EdensongAlbum

Casper Middelkamp schreef in zijn recensie van het debuutalbum van de Amerikaanse band Edensong over uitgebreide promosheets, die vaak aan matige cd’s voorafgaan. Nu ben ik het niet in alle gevallen met Casper eens betreffende de stelling dat lange en uitvoerige promosheets een voorbode zijn voor slechte kwaliteit. Toch zit er een lichte kern van waarheid in. Het grappige is dat acht jaar na dato Edensong nog steeds een uitgebreide inleiding nodig heeft. Wat heet; in dit geval kan ik zelfs drie A4tjes doorlezen.

Na acht jaar heeft de band in elk geval weer de nodige wisselingen in de bandbezetting ondergaan en dat heeft gevolgen gehad voor het totaalgeluid. Dus wellicht heeft die verandering ook wel een uitgebreide toelichting nodig in een promosheet…. Want is de muziek significant veranderd?

Vooropgesteld, het totaalgeluid van Edensong is als kenmerkend te betitelen en in mijn optiek is het ook enigszins uniek. Je kan niet ontkennen dat de band waarschijnlijk veel inspiratie heeft gehaald bij een band als Jethro Tull, want de band geeft een aparte draai aan het totaalgeluid. De band schurkt tijdens dit album vooral tegen het proggeluid van de zeventiger jaren en schroomt daarbij niet om flink uit te halen met een aantal stevige gitaarrifs.

Wanneer je jezelf kan vinden in de volgende opgesomde profielschets, dan moet je de recensie vooral doorlezen: “Als potentiële luisteraar heb je een voorkeur voor toetsen, diverse fluitsoorten en folk, aangevuld met brutale gitaarriffs en drukke en tumultueuze composities”.
Heb je na deze beknopte opsomming twijfels of dit jouw smaak is, dan zou ik gelijk doorsurfen naar een volgende recensie.

Het mag duidelijk zijn, je moet van de muziek van Edensong houden want die is op sommige momenten bijzonder bedrijvig te noemen. Dan heb ik het gemakshalve gelijk over het openingsnummer Cold City. Maar ook het opvolgende End Times In Retrospect begint kalmpjes, maar ontwikkelt zich gaandeweg de minuten vorderen in een enorme brei van gierende Hammond en Mellotron orgels, cello en dwarsfluit. Voor de liefhebber van deze instrumenten met de achterliggende gedachte van een extreme versie van Jethro Tull kan dit smullen worden, voor mij is het allemaal iets te heftig. De muziek neigt vaak naar psychedelische vormen, ook door de complexe songstructuren. Nog een voorbeeld waar het mij het iets te ver gaat is Down the Hours, waar de combinatie van de toetsen van Stefan Paolini en de dwarsfluit van Barry Seroff mij te ver doorslaat in enthousiasme.

Er zijn overigens ook meer rustige composities te vinden waar meer regelmaat in terugkomt. Bijvoorbeeld In The Longest Of Days is een fijn nummer waar alle eerder besproken componenten terugkomen, maar wel met duidelijke lijn en structuur. Ook The Hollowed ontwikkelt zich in beginsel als een keurige track maar ontpopt zich na enige minuten toch in een drukke compositie volgepropt met dwarsfluit, strijkers en zang van de grondlegger en mastermind van de band, James Byron Schoen. En waar Hans en Casper in hun recensies nog negatief waren over de zang van Schoen, moet ik concluderen dat ik mij er in het geheel niet aan kan storen. Zijn zang is kenmerkend en Schoen is enigszins beperkt in zijn bereik, maar  zeker niet slecht. Tenslotte wil ik vooral ook een lans breken voor het nummer Regenerations, dat een heerlijke track is zonder het drukke gedoe eerder op het album. Het begint met een heerlijke akoestische gitaarintro, aangevuld met een melancholische piano en dwarsfluit.

Waar Casper en ook Hans Ravensbergen (recensie) nog kritisch waren op het muzikale vakmanschap van deze band, kan ik vaststellen dat de band een ferme stap in de juiste richting heeft gemaakt. Voor dit nieuwe werkstuk hoeven de Amerikanen zich niet te schamen, je moet alleen wel een voorkeur hebben voor drukke, actieve, folkloristische prog met een stevige toets van diverse soorten fluit.

Ruard Veltmaat