Opener Glancing Limbs van “Mænad” begint onheilspellend en mysterieus. Een beklemmend ritme, voorzichtige beroeringen van de elektrische gitaar en een sluimerende opbouw. Drums voegen zich toe aan het ritme, melodie is er tijdens die eerste vier minuten nagenoeg niet te vinden. Tot die uitbarsting op exact vijf minuten. Dan gaat het helemaal los. Het beschrijft de muziek van E-L-R van het eerste tot aan het laatste nummer…
De Zwitserse band E-L-R debuteert in 2019 met dit album “Mænad” en dat doen ze vanaf het begin met kenmerkende psychedelische post-rock waar je u tegen zegt. Waar ten tijde van het schrijven van de recensie van “Vezier” nog niet duidelijk was waar de afkortingen in de credits voor stonden, zijn we er nu achter wat de werkelijke namen zijn van het trio. De band werd in 2016 opgericht in de Duitstalige stad Bern door bassiste Isabelle Ryser en gitariste Selina Muth , beiden zijn ook verantwoordelijk voor de zangpartijen. Ze kregen al snel gezelschap van drummer Mischa Kästli, die eerder actief was binnen metalcore bands.
Om de muziek te omschrijven zal de kenner van het genre raakvlakken noemen met Alcest, Amenra, Wolvennest en Dool, maar dat geeft E-L-R te weinig erkenning. De band is bovenmatig capabel in het opbouwen van spanningsbogen, hypnotiserende ritmes, sfeer en dynamiek. Over de hele linie maakt E-L-R een versie van psychedelische rock, hoewel uitspattingen en geluidserupties niet ongewoon zijn. Ben je een liefhebber van zogenaamde doomgaze, een combinatie van shoegaze en doom metal, dan zal dit album je bevallen.
“Mænad” is vernoemd naar de vrouwelijke volgelingen van de oude Griekse god van de wijn; de muziek thematiseert hun rituelen en bloeddorstige uitspattingen. De muziek is ontstaan uit de toenmalige levenssituatie van de bandleden en gezocht werd naar een passende metafoor, die gevonden werd in de Griekse mythologie. “Maenad” neemt je mee op reis door verschillende plaatsen en staten.
Dat bezwerende en mystieke aspect binnen de composities vind je vooral in Above The Mountains There Is Light. De track komt zoals de meeste nummers op dit album traag op gang. Amenra ligt hier als vergelijkingsmateriaal op de loer. Dat komt wellicht ook door de deelname van de (gast)zanger van die band: Colin Van Eeckhout. De muziek voelt als een soundtrack bij een spannende scène van een film, waarin een potentiële moordenaar zijn prooi benadert. Eerst liggend in het gras om de omgeving te bespeuren, later met een mes achter een obstakel om dan vanuit het niets de prooi aan te vallen. Mijn visualisering van het nummer, die van jou mag je zelf ontwikkelen. Ik weet zeker dat in jouw gedachten een andere scène opborrelt. Dat doet de muziek van dit Zwitserse trio; het geeft de ultieme voeding voor verbeelding. Je wordt getrakteerd op tien minuten vol fantasieën, op een nagenoeg bezwerende manier. Wat een magie.
Lunar Nights heeft een Nederlands tintje. Op deze track figureert Ryanne van Dorst (Dool) als gast-”spreker”. Ook de muziek kent hier veel overeenkomsten met die van Dool. Hoewel er enkele uitspattingen binnen het nummer te vinden zijn, is dit hét voorbeeld voor de bezwerende en hypnotiserende muziek van deze band. Ambrosia kenmerkt zich door meer beweging, het gitaarwerk is luider en minder opbouwend dan in de andere songs. Fluisterende stemmen op de achtergrond zorgen voor een mystieke sfeer.
“Mænad” is een sterk debuut gebleken, kunnen we vijf jaar na dato zeggen wanneer deze recensie gepubliceerd wordt. De band heeft geen volledige uniciteit te pakken met dit type post-rock, maar brengt veel passie, beleving en vakmanschap. Gaat deze muziek de wereld veroveren? Nee, dat denk ik niet. Komt deze cd nooit meer uit mijn platenkast? Ik weet zeker van wel. Aanrader voor de fans van de genoemde vergelijkingen. Ik ga afsluiten met de no-go voor een recensie: “Mænad” is een sferisch album van start tot eind.