EchoesAlbum

Venezuela is het op vijf na grootste land in Zuid-Amerika en telt meer dan 26 miljoen inwoners. Het land komt voornamelijk in het nieuws wanneer president Hugo Chavez weer van zich laat horen. Letterlijk van zich laten horen doet sinds kort ook het uit dit land afkomstige Echoes.

Echoes is opgericht in 2004 en speelde oorspronkelijk instrumentale muziek. Ze wisten een gerenommeerd plaatselijk festival te winnen, wat met dergelijke muziek nog nooit was gebeurd. Naast elementen van zogenaamde math metal, werden ook etnische invloeden zoals de “cuatro”, traditionele Venezolaanse volksmuziek, op knappe wijze in de sound geïntegreerd. Vervolgens was het tijd om serieus te gaan werken aan een album.

Op het debuutalbum “Nature Existence” wilde men graag wat Engelstalige vocale nummers hebben. Omdat niemand binnen de groep het Engels voldoende beheerst, heeft men een viertal verschillende zangers gerekruteerd die op vijf van de twaalf nummers acte de presence geven. Doorgaans hebben verschillende zangers een negatief invloed op het geheel, maar daar is op dit album geen sprake van. Gekozen is voor zangers die elkaar qua geluid niet veel ontlopen. De meest bekende is Nick Storr van Third Ending, terwijl Pedro Castillo van het eveneens Venezolaanse Tempano ook geen kleine jongen is.

“Nature Existence” gaat over nieuwe liefdes en verbroken liefdes in het perspectief van de cyclus van het leven. Daarmee maken ze het zichzelf niet gemakkelijk, al kan je het zelf vrij simpel houden door alleen op te gaan in de muziek. Vooral dat laatste beveel ik je van harte aan. Het geluid van Echoes komt nog het dichts in de buurt bij de vroege Dream Theater (periode “Images And Words” en “Awake”). Luister maar eens naar Epilogue (… Is Where We Start) en Rude Awakening. Verder is de muziek van het recentere Redemption een aardig aanknopingspunt, zoals op Leif Motif goed te horen valt.

Er wordt regelmatig gebruik gemaakt van drie gitaristen die op zijn tijd een flinke geluidsmuur weten op te bouwen. Net zo gemakkelijk wordt deze muur weer geslecht om terug te vallen op atmosferische stukken. Een goed voorbeeld van deze aanpak is Lullaby, dat buitengewoon heftig en intens begint maar na twee minuten 180 graden zwenkt om je vervolgens de laatste halve minuut weer in je stoel te blazen. Met behulp van een heus kamerorkest weet men zelfs orkestrale tintjes aan de muziek mee te geven (Farewell). Of dat nog niet genoeg is wordt op twee nummers (Despair en Winds Of Dread ) een saxofoon ingezet, hetgeen ook tekenend is voor de eigenwijze aanpak. Echoes zweeft hiermee eigenlijk in het spectrum tussen progressieve rock en de metalen variant en zal daarmee een breed publiek aanspreken.

Verkijk je niet teveel op de twaalf geïndexeerde nummers. Een aantal daarvan vloeit in elkaar over waardoor een vrij consistent geheel ontstaat. Hoogtepunten zijn toch wel de langere stukken zoals Leaf Motif, Unfair en het eerder genoemde kleine meesterwerk Despair, waarop alle kwaliteiten van de groep tot volle wasdom komen. Op deze nummers komt de muziek ook het beste tot zijn recht. Indien de groep de gekozen muzikale koers op een volgend album voortzet, hoop ik dat ze ervoor kiezen één of meerdere epische stukken op te nemen.

Dit is een verrassing uit de hoge hoed van Shawn Gordon, eigenaar van het label waar deze schijf wordt uitgebracht. Zonder labels als deze is het voor Zuid-Amerikaanse groepen vrijwel ondoenlijk tot een breder Europees publiek door te dringen. Deze veelbelovende groep kan nu al een aanwinst voor het genre worden genoemd, iets waartegen zelfs Hugo Chaves niets kan en mag inbrengen.

Hans Ravensbergen