Eden RoseAlbum

Het jaar 1970. Prog als muzikale stroming begint langzaam zo zijn vormen aan te nemen. Sommige jonge bands lopen ver voor op (King Crimson, Pink Floyd, Genesis), anderen zetten voorzichtige stapjes in die richting (Yes, Barclay James Harvest). Maar ook minder bekende bands die al wat langer actief zijn proberen aan te haken (Kaleidoscope). En dan zijn er nog bands waar van je wel al de potentie hoort, maar waar bij het nog niet echt tot uiting komt in de muziek. Het Franse Eden Rose valt in die laatste categorie.

Op het krap 37 minuten lange “On The Way To Eden” schotelen ze ons een aangename portie instrumentale rock (met een vleugje bluesinvloeden) voor, die gedragen wordt door een lekker bed van hammondorgel, melodieus gitaarwerk en een lekker stuwende ritmesectie. Het wordt nergens extreem complex maar in de up-tempo stukken laten de heren horen meer dan competente muzikanten te zijn. Jammer alleen dat die nummers compositorisch nog een beetje onder de maat zijn. Het zijn dan ook met name de wat rustigere nummers die mij nog het meest aanspreken. Sad Dream en ook Walking In The Sea zijn daarvan mooie voorbeelden, maar ook het mid-tempo titelnummer mag er wezen.

Qua stijl / geluid moet ik bij Eden Rose deels denken aan Procol Harum (het alom aanwezige hammondgeluid), vroege Santana (door het gitaargeluid van Jean-Pierre Alarcen) en ook aan een versimpelde versie van het geluid zoals Camel dat drie jaar later zou laten horen op hun titelloze debuutalbum.

Het feit dat dit album überhaupt op cd is uitgebracht door Musea heeft meer te maken met het feit dat deze muzikanten in 1972 onder de naam Sandrose een album zullen uitbrengen dat enige status in, met name, het Franse progwereldje heeft, dan met het feit dat de muziek nu daadwerkelijk van een extreem hoog niveau is. Het bewijst eens te meer maar weer dat de meeste bands niet zo maar uit de lucht komen vallen, maar dat er vaak een lange weg van vallen en opstaan aan vooraf is gegaan. Eden Rose is dus geen hoogvlieger, de progarchivarissen onder ons zullen echter zeker blij zijn dat dit een stukje vroege proggeschiedenis aan de vergetelheid is onttrokken.

Christian Bekhuis