DusterlustAlbum

Ken jij het ook ? Je bent op je werk, thuis of een andere locatie heerlijk aan het meefluiten met de muziek op de radio en je denkt dat volkomen foutloos, zuiver en met veel gevoel voor muziek te doen. Totdat een collega, huisgenoot of andere omstander vraagt of je daar alsjeblieft mee wil ophouden, want volgens hen is jouw gefluit niet om aan te horen. Teleurgesteld gooi je het bijltje er dan maar bij neer. Weer een illusie armer…

Düsterlust is een Duitse band die sinds 2010 bestaat en in de biografie verteld dat de broers Heiko en Philip Siebert (gitarist en drummer) lang en moeizaam hebben gezocht naar een geschikte zangeres die het boegbeeld van de formatie moest worden. Na vier jaren zoeken wordt er in 2014 een zangeres gevonden en een jaar later een tweede gitarist. De  band zegt symfonische en progressieve metal te maken, die ook nog eens beïnvloedt wordt door elektronische beats en andere muziekgenres.

De Duitsers wisselen op dit debuutalbum absolute gedrochten en acceptabele nummers met elkaar af. Het eerste nummer Spaceflight is gelijk al van een bedenkelijk niveau en dat komt niet in het minst door de weinig begenadigde sopraan Regina Beatric Rumpel. Ze doet dan ook weinig goeds op dit nummer (en deze cd): ze gebruikt verkeerde zanglijnen, zingt vals en hapt naar adem, het is werkelijk kommer en kwel. Nog platter gezegd, het zorgt gelijk vanaf het begin voor koude rillingen gedurende het album. Daarbij  moeten we wel melden dat haar instrumentale kompanen haar ook niet helpen uit te blinken, het is zinloos dat zij elkaar over en weer beschuldigen van wanprestaties.

Na het eerste nummer is het vervolg van de cd dus om verdrietig van te worden. Neem bijvoorbeeld Beast Of War. Ik vermoed dat de band heel progressief denkt te zijn, maar het nummer is een aaneenschakeling van amateuristische melodieën binnen een armzalige compositie. De gruntende collega’s van zangeres Regina Rumpel bakken er eveneens weinig van, die zijn te slecht voor woorden. De composities van Heiko en Philip Seibert nodigen sowieso niet uit voor exceptioneel vocaal talent, want bijvoorbeeld Paradise en Ghost zijn grillig samengesteld en maken gepaste zang vreselijk moeilijk. Zelfs Sharon den Adel, Floor Jansen en Simone Simons zouden dit nummer niet tot een goed einde kunnen breien.

Is het allemaal zo ellendig als hierboven wordt omschreven? Bijna wel, hoewel er kleine lichtpuntjes zijn met nummers als Next Level Racism en Rainfall, waar Rumpel een stukje beter zingt, maar waar gelijk haar sopraanzang ook naar beneden geschroefd wordt. Deze tracks hebben ook minder invloeden van karakteristieke symfonische metal. Maar als je weer een beetje hoop hebt gekregen, word je confronteert met Moor, wat het absolute dieptepunt is op de cd. De zang op het nummer gun je zelfs de meest meedogenloze terrorist in Guantanamo Bay niet, maar ook muzikaal is het tenenkrommend. De toetsen zijn amateuristisch ingespeeld en ook op productioneel gebied is het schrijnend slecht.

De conclusie aan het eind van de recensie is zeker niet mals. Dat komt omdat dit album bijna een belediging is voor het genre female fronted symfonische metal. Muzikaal en productioneel zijn de meeste nummers niet op orde en als dat nog niet genoeg is er nog de matige zangeres die de songs de genadeklap geeft. Eerlijkheidshalve moet ik u zeggen dat ik dit maar twee keer in het geheel heb kunnen aanhoren en op die basis daarvan is deze recensie ook geschreven. Het ergste is dat de band blijkbaar geen familie of collega’s heeft gehad die de band heeft gewaarschuwd. Hoe dan ook geef ik één advies, als je dit ooit in een winkel in tweede hands bakken tegenkomt, laat het lekker liggen. Al is het slechts voor één euro.

Ruard Veltmaat