Echolyn

As The World

Info
Uitgekomen in: 1995
Heruitgave (met dvd) in: 2005
Label: Sony
Website: www.echolyn.com
MySpace: www.myspace.com/echolyn
Tracklist
All Ways The Same (0:36)
As The World (4:50)
Uncle (6:54)
How Long I Have Waited (4:43)
Best Regards (4:11)
The Cheese Stands Alone (4:48)
Letters : 
a. Prose (1:45)
b. A Short Essay (4:34)
c. My Dear Wormwood (3:34)
d. Entry 11.19.93 (6:33)
e. One For The Show (4:31)
The Wiblet (0:47)
Audio Verité (4:27)
Settled Land (5:42)
A Habit Worth Forming (4:29)
Never The Same (7:54)
Christopher Buzby: toetsen, achtergrondzang
Tom Hyatt: bas, midi-pedalen
Brett Kull: gitaren, zang, achtergrondzang
Paul Ramsey: drums, percussie
Ray Weston: zang, achtergrondzang
The End Is Beautiful (2005)
Stars And Gardens Vol. 4 dvd (2004)
A Little Nonsense Now And Then: Box Set (2002)
Mei (2002)
Cowboy Poems Free (2000)
When The Sweet Turns Sour (1996)
As The World (1995)
...And Every Blossom (1993)
Suffocating The Bloom... (1992)
Echolyn (1991)

Bestaat er zoiets als dè perfecte progplaat? Dat ligt er maar aan wat je hieronder verstaat. Ten eerste moet de muziek je überhaupt aanstaan. Maar er zijn ook wel een aantal ‘objectieve’ maatstaven: muzikaal vakmanschap, originele composities die de gulden middenweg tussen complex en melodieus bewandelen, een smetteloze productie en als laatste ook nog eens teksten die voorbijgaan aan platgetreden paden en clichés.

Dat Echolyn een band is die bestaat uit topmuzikanten blijkt gelijk in de muzikale achtbaan As The World, waarin drummer Paul Ramsey de rest van de band moeiteloos manoeuvreert langs alle wendingen en maatwisselingen. Bassist Tom Hyatt is misschien in het hele geluidsbeeld niet zo opvallend aanwezig maar hij vormt tezamen met Ramsey wel een formidabele ritmesectie. Toetsenist Christopher Buzby laat op het hele album horen dat hij zich met de besten kan meten. Hij heeft een uitgesproken voorkeur voor lichte klanken en laat horen dat de piano een uiterst veelzijdig instrument is. Brett Kull heeft als gitarist op dit album ook al een voorkeur voor een wat lichtere klank dan we normaal gesproken gewend zijn om te horen. Een veelvoud aan akoestische en elektrische klanken weet hij aan zijn instrumenten te onttrekken en soms, heel soms, valt er een glimp op te vangen van iemand die ongetwijfeld een voorbeeld moet zijn geweest: Steve Howe.

En dan is er nog de zang die een grote rol speelt op dit album; de rol van leadzanger is verdeeld tussen Ray Weston en Brett Kull. De eerste bezit een krachtige, hoge stem die af en toe heerlijk manisch uit de hoek kan komen zoals in The Cheese Stands Alone. Brett Kull bezit een stem met een wat meer fluwelen karakter. Maar het absolute paradepaardje op dit album zijn de uitgebreide twee- en driestemmige harmonieën die zowel aan het beste van Steely Dan en Crosby, Stills & Nash doen denken als aan de complexe zanglijnen van Gentle Giant. Soms lijk het wel alsof deze zangpartijen een extra instrument zijn.
Maar goede zang is natuurlijk niets zonder goede teksten. Echolyn kiest voor niet alledaagse onderwerpen: pestkoppen (Uncle), een aan jezelf geadresseerde brief te lezen over dertig jaar (Best Regards), de biografie van de band (The Cheese Stands Alone). De mooiste word echter tot het laatst bewaart: Never The Same is een emotionele hart onder de riem voor iedereen die geworsteld heeft met overlijden van een dierbare. ‘Remember what’s been given, not taken away’

En dan is er dus nog de muziek. In vergelijking tot de voorganger “Suffocating The Bloom” (1992) is dit album misschien, oppervlakkig beschouwd, minder symfonisch. Maar de, bij vlagen duizelingwekkende, mengvorm waarin elementen van Yes, Gentle Giant en Steely Dan gecombineerd worden met de eigen muzikale visie, maakt dat het album een veel progressiever en ’tijdlozer’ karakter heeft.

Dat ’tijdloze’ word perfect ondersteund door de loepzuivere productie van Glenn Rosenstein die voor de audiofielen onder ons zijn beste beentje heeft voortgezet. Geen detail gaat verloren, geen noot wordt gemist. Zelfs niet in het meest symfonische stuk van het album, Entry 11.19.93, waar in we, begeleid door de volledige band aangevuld met een elfkoppig orkest, aan het slot getrakteerd worden op een schitterende toetsen- en gitaarsolo.

Wat misschien nog wel de meeste indruk op mij maakt is het feit dat Echolyn op dit album in staat is om een complexe muzikale basis neer te zetten en die vervolgens weet te combineren met ijzersterke melodieën. Sterke voorbeelden hier van zijn As The World, The Wiblet / Audio Verité, The Cheese Stands Alone.
Het is het vijfluik Letters, welke strategisch in het midden van het album is geplaatst, dat in een tijdsbestek van ongeveer 25 minuten alle elementen van Echolyn’s stijl voor bij laat komen: klassieke tinten (Prose), moderne progrock (A Short Essay), jazzy rock (My Dear Wormwood), symfonische ballade (Entry 11.19.93) en als laatste weer terug naar die typische Echolyn prog (One For The Show).

En dus… is dit dan de perfecte progplaat? Een album dat mij nu na al die jaren (anno 2003) nog steeds in vervoering kan brengen, soms emotioneel diep kan raken, waar in ik ook nog steeds nieuwe dingen ontdek, een album dat zowel mijn hersens ‘kietelt’ als mijn hart beroert, van zo’n album kan ik alleen maar beamen: dit is mijn perfecte progplaat!!!

Christian Bekhuis

Send this to a friend