Echo UsAlbum

Ethan Matthews heeft verder niemand nodig. Deze Amerikaanse multi-instrumentalist schrijft zijn eigen muziek en voert die zelf ook uit. Een bassist die op één nummer meespeelt kun je niet echt een wezenlijke bijdrage noemen. Onder de naam Echo Us bracht hij al een behoorlijk rijtje cd’s uit en met “Inland Empire” voegt hij er hieraan nog eentje toe.

Van 2009 tot 2014 bracht hij de Echo Us-trilogie uit. “Inland Empire” kan als epiloog hierop worden gezien. Bijna alles wat de trilogie niet haalde is op dit nieuwe werkje gemikt. De muziek was al klaar toen “II:XII, A Priori Memoriae” (2014) uitkwam, maar ligt meer in het verlengde van “Tomorrow We Will Tell The Story” uit 2010. Al die tijd lagen deze opnamen dus op de plank, alleen It’s Time For Winter kwam in 2016 op single uit.

Als het over materiaal gaat dat eerdere cd’s niet haalde, dan gaan onmiddellijk alle alarmbellen af. Hebben we hier te maken met leftovers die kwalitatief niet goed genoeg waren en daarom in eerste instantie afvielen? Matthews betoogt zelf van niet. De nummers pasten indertijd niet bij de andere op die cd’s en nu ze zijn samengevoegd passen ze, wonderlijk genoeg, toch naadloos in elkaar. Afijn, we gaan er eens goed (kritisch) voor zitten.

We luisteren dus naar muziek van rond 2010. Het mag daarom geen verbazing wekken dat wat er in die tijd over Echo Us geschreven is net zo goed van toepassing is op  “Inland Empire”. Matthews creëert een bijna buitenaardse sfeer met zijn muziek. Als je er eens goed voor gaat zitten, liggen is nog beter, kun je er zo maar een flink end bij wegdromen. Zijn subtiele en zweverige toetsenspel is hier vooral debet aan. Hier en daar neigt het geluid naar new age, terwijl ook flarden wereldmuziek langssuizen. Het gebruik van elektronica is Matthews niet vreemd en we kunnen rustig ook ambient nog als etiketje op de muziek plakken.

Zijn stem is op zijn zachtst gezegd bijzonder te noemen, vrij hoog en nogal benepen. Je kunt betogen dat deze mooi bij de muziek aansluit, ik vind het een verschrikking. Ik zie het beeld voor me van een matroos in een onderzeeër die via de boordradio een uur lang, tevergeefs, zijn matties probeert te doordringen van naderend onheil. Meer onder de indruk ben ik van zijn gitaarspel. Het gaat van subtiel akoestisch tot meeslepend elektrisch gesoleer, dat dwars door het hemelse muzieklandschap snijdt.

Niet alleen de zang brengt ons tijdens onze trip geregeld weer terug op aarde, de afwisselende ritmes houden de luisteraar ook bij de les. Soms dreunt hij er op los dat het een lieve lust is, het gebruik van percussie-instrumenten niet schuwend. Ik vertel ook al niets nieuws als ik het rijtje referenties debiteer: Brian Eno, Robert Fripp en Mike Oldfield, die laatste dan vooral voor de gelijkenis in de gitaarpartijen. Op een of andere manier vind ik Echo Us ook altijd een beetje Oosters, Japans klinken. Daarom past het Japan van David Sylvian ook wel in het vorige rijtje.

De muziek is uiterst sfeervol en bevat de nodige subtiliteiten die zich pas bij intensieve luisterbeurten openbaren. Met geluidseffecten, veel echo, galm en gesproken teksten tracht hij de feestvreugde nog wat te verhogen. Dit alles maakt dat er voldoende te genieten valt, zeker als Matthews de gitaar uit de koffer haalt. Voor wat betreft de alarmbellen voor het leftover-gehalte: dat valt mee. Ik  mis misschien een beetje de coherentie waar Matthews mee schermt. Het helpt mij dat ik de muziek, oneerbiedig gezegd, een beetje uitwisselbaar vind. Alle nummers zijn anders en toch verschillen ze niet zoveel van elkaar. Ik hoor oude wijn in oude zakken, maar ervaar dit als behoorlijk aangenaam, op die vreselijke stem na.