DvneAlbum

Met de ene band voel je meer verwantschap dan met de andere. Met Dvne zit het wat deze recensent betreft goed: ze komen uit Edinburgh (bij een Costa in het centrum van deze stad typ ik dit), ze zijn dol op Dan Simmons’ “Hyperion” (mocht je van science fiction houden, van harte aanbevolen), en dan maken ze nog zelf post-metal prog-sludge ook! Op “Voidkind” kan het haast niet misgaan.

En laat ik het dan maar gelijk verklappen: het gaat niet mis. De band laveert met gemak tussen subtiel en ruig, tussen episch en verstild, tussen grunt en clean. Zo zijn op opener Summa Blasphemia de ritmes van de prog, de drammende gitaarlijnen, de afwisseling tussen grunt en de galmende hoge zang al volop aanwezig. De aanwezige toetsentapijtjes onder dit geweld maken de muziek er voor de heavy progliefhebber alleen maar beter op.

Eleonora kent roffelende drums en meer bespiegelende postrock, maar ook hier gaat de vlam uiteindelijk in, uitmondend in een episch, meeslepend werk. Op het vet aangezette Reaching For Telos wordt het tempo omhoog geschroefd, waar we tussendoor best even adem mogen halen tijdens een sfeervolle interlude. We denderen voort met Reliquary, dat door de overslaande zang neigt naar het machtige Neurosis, de energie spat er van af. Maar ook hier is het niet allemaal rechttoe rechtaan: de spanning wordt goed opgebouwd, uitmondend in een sterke, epische gitaarsolo, waarna de muziek even stilvalt, om vervolgens weer te ontvlammen en de zanger het in paniek uitschreeuwt.

Zoals wel vaker dansen er in het navolgende Sarmatae verschillende gitaarlijnen om elkaar heen en galmt de (cleane) zanger over het geheel heen. Het ligt ingesloten tussen twee korte nummers: Path Of Dust is een mooi kort melancholisch en verstild stuk, Path Of Ether een etherische instrumental. Dat daarna de beuk er weer in moet spreekt voor zich; daar hebben we Abode Of The Perfect Soul voor, dat op YouTube te beluisteren is.

Pleroma opent met weids, kalm gitaarwerk, maar is van alle nummers op dit album het meest catchy, door dat poppy refrein dat sommigen misschien aan Pure Reason Revolution zou kunnen laten denken. Afsluiten doen we met de kleine tien minuten van Cobalt Sun Necropolis, een laatste staaltje meeslependheid.

Als progmetalband in Edinburgh heb je het niet makkelijk: alles dat met rock en metal te maken heeft lijkt in Glasgow te moeten plaatsvinden. Dit heeft Dvne er niet van weerhouden zich in de kijker van het gerenommeerde Metal Blade te spelen. En terecht. Want “Voidkind” is een retesterk album geworden, verplichte kost voor liefhebbers van Barren Earth, Mastodon, Neurosis en Cult Of Luna.