Mulder, EddieAlbum

De naam Eddie Mulder zal niet bij iedereen direct een lampje laten branden. De in 1959 in Friesland geboren instrumentalist is echter al heel lang actief in de (Nederlandse) muziekwereld. Vanaf zijn zesde levensjaar speelt de gitaar een belangrijke rol in zijn nog prille leven, geïnspireerd door Cliff Richards en de Beatles, later door bands als Pink Floyd, Yes en Genesis. Ook Gong, Steve Hillage en Gentle Giant zijn favorieten. Begin jaren tachtig werd hij professioneel muzikant, hij speelde vooral covers, en deed ook geregeld sessiewerk in studio’s. Vanaf de eeuwwisseling kan hij zijn voorliefde voor symfonische en progressieve rock in de praktijk brengen bij o.a. Flamborough Head, Trion en Leap Day. Daarnaast vormt hij samen met zanger Jos Harteveld (Leap Day) een duo genaamd Two Faces waarmee ook opgetreden wordt. Solo-optredens in combinatie met het geven van gitaarles maken Mulder tot een druk baasje. Maar tussen al die activiteiten door heeft Mulder nog tijd gevonden om een solo album te maken met louter instrumentale en grotendeels akoestische muziek. Met een beetje hulp van zijn muzikale maten natuurlijk.

“In A Lifetime” is al weer zijn derde solo cd en hij is er overduidelijk blij mee. Zoals gezegd, veel akoestische gitaarmuziek, maar met de hulp van gastmusici uit zijn symfo carrière (Edo Spanninga, Gert van Engelenburg, Albert Schoonbeek, Peter Stel, Willem Friso Wielinga, Margriet Boomsma en Henk Stel) is er ook de nodige variatie gecreëerd. Het Poolse label OSKAR brengt het album uit en de Poolse kunstenaar Rafal Paluszek verzorgde artwerk en layout. Het is een redelijk gevarieerd album geworden met voor elk wat wils.

Als je over akoestische gitaar muziek spreekt ontkom je bijna niet aan vergelijkingen met de man die het afgelopen jaar zijn zevenenzestigste verjaardag vierde en al ruim vijftig jaar opneemt en optreedt: Harry Sacksioni. Terwijl Sacksioni zelf door Howe’s akoestische spel is geïnspireerd heb ik de omgekeerde weg gevolgd: door Howe ben ik bij Sacksioni beland. Zijn “Vensters” uit 1976 is een absoluut meesterwerk en staat nog recht overeind tot op de dag van vandaag en kan met een beetje fantasie ook tot de symfonische muziek gerekend worden. Tegelijkertijd is het probleem vaak met akoestische muziek dat de nummers snel op elkaar gaan lijken en het moeilijk is de spanningsboog in tact te houden, zelfs voor de grootste meesters op dit instrument. Dat gezegd hebbende heeft Mulder hier een prima product binnen het genre afgeleverd, met meerdere stemmingen en schitterend spel. Voor elk wat wils en prima geschikt bij de open haard en voor de romantici onder ons. En, toegegeven, daar schaar ik me graag onder. Laten we maar eens gaan luisteren.

Openingsnummer Daydream is een lekker in het gehoor liggend muziekje om, inderdaad, op weg te dromen. The Innocent heeft een licht folky inslag, beetje richting Steve Howe/Harry Sacksioni, een onschuldig positief geluid. Beide nummers zijn volledig solo akoestisch instrumentaal. Driven is het eerste nummer met groepsgeluid, drums/bas, piano/toetsen en zelfs de fluit van Margriet Boomsma (Flamborough Head) komen voorbij. Een licht jazzy toontje hier, mede door de fluit bijdrage, een verrassende elektrische gitaar maar nog steeds zeer ingetogen en prettig in gehoor liggend. De compositie laat geen diepe indruk achter. Choices To Make is een soort ‘Sacksioni meets Taxi sound track’, een relaxed deuntje zonder pretenties. De combinatie van fluit en mellotron duwt het geluid van Best Intentions richting Steve Hackett ten tijde van zijn samenwerking met broer John en toetsenist Nick Magnus tewijl Mystery Land een dromerig nummer met hoog ‘Sacks’ gehalte is. Ook Waiting mag zich net als Driven verheugen in een breder geluid met fluit/gitaar, ditmaal hanteert Mulder naast de elektrische- ook de basgitaar. Expectations is een mooi mid-tempo solo nummer terwijl Cold and Grey doet me weer een beetje aan Mike Oldfield denken, de somberte en de grijze grauwheid uit de titel komen muzikaal uitstekend uit de verf.

Op titelnummer In A Lifetime is wederom een groepsgeluid horen met grofweg dezelfde bezetting als op Waiting en Driven. Het is met afstand het langste nummer, met ruim zeventien minuten, en ook het meest tot de verbeelding sprekend. Na een overwegend akoestisch intro neemt Mulder al snel de elektrische exemplaar ter hand en tegen een door toetsen en fluit gedomineerde achtergrond soleert hij op imposante wijze op een stuk muziek wat mij in de verte zelfs doet denken aan het meesterwerk van Harry Sacksioni, “Vensters”. Ook referenties aan het tweede solo album van Steve Howe, “The Steve Howe Album”, dat laatste vooral in zijn elektrische spel, complimenten. Het laatste nummer, Meeting Tommy, kan niet anders dan geïnspireerd zijn door het werk van het Australische akoestische gitaar fenomeen Tommy Emmanuel. Ik weet dat Mulder hem heeft ontmoet getuige een foto op zijn website en dit is dus Eddie’s eerbetoon aan één van zijn helden. Hij doet zijn idool eer aan met dit ultra korte afsluitende nummer van de CD. Hoewel het voor het zelfde geld ook een ode aan Chet Atkins had kunnen zijn.

Ik begrijp dat Mulder af en toe nog wel eens live wil optreden, zij het zeer schaars en grotendeels in het noorden van het land. Ik zou het zeker geen straf vinden om hem eens in levende lijve te zien spelen, bij voorkeur in een intiem theater in het westen. Een open invitatie wat mij betreft.

Alex Driessen