Echolyn Album

Echolyn is een Amerikaanse band met een rijke geschiedenis. Het eerste titelloze album kwam al uit in 1991. Deze heren staan voor fijnbesnaarde symfonische rock met vooral invloeden van Gentle Giant, The Beatles en Genesis. De kern van de band bestaat uit Brett Kull (gitaar,zang), Ray Weston (basgitaar, zang) en Chris Buzby (toetsen). In de persoon van Jordan Perlson is een nieuwe drummer gevonden. Want er zit een hiaat van tien jaar tussen “I Heard You Listening” en deze twee nieuwe albums. Het schrijven van de muziek is al van voor de covid-pandemie. Maar de heren willen pas wat uitbrengen als ze achter elke noot staan. Dat is lovenswaardig, en je kunt horen dat de muziek heel doordacht en geboetseerd is. Echolyn had ruim negentig minuten klaar en dat is verdeeld over twee albums. “Time Silent Radio II” bestaat uit twee epics en “VII” heeft zeven nummers van vrij normale lengte.

“Time Silent Radio II” start met Time Has No Place. Dit is een nummer van ruim zestien minuten dat onderverdeeld is in vier stukken. Het begint met een mooie, wat speelse melodie. De muziek zit uitstekend in elkaar en is uplifting. Daarna volgt een rustig en relaxed gedeelte. De muziek is symfonisch, met een touch van The Beatles en ELO. Het tempo gaat daarna wat omhoog, maar het speelse karakter blijft. Het nummer wordt weloverwogen afgerond met het herhalen van het beginthema.

Water in Our Hands is wat pittiger. Ook voor deze epic geldt dat de melodieën centraal staan en vloeiend in elkaar overlopen. De muziek wordt soms wat broeieriger en ‘harder’. Er gebeurt meer in deze epic dan in Time Has No Place. Ook omdat het nummer zo lang duurt, heb ik zo nu en dan een wat unheimisch gevoel en weet ik niet precies waar ik in het nummer ben. Neemt niet weg dat de muziek fraai is. Als geheel spreekt Time Has No Place mij meer aan.

“Time Silent Radio VII” bestaat uit zeven compactere nummers. Radio Waves is een fris, haast zomers nummer. Autorijden voor de fun, raampje open en palmbomen links en rechts, dat idee. Een ander mooi nummer is het rustigere Cul-de-Sacs and Tunnels. Fijne, relaxte melodieën. Our Brilliant Next is dan weer wat spannender en slepend en On We Blur weer wat meer speels. Ik vind dat Echolyn het mooist voor het laatst heeft bewaard met het fraaie Tiny Star. Aan de ene kant is de muziek wat melancholiek, aan de andere kant is het aanstekelijk.

Met deze twee platen is Echolyn weer helemaal terug. Met muziek waar heel goed over nagedacht is. Waarin veel te ontdekken valt en waar je de tijd voor nodig hebt. Maar hoe mooi de muziek ook is, het is wel erg veel allemaal. En wat mij betreft wat te veel hoofd en te weinig hart. De nummers van Echolyn raken mij te weinig. Voor mij blijft de muziek op afstand staan. En dat is puur persoonlijk en doet niets af aan de kwaliteit van de muziek. Maar dat zorgt er wel voor dat ik wat ambivalente gevoelens over de platen overhoud.