Earth PrayerAlbum

Het waren ongetwijfeld de meest negen memorabele dagen van 2011. Een enorme aardbeving gevolgd door een tsunami teisterde Japan met een ongekende nucleaire ramp tot gevolg. Onrust in een aantal Noord-Afrikaanse landen waar de burgers tegen hun onderdrukkers in opstand kwamen. Dan was er ook nog een miljoenenverslindend sprookjeshuwelijk in Londen. Wat niet de wereldpers haalde was de opname van het debuutalbum “Nine Days” van de nieuwe uit Londen afkomstige rockband Earth Prayer met een album dat genoemd is naar de negen dagen dat het is opgenomen…

Maar laten we eerst even terug gaan in de tijd. In 2001 ontmoetten gitarist Ian Montlake en zangeres Heidi Jo Hines elkaar per toeval op een podium ‘ergens’ in Londen. Muzikaal klikte het gelijk tussen deze twee rasmuzikanten. Door onvoorziene omstandigheden verloren de twee elkaar jaren uit het oog om elkaar vervolgens begin 2011 weer tegen het lijf te lopen. Inmiddels had Montlake zijn eigen band en zocht een zanger(es) en was de in ons land als gastzangeres van PBII bekende Hines naarstig op zoek naar een band die haar wilde begeleiden. Na een snelle wissel op drums was de groep Earth Prayer, genoemd naar een oud Indiaans gebed, een feit. Al rap werden vele podia en pubs op Britse bodem plat gespeeld en kwam de groep onder de aandacht van wat radio dj’s.

Niet lang daarna dook de groep voor de genoemde negen dagen de studio in om een eerste album op te nemen. Een album dat elf nummers bevat die rocken als een tierelier. Een kleine 40 minuten rocken met invloeden van Deep Purple, Thin Lizzy, Led Zeppelin en Janis Joplin. Weinig prog, veel rock, hoor ik je denken en daar heb je helemaal gelijk in. Maar vergis je niet in nummers als 2000 Light Years From Home, Ain’t Nothing en het bluesy Freedom, waarin lekkere orgelklanken voor proggy randjes zorgen. Bovenal is het rock and roll koningin Hines die als een ware Sass Jordan haar visitekaartje afgeeft. Een Hines die hier mijlen ver afstaat van haar bijdrage aan “Plastic Soup” van PBII.

“Nine Days” is zeker geen prog-album pur sang, maar zal zeker in de smaak vallen bij de ruigere progrockers onder ons.

Hans Ravensbergen