Eclipse Sol-AirAlbum

Het is een bijzonder gezelschap, dit Eclipse Sol-Air. Vier mannen, drie vrouwen en vrijwel allemaal klassiek geschoold. Een deel is van Franse afkomst en een deel is Duits. Hun muziek is al net zo divers. Een smeltkroes van artrock, progressieve rock en een flinke snuf theater.

De zang wordt zowel door mannen als vrouwen verzorgd en is in het Engels, Duits en Frans en alles accentloos. In sommige nummers worden twee talen gecombineerd. Philippe Matic-Arnauld des Lions heeft een wat rauwe stem die het theatrale niet schuwt. Dit contrasteert mooi met de meer klassieke stemmen van de dames. Daarnaast kan de band uitstekend instrumentaal overtuigen. Zo is bijvoorbeeld het lange stuk in Destiny Of Freedom met ronkende toetsen een genot voor het oor.

Naast het theatrale wat er soms behoorlijk dik op ligt, slaagt de band er ook in om mooie melodieën te produceren. Zo is My Heart Belongs To You het meest compacte en sterkste nummer. De inzet van de viool en de fluit zijn hier uitstekend evenals de opbouw van het geheel. Asylum is dan weer van een totaal andere orde. Hier lijk je zo in de wereld van de film “One Flew Over The Cuckoo’s Nest” beland te zijn. De band legt zijn ziel en zaligheid erin met af en toe pittige gitaarriffs, opzwepende viool en flink wat gillende bijgeluiden. Het is zeker goed uitgevoerd, maar enigszins vermoeiend is het wel.

Productioneel is het allemaal om door een ringetje te halen. Dat is op zich niet vreemd als je weet dat Frank Bornemann van Eloy achter te knoppen zat. De muziek doet bij vlagen wel denken aan deze illustere Duiste band, maar ook bands als Phideaux, Soma White en Cirrha Niva schieten me te binnen. Feit is wel dat “Schizophilia” volledig je aandacht opeist. Elke vierkante millimeter is gevuld en daar moet je van houden. Het album duurt 50 minuten, maar het voelt eerder als 70. Op zijn tijd is dit best lekker, maar grote kans dat je daarna even geen muziek wilt horen om alles te verwerken.

Maarten Goossensen