Earthling Society

Stations Of The Ghosts

Info
Uitgekomen in: 2011
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: 4Zero
Website: http://www.earthlingsociety.co.uk/
MySpace: -
Tracklist
Stations Of The Ghosts (2:21)
Dark Horizons (7:31)
The Last Hurrah (9:19)
Child Of The Harvest (14:28)
The Halloween Tree (3:38)
Night Of The Scarecrow (13:30)
Lola Daydream (6:45)
John Blackow: drums en percussie
Luis Gutarra: basgitaar
Fred Laird: zang, gitaar en toetsen
Ellie Millard: achtergrondzang op Dark Horizons en Child Of The Harvest
Joe Orban: toetsen op Dark Horizons en Child Of The Harvest
Ian Wright: saxofoon op Child Of The Harvest
Stations Of The Ghost (2011)
Sci-fi Hi-fi (2009)
Beauty And The Beast (2008)
Tears Of Andromeda (2007)
Plastic Jesus And The Third Eye Band (2006)
Albion (2005)

Earthling Society is een Engelse band rond gitarist/toetsenist Fred Laird en dit is alweer hun zesde cd. Op hun site omschrijven ze zichzelf als een 21ste eeuwse psychedelische, progressieve en experimentele groep, en dat is wel een rake typering.

“Stations Of The Ghost” geeft in elk geval qua hoes en uitstraling direct al het gevoel dat je te maken hebt met een typisch Engelse semi-psychedelisch doe-het-zelf-groepje. Hoewel de cd bij een heuse platenmaatschappij is uitgebracht, had het ook niet verbaasd als ze zelf de kartonnetjes hadden gevouwen, waar de cd zonder opsmuk of boekje met teksten is ingebracht. Als daarnaast ook de muziek een nogal demo-achtig karakter heeft, is volgens mij het plaatje bij de lezer wel bekend.

Invloeden van Pink Floyd (met name Syd Barrett eigenlijk, maar ook het solowerk van Rick Wright komt vaak in gedachten), Gong, Steve Hillage en Ash Ra Tempel vliegen je om de oren. Ik weet niet wie van u weleens wat rookt, maar onder het genot van een bedwelmende stofje zou Earthling Society weleens een heel ander spectrum kunnen hebben.

Nu is het zo dat dit soort muziek werkelijk te vaak gemaakt wordt. Het klinkt allemaal ontzettend aardig en goedbedoeld, en bij vlagen zelfs erg goed, maar er is volgens mij geen twijfel over de toekomst van deze muziek. Het zal spoedig tot de vergetelheid wegzakken. Is dat erg? Welnee, er zal altijd een uiterst kleine groep liefhebbers zijn, die enkele van de cd’s van deze band zullen aanschaffen en er soms genot uit zullen halen. Toch vraag ik me af of zelfs zij de cd vaak uit de kast zullen halen. Want “Stations Of The Ghosts” is bepaald geen meesterwerk.

Nochtans is het bijna instrumentale – want voorzien van woordloos zang van Eddie Miljard – Dark Horizons een goede binnenkomer, voortkomend uit de korte, als introductie bedoelde titelsong. Daarna gaat het helaas rap mis.

Voornaamste veroorzaker van de ellende die daarna volgt is Fred Laird zelf. Hij besluit namelijk te gaan zingen, en dát had hij nou niét moeten doen! Hij heeft een niet zo sterke stem die het luisterplezier enigszins verstoort. Hij probeert dit euvel te verhelpen door zijn stem sterk te vervormen en naar achteren te mixen. Dat doet mij denken aan Areknamés, waar de ook matig zingende Michele Epifani zijn stem zo inbed in de muziek dat het ondanks dát inmiddels drie klassiekers oplevert, maar bij Earthling Society lukt dat toch niet helemaal. Zeker in het op zich goede nummer Might Of The Scarecrow klinkt dit niet goed.

Dat maakt van “Stations Of The Ghosts” vooral een frustrerende plaat. Want zodra Laird zijn mond houdt is de muziek daardoor relatief gezien ineens van grote klasse, hoewel ik sterk vermoed dat hier dan slechts sprake is van opluchting, in plaats van dat ik werkelijk goede muziek hoor. Een goed voorbeeld is Child Of The Harvest, waarvan het tweede gedeelte, dat wordt opgeluisterd door mooi saxofoonspel van Ian Wright, toch stiekem heel goed is.

Voor mij is deze plaat duidelijk een gemiste kans. Misschien is het wat voor zij die weleens een jointje of wat roken.

Markwin Meeuws

Send this to a friend