Echo UsAlbum

‘Is er leven op Pluto?’
‘Kun je dansen op de maan?’
‘Is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan?’

Als je de Echo Us-cd van Ethan Matthews beluistert zou je zweren dat hij dit schijfje ergens ver weg in het heelal heeft gemaakt. Niet dat de muziek kosmisch is of zo, maar het donkere geluid van deze progressieve elektronica klinkt buitengewoon ruimtelijk en qua stijl is het gebodene zo wars van hedendaagse invloeden dat het weinig moeite kost Matthews swingend op een planeet voor te stellen met z’n eigen muziek.

De Amerikaan Ethan Matthews was toetsenist in de inmiddels ter ziele gegane progbelofte Greyhaven. Met de éénmansband Echo Us biedt hij geen plaats meer aan bombastische metal, maar Matthews richt zich hier puur op een mix van progressieve muziek, elektronica, soundscapes en jaren ’80 pop. Alhoewel deze mix een volstrekt unieke stijl tot gevolg heeft zijn de onderlinge ingrediënten makkelijk te duiden. Te horen zijn bijvoorbeeld: Mike Oldfield, Depeche Mode, Jean Michel Jarre en Howard Jones. Ik heb het niet voor elkaar gekregen, zelfs niet na twintig keer luisteren, om ‘in de muziek te kruipen’. Ik hoor dat Matthews goed bezig is maar de negen nummers glijden van me af als een stel naaktslakken op een zeephelling. Ik vind dat best wel jammer.

Zijn stem bevalt me wel en doet me denken aan die van Holly Johnson, je weet wel, die hoge enigszins zeurderige zanger van Frankie Goes To Hollywood. Ik kan me ook goed voorstellen dat dat juist de nodige stekels zal doen opzetten bij deze en gene. In een aantal nummers zijn de zanglijnen genietbaar en net niet klef in mijn optiek. Ik doel hier op Directed Study, het reggea-achtige Who Loves You, To Save You en het veel te korte In the Fall. Erg vervelend vind ik Matthews regelmatig met dezelfde soort ijzige pingels als hoofdmotief komt. Saai heet dat. Zonde, want elk nummer heeft juist een eigen insteek. Wat ik dan weer wel zeer fraai vind zijn de smakelijke gitaarpartijen her en der, evenals het synthgeluid van de fretloze bas. Helaas heeft het zwakke op deze cd de overhand.

Matthews gooit direct al flink roet in het eten door te openen met een enorm takkenummer, want My Sirens is in eerste instantie een aanhoudende kakofonie van synthklanken die je echt niet wilt horen, lijkt mij. Gaandeweg komt er wat meer ritmiek in dit nummer en ontwikkelt het zich tot een goed atmosferisch stuk, dat wel. Het tweeluik Her Heart’s Army / White Wednesday start met geweldige kerkorgelklanken. Het plezier is echter maar van korte duur, want Matthews komt vervolgens met een stel housebassen die je boxen aan gort lijken te beuken. Waar ik ook niet kapot van ben is die drumcomputer in I Radiate I die elk toetsenriedeltje na lijkt te jagen. Matige nummers als deze dienen wel gecompenseerd te worden met briljante stukken en dat gebeurt op deze cd niet.

Voor sommigen zal deze cd wellicht aardig zijn, op mij hebben de verrichtingen van Ethan Matthews weinig indruk gemaakt. De muziek mag dan heel wat galm hebben, echter, bij mij zal dit album niet lang naechoën.

Dick van der Heijde