uit elkaar kan klappen. Zo van, beng! Geen Naro meer. Ook is het materiaal niet heel erg toegankelijk; het spelplezier is groot en de productie kraakhelder en direct, de stugge thema’s verpakt in almaar wisselende ritmes maken het ook wel een vermoeiende zit. Het zou helpen als er een tekstboekje bij zat, zodat je iets van een leidraad hebt, maar helaas maakt Druckfarben het ons niet zo gemakkelijk.

Maar dat is dan ook wel het enige dat ik tegen “Second Sound” kan inbrengen. Als je ervoor kiest er even een paar keer voor te gaan zitten, vallen langzaam alle thema’s en moeilijkdoenerij op zijn plaats en komt de bewondering voor de vele flitsende gitaarsolo’s van Ed Bernard, het flitsende Hammond- en synthesizerspel van William Hare, de heerlijke basklanken van Peter Murray en het voor zo’n opgefokte band aanmerkelijk soepel drummende Troy Feener. Voeg daaraan toe dat Bernard ook nog een appetijtelijk partijtje viool en altviool kan spelen en het bewijs is daar: dit zijn waanzinnig goeie muzikanten.

Druckfarben heeft met “Second Sound” een dijk van een tweede plaat gemaakt, waarbij de korte nummers niet onderdoen voor de langere, en elke minuut gevuld is met heel, heel veel progrock. Want, zoveel zal duidelijk zijn, matigen staat niet hoog op de agenda van de Canadezen. Zij die niet van prog vol toetsen en gitaar houden, blijve hier verre van. In de toekomstig wellicht gepubliceerde lijst van ‘De Wereldse 10 Om Je Visite Naar Huis Te Sturen’ zal “Second Sound” hoge ogen gooien.

Markwin Meeuws