Echolyn

echolyn

Info
Uitgekomen in: 2012
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Eigen beheer
Website: http://www.echolyn.com/
Tracklist
Island (16:38)
Headright (3:00)
Locust to Bethlehem (5:11)
Some Memorial (11:54)
Past Gravity (7:11)
When Sunday Spills (8:48)
(Speaking In) Lampblack (10:45)
The Cardinal and I (7:20)
Christopher Buzby: toetsen, zang
Tom Hyatt: basgitaar, gitaar, zang
Brett Kull: gitaar, lap steel guitar, zang, toetsen
Paul Ramsey: drums, percussie
Ray Weston: zang, basgitaar, gitaar, toetsen

Met medewerking van:
Nina Beate: viool
Rajli Bicolli: cello
Mark Gallagher: saxofoon
Kaveh Saidi: viool
Lori Saidi: altviool
Jacque Varsalona: achtergrondzang
echolyn (2012)
The End Is Beautiful (2005)
Stars And Gardens Vol. 4 dvd (2004)
A Little Nonsense Now And Then: Box Set (2002)
Mei (2002)
Cowboy Poems Free (2000)
When The Sweet Turns Sour (1996)
As The World (1995)
...And Every Blossom (1993)
Suffocating The Bloom... (1992)
Echolyn (1991)

2011-2012 lijkt het seizoen te zijn van de onverwachte – of op zijn minst al te langverwachte – rentrees in de prog. Zo bracht het Amerikaanse Discipline. verleden jaar plotseling na een lange, zeer lange afwezigheid een prachtig nieuw album uit, en staat dit jaar voor veel progliefhebbers in het teken van de verrassingsreünie van de Zweedse halfgodenband Änglagård. Met deze twee zwaluwen is het al volop zomer (u snapt vast wat ik bedoel), maar met het eerste nieuwe album in acht jaar tijd van het Amerikaanse echolyn, dat misschien niet onverwacht kwam maar toch wel verrekte lang op zich heeft laten wachten (zoals dat heet), begint het toch welhaast tropisch te worden (u snapt vast nog steeds wat ik bedoel).

Het nieuwe album heeft dezelfde titel als het eerste album van de Pennsylvanezen; het draagt namelijk slechts de naam van de band (doch nu zonder hoofdletter geschreven). Dit is natuurlijk niet bijzonder helder en om de twee albums te onderscheiden wordt de nieuwe plaat her en der op het internet dan ook “the window album” genoemd, naar de afbeelding op de cover. Toch is de titel niet in alle opzichten een gekke keuze. Hoewel “echolyn” zonder meer een band laat horen die zich nog steeds ontwikkelt, is de nieuwe cd ook weer ouderwets vertrouwd – niet in de laatste plaats wat de kwaliteit van het materiaal betreft.

Voor progbegrippen is “echolyn” enigszins een merkwaardig album. Hoewel het album meerdere lange composities bevat, is het op een bepaalde manier toch sterk songgericht, enigszins in de trant van eerdere albums als “Cowboy Poems Free”. Dit is niet een kwaliteit die de band pas met dit album ontwikkeld heeft – “mei” is in bepaalde zin een lange suite van pakkende liedjes – maar op “echolyn” valt het nog meer op. Dit komt grotendeels door het bijzondere talent van de band om gecompliceerde progrock toegankelijk en toch diep te laten klinken. Evenals sommige andere Amerikaanse progbands (denk bijvoorbeeld aan Kansas of Spock’s Beard) is echolyn een meester in het schrijven van pakkende hooks en erkennen ze bovendien dat goede, popachtige zang een zeer belangrijke rol kan spelen in progrock. Een nummer als Some Memorial, met twaalf minuten toch niet direct een zomerhit, lijkt hierdoor compacter dan het daadwerkelijk is. Door een pakkend refrein, een paar treffende thema’s op gitaar en toetsen en samenzang die tussen Beach Boys en boyband hangt (en ook nog even belletje trekt bij Gentle Giant) blijft het nummer steeds gefocust en aanstekelijk.

Iets waar ik altijd weer een beetje van sta te kijken bij echolyn is dat de band de kunst verstaat om muziek zowel opbeurend als melancholisch te laten klinken. Het mooiste voorbeeld hiervan op “echolyn” is Past Gravity, dat binnen het refrein van droevig naar voorzichtig optimistisch – of berustend? – naar fel weet te gaan, met een beeldschoon loopje op elektrische piano en fraai getokkel op gitaar en bovendien uitstekende zang van Ray Weston. Ook (Speaking in) Lampblack volgt een dergelijk patroon, met fraaie melodieën en strijkers die bijna – maar net niet helemaal – te melodramatisch worden. In de beperking toont zich de ware meester etc. De manier waarop echolyn met sferen speelt geeft de muziek een bijzondere diepgang, die door de betrekkelijke toegankelijkheid niet direct opvalt.

Op “echolyn” laat de band horen dat het bekende echolyn-recept, dat al meer dan twintig jaar bestaat, nog altijd voldoende te bieden heeft en ruimte biedt voor verdere perfectionering. Daarenboven wordt de muziek nog altijd getekend door de uitzonderlijke passie en het plezier dat altijd kenmerkend is geweest voor de band. Dit alles maakt dat echolyn na acht jaar afwezigheid weer direct terugkomt in de top van de moderne prog. Hoewel ik “echolyn” niet het beste album van de band wil noemen – mijn favoriet is nog altijd “mei” – is het album dat misschien eigenlijk toch wel. Maar waarom zou je proberen te bepalen of het ene uitstekende album ‘uitstekender’ is dan een ander uitstekend album? De boodschap is hoe dan ook duidelijk: echolyn is terug.

Christopher Cusack

Send this to a friend