DyscordiaAlbum

Je hebt van die albums waarbij je gelijk bij de eerste luisterbeurt onder de indruk bent van wat je hoort. Overigens wil dat niet zeggen dat een dergelijke cd lang blijft plakken, of dat de cd na afloop in de cd-kast staat te verstoffen. Dit is het tweede (officiële) album van de Vlaamse band Dyscordia, nadat ze eerder ook een ep als debuut hebben uitgebracht. Veelal wordt een tweede cd omschreven als  ‘een moeilijk vervolg’ na een succesvol begin. Blijf je bij de vertrouwde sound van het eerste succesvolle album of zet je de progressie voort?

“Twin Symbiosis” kreeg in 2013 namelijk een positieve beoordeling van Progwereld en belandde nog net niet in de favoriete top tien van ondergetekende. De band heeft sindsdien geen last gehad van personele  mutaties en heeft meerdere (inter)nationale optredens gegeven en op diverse metal festivals gestaan. Dat resulteerde in veelal positieve recensies, waardoor de band vooral in de Benelux een grotere naamsbekendheid heeft gekregen. Net als bij het vorige album is gitarist Guy Commeene opnieuw verantwoordelijk voor het artwork. Jens Bogren en Tony Lindgren zijn wederom belast met de eindmix en mastering.

Het is niet eenvoudig om een pakkende beschrijving te geven van “Words In Ruin”. De schijf is daar simpelweg te complex van samenstelling voor, zonder dat het een onsamenhangende ratjetoe is geworden. De band vermengt namelijk verschillende muziekstijlen op excellente wijze. Je hoort black metal, progressieve rock, power metal, heavy metal en zelfs dan is de omschrijving verre van compleet. Razend snelle drums, prachtige melodieuze riffs, uptempo ritmesecties en een mooie mix van grunts en cleane zang, dat alles is te vinden op de nieuwe cd van dit sextet.

Harlequin’s Grief is bijvoorbeeld een typische power metal track, waar met name de gitaren voor de bekende techniek zorgen. In het nummer vind je ook knipoogjes naar speedmetal, die zorgen voor een welkome afwisseling in de tweede track van de cd. En dit ook bij uitstek het punt wat deze plaat aantrekkelijk maakt. Het gitaarwerk is om je vingers bij af te likken. Het gitaarwerk is dan ook afkomstig van drie gitaristen, die elkaar meerstemmig, maar vooral ook overlappend aanvullen. Die gitaristen vullen de muziek vanuit een metal touch in, maar de gitaarrock liefhebbers zullen hun hart ophalen met Bail Me Out. Deze track begint lekker stevig en heeft een bijzonder progressieve gitaarbehandeling.

Sacred Soil of Souls is een nummer dat niet helemaal in een metalhoekje past en een wat rustiger karakter heeft. Het wordt gedomineerd door akoestische gitaren en meerstemmige zang van Piet Overstijns; een welkome afwisseling binnen het pure metalgeweld op deze schijf. Want juist pure black metal hoor je namelijk weer in Never Will. Het is een waanzinnig sterk nummer waar de grunts van Stefan Segers voor een rauwe rand zorgen en ondanks het black metal karakter zit er toch een subtiele melodieuze touch onder de riffs die het geheel licht verteerbaar maakt. Een geslaagde cover van Sonata Arctica’s My Land maakt het feest compleet. Het is wat mij betreft duidelijk, deze cd zal nog vaak uit de kast worden gehaald.

Het Belgische Dyscordia heeft met “Words Of Ruin” een tweede cd gemaakt waarbij de kans groot is dat je bij aanvang geïmponeerd raakt. Maar ook waar de muziek in opvolgende luisterbeurten telkens voor verassende momenten zorgt. In vergelijking met “Twin Symbiosis” is de band wederom gegroeid. Dan heb ik het niet over de vakmanschap van de muzikanten, die was in het verleden al goed, maar songtechnisch en qua variatie is dit album een ferme stap voorwaarts. Dit is hét visitekaartje dat een progmetal band wenst om door te dringen tot het grote publiek.

Ruard Veltmaat