EaruptAlbum

Earupt is zo’n band die lastig in een hokje te plaatsen valt. De heren stellen zichzelf voor als een “groove-/thrash-/prog-/alternative metalband”. De volgorde van die subgenres is wat mij betreft niet willekeurig: de muziek van Earupt bevat absoluut proggy elementen, maar die zijn minder dominant dan de zware groove en thrashy riffs. De bandbio verwijst naar Nevermore, Devin Townsend en Queensryche als referentiekaders, waarbij de eerste twee namen wat mij betreft representatiever voor het bandgeluid zijn dan de laatste. Verwacht hier geen melodieuze progmetal in het straatje van Dream Theater of Threshold. De betrokkenheid van (ex-)Haken-leden Charlie Griffiths (gitaarsolo) en Tom MacLean (mix, toetsen, orkestratie) is dan ook niet bepaald een indicatie voor de muzikale stijl op “Nihilosophy”.

Dat Earupt meer metal dan prog is, zegt overigens niks over de kwaliteit van de plaat. Voor liefhebbers van stevige groovemetal met progressieve elementen valt er op dit derde album veel te genieten. De benadering op “Nihilosophy” is wellicht nog net wat zwaarder en industriëler dan op voorganger “Elements” uit 2019, zonder dat er nu direct een muzikale aardverschuiving heeft plaatsgevonden. Misschien komt het doordat Earupt een Belgische band is, maar los van de eerder aangehaalde referenties komen vooral andere bands uit de lage landen bij mij naar boven. De loodzware riffs hoor ik ook bij Cobra The Impaler, terwijl het veel te vroeg gestopte My Favorite Scar uit Nederland net zo’n lekkere groove kon laten rollen. Maar ik moet toch vooral denken aan Belgisch metaltrots Channel Zero, ook al omdat Earupt-zanger Hendrik Vanhoutte qua timbre en stemgebruik niet ver bij Franky De Smet-Van Damme vandaan zit. Vanhoutte is technisch misschien niet de meest veelzijdige zanger, maar zijn vocale aanpak past uitstekend bij de zware muziek.

De hier als referentie genoemde artiesten zijn allicht niet “the usual suspects” op Progwereld, maar dat betekent niet dat “Nihilosophy” progressiviteit ontbeert. Zo start Devil Inside met een jazzy saxofoonmelodie en een lekker chaotische gitaarsolo, waarna toch weer een snoeiharde riff erin beukt. Casting Shadows In The Dark bevat een ongewoon relaxed middenstuk met een funky baslijn. Het korte Spark doet met zijn elektronische benadering zelfs aan het klassieke Kraftwerk denken. Maar op de meeste tracks zijn het toch vooral de hakkende gitaarriffs die het geluid domineren, zoals op single Man Or Machine, titeltrack Nihilosophy (denk aan Nevermore) en persoonlijke favoriet Phoenix (denk aan Gojira). Earupt toont op die laatste track en op Re-Enactment Of The Past ook zijn talent om het stevige geluid te combineren met een melodieus en toegankelijk refrein. Vuisten in de lucht!

Het tekstuele concept van “Nihilosophy” komt iets minder uit de verf. De term verwijst blijkbaar naar de studie en interpretatie van “het niets”, wat de band vertaalt in thema’s als de dood, geweld, vernietiging en andere fenomenen die waardevolle zaken tot niets kunnen reduceren. Jolijt alom, met andere woorden. De teksten zijn op zichzelf sterk, maar de link naar de nihilosofie is ietwat vergezocht, zeker in een genre waar de bredere thema’s niet bepaald uitzonderlijk zijn. (En het is flauw, maar het lukt me niet om de associatie te onderdrukken met de nihilisten uit “The Big Lebowski”, die met moddervet accent “Ve believe in NOSSING!” proclameren. Kan er niks aan doen). Het concept is overigens wel heel treffend vertaald op de prachtige albumhoes, waar de vrolijkheid ook niet bepaald van af spat.

“Nihilosophy” zal niet bij elke progfan de juiste (laaggestemde) snaar raken. Daarvoor is de muziek van Earupt simpelweg te zwaar, te hard, te “metal”. Maar als je een gezonde bak herrie met een heerlijk slepende groove en verrassende progressieve elementen kunt waarderen, dan heeft Earupt veel moois te bieden. Het album klinkt mede dankzij de mix van Tom MacLean fantastisch en doet niet onder voor de grote internationale namen in het genre. Earupt zet België zeker en vast nog steviger op de groovemetalkaart.