Echolyn

The End Is Beautiful

Info
Uitgekomen in: 2005
Label: Velveteen Records
Website: www.echolyn.com
MySpace: www.myspace.com/echolyn
Tracklist
Georgia Pine (5:49)
Heavy Blue Miles (6:48)
Lovesick Morning (10:13)
Make Me Sway (5:23)
The End Is Beautiful (7:45)
So Ready (5:02)
Arc Of Descent [Dancing In a Motel Just West Of Lincoln] (5:46)
Misery, Not Memory (9:04)
Christopher Buzby: toetsen, zang, percussie
Tom Hyatt: bas, elektrische gitaar, percussie, zang
Brett Kull: gitaren, loops, zang
Paul Ramsey: drums, percussie, zang
Ray Weston: piano, Fender Rhodes, Theremin, elektrische gitaar, akoestische gitaar, bas, percussie, zang
Met medewerking van:
Eric Apelt: trompet op Heavy Blue Miles, Lovesick Morning en So Ready
Mark Gallagher: alt- en baritonsaxofoon op Heavy Blue Miles, Lovesick Morning en So Ready
Phil Kaufman: trombone op Heavy Blue Miles, Lovesick Morning en So Ready
The End Is Beautiful (2005)
Stars And Gardens Vol. 4 dvd (2004)
A Little Nonsense Now And Then: Box Set (2002)
Mei (2002)
Cowboy Poems Free (2000)
When The Sweet Turns Sour (1996)
As The World (1995)
...And Every Blossom (1993)
Suffocating The Bloom... (1992)
Echolyn (1991)

Na het verschijnen van het soms moeilijk te doorgronden maar uiteindelijk o zo mooie meesterwerkje “Mei” (2002) bleef bij mij de vraag rond zoemen in mijn hoofd: wat nu, een herhaling van zetten of het roer om? De titel doet vermoeden dat we hier te maken hebben met een finaal slotakkoord, wat gelukkig in alle toonaarden door de band is ontkend maar als je de muziek op dit album wat nader beschouwt, kan ik niet anders concluderen dat dit inderdaad een erg sterk sluitstuk had kunnen zijn.

Want dit album is een combinatie van een groot aantal verschillende Echolyn-trekjes door de jaren heen. De muzikale koers sinds “Cowboy Poems Free” is redelijk ongewijzigd gebleven, maar dit keer wordt ook duidelijk teruggegrepen op eerder werk. Stevige Americana-prog met van die herkenbare ‘rootsy’ klanken (veel slide-gitaar, prominent gebruik van Hammond en elektrische piano) dus, maar dan gecombineerd met een ritmesectie die zich in vele bochten wringt om het zo spannend en opzwepend mogelijk te maken. Dit is ook weer voor het eerst sinds “As The World” dat bassist Tom Hyatt weer volledig van de partij is en dat is goed te merken. Qua ritmische complexiteit benadert het soms weer het duizelingwekkende spel van “As The World” maar op één of andere manier klinkt het allemaal nog een stuk natuurlijker en vloeiender. Het is duidelijk te horen dat de band als doel had dit element weer nadrukkelijk op de voorgrond te laten treden. En dat werpt zo zijn vruchten af in nummers als Heavy Blue Miles, The End Is Beautiful en het afsluitende Misery, Not Memory.

Wat dit nieuwe album met albums als “Cowboy Poems Free” en ook “Suffocating The Bloom” gemeen heeft, is het sterke gevoel voor melodie. Soms zijn deze niet even voor de hand liggend, maar na een paar luisterbeurten zaten ze bij mij toch wel erg gebeiteld in mijn brein. Het lange Lovesick Morning was één van de eerste nummers dat bij mij bleef hangen. Het is een nummer dat in eerste instantie een typische Echolyn-ballade lijkt te zijn, maar in het slotgedeelte gaat het tempo omhoog, geven de blazers de muziek een bijna orkestraal tintje en schudt Brett Kull een mooie lapsteel gitaarsolo uit zijn mouw. The End Is Beautiful is ook zo’n nummer dat gezegend is met een refrein dat na een paar keer erg blijft hangen. Het dansante (wals) karakter versterkt dat volgens mij nog eens. En ook in dit nummer weer die typische Echolyn tegenstelling van tegendraadse coupletten en ‘oorwurm-refreinen’.

En zo zijn er nog veel meer kruisverbanden te leggen tussen het meer recente repertoire en het wat oudere werk. Zoals de altijd tot in de puntjes verzorgde zangpartijen die weer in volle glorie terug zijn. Ray Weston weet regelmatig erg krachtig uit te halen, zoals in Make Me Sway, maar de tegenstelling met de wat zachtere stem van Brett Kull wordt ook weer als vanouds uitgebuit. Gebleven is de uitzonderlijk grote aandacht die besteed is aan de achtergrondvocalen. Ik ken geen band binnen het progwereldje die dit zo goed in de vingers heeft.

Maar wat ik ook erg opvallend vind, is dat dit het eerste album sinds “As The World” is dat qua opname met dat album kan wedijveren. Schitterend om “The End Is Beautiful” met hoofdtelefoon te beluisteren om te ontdekken dat de band van alles diep in de mix heeft gestopt; van loops tot en met allerlei geluidseffecten.

Maar uiteindelijk is er ook nog één ding wat anders is dan in het verleden: The End Is Beautiful is een ongemeen donker, somber en soms zelfs mistroostig album als het gaat om de teksten. Oké, “Mei” was dat bij vlagen ook, maar uiteindelijk was daar nog een zekere loutering en catharsis die uitmondden in een troostend en berustend gevoel. Je hebt iets doorgemaakt maar je bent er beter, sterker uitgekomen. Op dit album ontbreekt dat gevoel volledig en roepen de beide tekstschrijvers met name donkere, desolate en soms zelfs wanhopige beelden op:

“Found your life to be a lonely walk, don’t you wish you’ve done something else” (Georgia Pine)

“Follow the trail of bottles and cigarettes, that lead to the hole that’s in her chest” (The End Is Beautiful)
“I made her hate enough to kill, doesn’t make it right” (The End Is Beautiful)

“There’s a gun on my pillow, ‘cause I’m just ash and dust” (Arc Of Descent)
“When they find me in here between twin double beds, the blue smoke will hover still round my head” (Arc Of Descent)

Misschien was het de bedoeling om een beeld te schetsen van de zelfkant van de maatschappij, van mensen die de weg kwijt zijn. Maar ik mis toch wel de positieve uitstraling, het geloof in het goede in de mens, zoals dat sprak uit de teksten op “Suffocating The Bloom” en “As The World”. Maar dit is dan ook het enige (echt persoonlijke) minpuntje dat ik kan optekenen over dit album.

Want één ding mag duidelijk zijn, de heren van Echolyn hebben het wederom geflikt om een album van grote klasse af te leveren. Het overstijgt “As The World” niet, maar zit zeker op hetzelfde niveau als de voorgaande twee studioalbums. Ik had ook niets anders verwacht van een band van deze uitzonderlijke klasse!

Christian Bekhuis

Send this to a friend