Ecstasy In NumbersAlbum

Spelen in een triobezetting is misschien wel het moeilijkste wat er is in de muziek. Helemaal als het gaat om een band met de standaardopstelling gitaar + bas + drums. Platgetreden paden, eenvormigheid in de klank en clichés liggen dan al gauw op de loer. Door middel van muzikaal vakmanschap en sterke composities weet de Amerikaanse jazzrockformatie Ecstasy In Numbers deze valkuilen te omzeilen.

Bassist Dean Schmidt vormt samen met drummer Garey Williams een goed geoliede ritmemachine. Lekker losjes zorgt hij met zijn vloeiende basspel, waarvan veel op een fretloos instrument waar door je die mooie zangerige klank krijgt, voor de basis. Maar daarnaast krijgt hij ook regelmatig alle ruimte om te kunnen soleren. Nergens over-the-top maar lekker relaxt.

Garey Williams is niet alleen verantwoordelijk voor het uitstekende drumwerk op dit album maar tekent ook nog eens samen met gitarist Mike Mattingly voor alle composities. Daarnaast heeft hij ook nog een stevige vinger in de pap voor wat betreft de productie van het album met als resultaat dat hij met zijn instrument over de volle breedte van het geluidsbeeld aanwezig is. Dat is überhaupt één van de pluspunten van dit album; een warme, diepe brede klank die alle subtiliteiten in het samenspel volledig tot zijn recht laat komen.
Maar de grootste druk ligt natuurlijk op de schouders van gitarist Mike Mattingly die voor het melodieuze aandeel moet zorgen. Zijn gitaarstijl is niet direct op één specifiek voorbeeld vast te pinnen. Deels doet hij mij denken aan Andy Timmons als deze zijn jazzrockkant wat meer laat horen maar in een nummer als Spy Vs. Spy lijkt zijn atmosferische spel ook wel wat op dat van Allan Holdsworth ten tijde van “Wardenclyffe Tower”. En dat zonder dat Mattingly ook maar gebruik maakt van een gitaarsynthesizer. Met name de variatie aan klanken die hij uit zijn gitaar weet te halen is zijn sterke troef.

Maar met goed spel kom je er natuurlijk niet want zonder goede composities is dat ook niet veel waard. Gelukkig heeft het duo Williams / Mattingly ook daar de zaakjes goed op de rij. Mooi voorbeeld is Shades dat lekker relaxt begint waarna vervolgens door een drietal korte solo’s van alle muzikanten de intensiteit wordt opgevoerd. Maar altijd wordt het geheel weer lekker teruggeleid naar het sterke hoofdthema. Spellbound levert een mooi contrast op tussen enerzijds een lekker groovende shuffle en een wat losser swingend gedeelte. De opener van het album, Cruisin’, roept bij mij gelijk het gevoel van een autorit langs de Californische kust op. Wat ook opvalt zijn de smaakvolle overdubs (met name kleine extra gitaarpartijtjes) die de band toepast. Die zorgen er voor dat de algehele klank van de band absoluut niet gaat vervelen. Als je het tweede woord van het nummer Rush Hour uit de titel haalt heb je ook gelijk een aanknopingspunt voor het hoofdthema van dit nummer te pakken. Goed om te horen dat Ecstasy In Numbers ook met het steviger werk goed uit de voeten kan. Niet dat we nu gelijk met een heavy rockband te maken hebben want daarvoor blijft de rest van dit nummer lekker losjes swingen.
Wat mij betreft heeft deze band een perfecte balans gevonden binnen al zijn muziek. Aan de ene kant zijn de stukken niet te strikt van opzet en aan de andere kant is er ook geen moment dat je denkt dat de solo’s nergens toe leiden.

“Spellbound” is wat mij betreft dan ook een mooi voorbeeld van een album dat perfect zou kunnen dienen als introductie voor iemand die wel van een lekker portie instrumentale rock houd maar zo langzamerhand wel toe is aan een nieuwe uitdaging. De jazzrockconnaisseurs weten hopelijk genoeg als ik zeg dat dit album een warm plaatsje in mijn hart heeft veroverd.

Christian Bekhuis