Earth & FireAlbum

Niet zelden fronsen zich de wenkbrauwen van menig Progwereld teamlid wanneer de Progwereldbaas een bericht de groep instuurt met een lading nieuwe uitgaven van Esoteric Recordings, of eigenlijk en beter gezegd ‘heruitgaves’, in de aanbieding. Dit Britse platenlabel staat er immers om bekend in grote aantallen (lang) vergeten albums in een opgepoetste vorm en vaak voorzien van extra materiaal opnieuw uit te brengen. Tussen deze vaak juweeltjes zitten soms briljanten die met de beste wil van de (Prog)wereld niet meer zijn op te poetsen en de tand des tijds duidelijk niet hebben doorstaan.

Vergeten, opgepoetst en weer glimmend is het vierde album van de Voorschotense-Voorburgse-Leidschendamse groep Earth & Fire, “To The World Of The Future”, die oorspronkelijk is uitgebracht op 15 mei 1975. “Stuur deze maar naar mij” berichtte ondergetekende kort en bondig. En zo verdween dit schijfje in een andere digitale vorm op de iPod in de Franse vakantiekoffer.

Zullen de bandleden met het geven van de albumtitel een letterlijk vooruitziende blik hebben gehad? Hebben Jerney Kaagman en consorten kunnen vermoeden dat dit album 36 jaar na dato opnieuw zou worden uitgebracht? Ik gok van niet, maar wanneer je luistert naar de nog steeds modern klinkende toetsengeluiden op het openings- en titelnummer zou je haast denken van wel. Dit fraaie en meer dan tien minuten klokkende nummer is nog steeds een sierraad voor het oor van de hedendaagse symfomaan. Inderdaad vliegt de tijd, zingt Kaagman op How Time Flies op de destijds van haar bekende mooie wijze. Toch is de rol van deze diva ten opzichte van voorgaande drie albums minder geworden. Zijn enerzijds zangpartijen overgenomen of gedeeld met Chris Koerts, anderzijds maken instrumentale nummers deel uit van dit album. Zo is daar het mooie The Last Seagull met een clichéachtige intro dat bol staat van zeegeluiden maar daarna overgaat in fraai gitaarspel van Chris Koerts.

Dit album herbergt twee nummers die hoge ogen gooiden in de hitlijsten van weleer. Het zijn Love Of Life (alarmschijf en hoogste notering op 2) en Only Time Will Tell, die de top 10 net niet haalde. Toch weten deze anno 2011 nog steeds lekker klinkende nummers het album niet te onttrekken uit de schaduw van zijn drie voorgangers. Wellicht is het psychedelisch klinkende Voice From Yonder hier debet aan met vervormde zang en opbouw die zijn tijd in 1975 al ver vooruit was. Dit nummer is gecomponeerd door Theo Hurts, die Hans Ziech na wat interne meningsverschillen verving op basgitaar. Naast Hurts waren het ook andere groepsleden die voor het eerst composities voor hun rekening namen. Het markeert de overgang naar een andere aanpak van de groep die zich later zou manifesteren in een ander geluid.

Aan de oorspronkelijke lp-versie zijn op deze uitgave diverse b-kanten van singles toegevoegd. Verder de niet eerder op een reguliere lp of cd verschenen singles Thanks For The Love en What Difference Does It Make. Speciale aandacht vraag ik voor de door Lex Harding ingesproken reclame van dit album, Excerpts From To The World Of The Future. Voor mij herleefden hiermee de tijden van Veronica en de Top 40 waarin Earth & Fire (of is het Earth and Fire?) een graag geziene gast was. Het was tevens een tijd waarin dit soort aankondigingen nog aan de orde van de dag waren. Het zal menig veertiger, vijftiger en zelfs zestiger het hart nog snel doen laten kloppen.

Neem hierbij het fraai uitgevoerde cd-boekje met oude foto’s, singlehoezen, de complete discografie en een informatieve biografie van Wouter Bessels en je kunt niet meer heen om de aanschaf van dit album. Een album dat bij velen niet de geschiedenis is ingegaan als het beste album, maar anno 2011 nog steeds een eigentijds product is van één van Neerlands trotsen in lang vervlogen (symfo)dagen.

Hans Ravensbergen