Eccentric OrbitAlbum

De film Mars Attacks! wel eens gezien? Deze film (uit 1996) was in feite een op hol geslagen pastiche op sciencefiction films uit de jaren vijftig, gemaakt met de techniek uit de jaren zeventig. Tim Burton wilde de marsmannetjes door middel van de stopmotion-techniek (dat wil zeggen een foto maken van elke beweging van het desbetreffende poppetje) tot leven brengen, maar dat bleek te duur. Daarom wendde hij zich tot mannen van de CGI (Computer Generated Imagery), de computerafdeling van Hollywood die toen al een aantal jaar verbluffende speciale effecten voor grote films maakten. De slimmeriken aldaar hadden het door: gezien de aard van de film en de aard van de marsmannetjes en Tim’s bedoeling met de film, moest het wel ‘lijken’ alsof het stopmotion-poppetjes zijn. Missie geslaagd, want de rare film wordt min of meer als een klassieker beschouwd.

Eccentric Orbit, een viertal uit Massachusett, Verenigde Staten probeert op hun debuut “Attack Of The Martians” exact hetzelfde te bereiken. Met middelen uit de jaren zeventig wordt een sfeertje gecreëerd dat moet denken aan alle oud sci-fi films uit de jaren vijftig. En dat lukt heel aardig. Van tijd tot tijd voel je alsof je zojuist bent ingestapt in een ouderwets, kartonnen, zwart-wit en met draadjes aan elkaar hangend ruimteschip. Op weg naar de ongerepte oppervlakte van Mars, waar de mannetjes je reeds opwachten.

Maar het maakt natuurlijk helemaal niet uit wat voor sfeer Eccentric Orbit probeert te scheppen. De vijf tracks zijn alle instrumentaal en brengen een schaamteloze ode aan met name Emerson, Lake & Palmer, terwijl ook King Crimson- en Anekdoten-invloeden aanwezig zijn. Dit vermengen ze met jazzy trekjes, Arabische thema’s en zo’n beetje elk toetsengeluid dat je kent uit de jaren zeventig. Allemaal niks mis mee, want de composities – alle van de hand van bassist Bill Noland – zitten zonder uitzondering goed in elkaar. Er is op alle tracks sprake van een duidelijk afgebakend geheel, een keurslijf van thema’s en melodieën, waar echter verrassend vaak overheen of onderdoor gesoleerd wordt. Echt heel ‘los’ gaat het nergens, het lijkt alsof Eccentric Orbit zich te snel verveelt bij een bepaalde solo en er al snel mee stopt. Erger nog, men raakt blijkbaar snel verveeld met een bepaald toetsengeluid. Denk je bijvoorbeeld aan het begin van Sputnik te maken te hebben met een briljante Hammond-solo, even later is hij alweer weg.

Apart is uiteraard dat Madeleine Noland gebruik maakt van windsynthesizers. Van huis uit is ze een saxofonist en heeft in die hoedanigheid zelfs een klassieke studie afgerond. Volgens informatie bouwt ze haar windsynthesizers zelf. Waar het op neerkomt is dat ze de tonen die je hoort feitelijk blaast, maar aan de andere kant klinkt het gewoon als een Mini-Moog, Mellotron, Hammond, of wat je er ook op aansluit. Aangezien Eccentric Orbit beschikt over twee toetsenisten, waarvan er dus 1 zijn vingers en de ander tevens haar mond gebruikt, is het niet makkelijk te horen wie wat speelt. Ik hoor het dus eigenlijk niet. Dit aspect van Eccentric Orbit gaat een niet-toetsenist (zoals ik) voorbij en dat kan toch niet geheel de bedoeling zijn.

De productie van de plaat is moddervet, met name het baswerk van Bill Noland en de heftige Mellotrongeluiden komen goed uit de speakers. De keuze van de productie is een goeie, maar levert wel wat ruis op, met name in het lange Forbidden Planet. Toch past ook deze de muziek wonderwel.

Ik betwijfel of Eccentric Orbit met “Attack Of The Martians” diepe deuken in pakjes boter zal slaan. Desalniettemin is het een redelijk sterk debuut. Eenvormigheid ligt op de loer en gevaar voor herhaling evenzo. Aan de andere kant ligt de rechtervoet nog te vaak op het rempedaal.

Als marsmannetjes zo aanvallen, ben ik niet erg onder de indruk. Maar ik hou ze in de gaten!

Markwin Meeuws