Dynamo BlissAlbum

“21^st Century Junk” is het debuut van de Zweedse band Dynamo Bliss, een fris en onschuldig ogend trio dat bestaat uit zanger/gitarist Mikael Sandström, bassist/toetsenist Stefan Olofsson en drummer Peter Olofsson. Een jaar lang heeft dit album uitsluitend een bestaan gehad als legitieme download totdat eind 2010 Aerodynamic Records het werkstuk op cd uitbracht. Het album is met z’n veertig minuten nogal aan de korte kant, maar dat komt de artrock van deze drie heren eigenlijk wel ten goede. Het kleurrijke hoofd op het hoesje komt namelijk niet echt overeen met de fletse muziek. Met andere woorden: een langere plaat zou behoorlijk saai zijn geweest.

De intro van deze plaat doet je even wanen op een fraai album van Beardfish of Moonsafari, maar nee, de zeven nummers tussen de in- en uitro van het album blijken geinspireerd te zijn op de muziek van The Beatles, Elo,10CC en pak hem beet Barclay James Harvest. Dynamo Bliss kent zijn klassiekers en richt zich met zijn indie helemaal op de pop van de vorige eeuw. Het zou fijn moeten zijn dat hun muziek voorzien is van een progressief laagje en dat de nummers omgeven worden door die typische Scandinavische gloed. Het zou ook fijn moeten zijn dat de heren goed kunnen spelen en dat ze creatief zijn, maar het geheel is zo weinig enerverend. Dynamo Bliss grossiert in gedragen nummers met eenvoudige ritmes. Het wil daarbij ook niet echt helpen dat de zang van Sandstrom  vrij zeurderig klinkt.

Het album verdient het toch ook weer wel dat de positieve momenten aangehaald worden. Zo bevat het tamelijk vlotte Fear Of Clouds leuke gitaarfratsen en is het synthesizerloopje van Mausoleum best aardig. Thin Air heeft een uitstekende gitaarsolo aan het eind die mijlenver boven de rest uitsteekt. De band kan het dus wel degelijk en als je dan aan het eind een goede compositie hoort als White Cherry Hill heb je echt het idee ‘waarom heb ik dit niet eerder gehoord?’.

“21 st Century Junk” is een album van een band die je probeert te pakken maar daarvoor helaas de grijpkracht nog niet heeft. Het is een nobel schijfje dat dankzij de sublieme mastering van Andy Jackson (de huidige man achter Pink Floyd) minder onschuldig is dan het lijkt.

Dick van der Heijde