DyscordiaAlbum

Dyscordia, een heavymetalband afkomstig uit Kortrijk aan de kust van België, timmert inmiddels ruim vijftien jaar aan de weg. De band heeft ondanks de sterke referenties en invloeden van Iron Maiden een volledig eigen stijl weten te ontwikkelen.

Voor een introductie verwijs ik graag naar de andere recensies van deze formatie, Progwereld is inmiddels een trouwe volger te noemen. Dat is op zich wel opmerkelijk, want de band bedient in zijn geluid meer de fans van een hardrock stijl dan de progressieve stijl waarvoor u wekelijks naar deze site surft. Uiteraard zijn er veel progressieve elementen binnen de muziek van Dyscordia te vinden, maar de band ademt vooral metal van begin tot eind. Is er in die tussenliggende vier jaren veel veranderd? Een kleine personeelswisseling heeft er plaatsgevonden, drummer Wouter Debonnet is afgehaakt en vervangen door Chevy Mahieu, verder is de band al heel lang ongewijzigd gebleven.

Vanzelfsprekend zijn de uitdagende en soms mega snelle riffs uit het verleden ook aanwezig op dit album. Het is bijzonder knap hoe de band die heftige gitaren en riffs zo uit weet te drukken, op een manier waarbij de composities ondanks het stevige karakter melodieus blijven. Zoals we gewend zijn van de band is er veel metal variatie te vinden en ook de volle productie is weer aanwezig, maar alles staat perfect op zijn plaats. De invloeden van Iron Maiden en Blind Guardian zijn nog steeds te vinden, maar verschuift gecontroleerd naar een herkenbaar Dyscordia-profiel.

Binnen de progressieve rock zijn we allemaal wel bekend met de term interlude, een zogenaamd tussenspel, vaak strategisch geplaatst tussen andere tracks. Ze zorgen veelal voor een begrijpelijke overgang naar epische nummers. Vaak zijn ze instrumentaal ingekleurd en dat is op “The Road To Oblivion” ook zo. Alleen kan je van Interlude niet echt spreken van een overgang, want het zit vol met tempowisselingen, riffs en breaks. Er gebeurt heel veel. De titel Instrumental was wellicht een naam dat iets meer op zijn plaats was geweest. Het opvolgende Endgame is een voorbeeld van een concept-track van de band. IJzersterk refrein, veel melodie, fijne gitaarsolo en gevarieerde baspartijen, dit alles binnen een gebalanceerde mix van hardrock en progressieve metal. 

Naast de kenmerkende muziek beschikt de band ook over karakteristieke zang van Piet Overstijns. Samen met collega-grunter Stefan Segers zorgt hij voor een prachtige afwisseling in een kookpot van dynamische riffs. De band etaleert daarmee een bijzondere stijl, vooral omdat binnen een volle productie een prima evenwicht wordt bewaard. Segers staat met zijn grunts vaak wat verder in de mix, maar hij is zeer zeker aanwezig. De zang van Overstijns is karakteristiek en moet je liggen, maar ik ben in die vijftien jaar een onvoorwaardelijke fan geworden. Binnen marketingtermen noemt men zijn stem een ‘unique sellingpoint’. Als klap op de vuurpijl ligt er af en toe ook een link met Green Day’s zanger Billie Joe Armstrong in het geluid (The Demons Bite).

De band lijkt niet gedreven te worden om zichzelf te vernieuwen of door creatief spel op te vallen. Althans, die indruk krijgt deze recensent aan het einde van het album. Deze nummers hadden net zo goed op een voorgaand album kunnen staan, de voorgaande drie albums waren net als deze erg sterk. Wellicht zijn deze Belgen niet vernieuwend, desondanks is er toch weer een boeiende en gevarieerde plaat geproduceerd, waarbij je versteld staat van de vakkundige brouwsels. Die conclusie werpt wat mij betreft dan ook een gerechtvaardigde vraag op: deze band klinkt zo goed, zo herkenbaar, is live volgens ooggetuigen ijzersterk, waarom wordt Dyscordia dan niet groter gebracht binnen de metal media?