EdguyAlbum

Laat ik beginnen met biechten: ik heb deze plaat helemaal niet beluisterd. Ik heb iets beluisterd dat er op lijkt. AFM Records stuurde ons een promo-cd die maar een gedeelte beslaat van het ruim honderd minuten durende dubbelalbum. Bovendien heeft men voor deze promo de volgorde een beetje aangepast. Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat ik liever die dubbel-cd had gedraaid.

Edguy maakt ouderwetse heavy metal uit de school van Iron Maiden en The Scorpions. Simpele meebrulrefreinen, dubbele basdrums, scheurende gitaren en teksten over dood en verderf zijn de belangrijkste kenmerken van dit genre, dat het bepaald niet moet hebben van innovatie. Bijna twintig jaar geleden maakte Spinal Tap deze muziek en de mannen die ze spelen al belachelijk en wat Edguy betreft is er na al die tijd geen reden voor verandering. Kijk maar naar het gigantische middeleeuwse decor met de vuurpotten en magnesiumbommen op de hoes. Luister maar naar deze plaat. Het lijkt wel alsof de bands van de jaren ’80 een kleurplaat hebben gemaakt die door Edguy keurig binnen de lijntjes wordt ingekleurd. Als dit een website voor hardrockfanaten was geweest hadden we vast de loftrompet gestoken over dit hardnekkig vasthouden aan oude normen en gebruiken, maar Progwereld gaat over progressie en dat principe staat bij Edguy niet hoog aangeschreven.

Het nadeel van liveplaten is vooral dat de subtiliteit die op studioplaten de muziek verdiept op het podium vaak niet haalbaar is. In het heetst van de strijd sneuvelen nuances als eerste, vooral als de muzikanten op hun tenen moeten lopen. Zanger Tobias Sammet heeft hoorbaar moeite met zijn partijen. Of dat komt of hij de hele tijd over het podium sprint kan ik niet beoordelen maar hij komt echt lucht te kort en dat wreekt zich vooral in de hoge registers. Daarbij heeft hij – live meer dan in de studio – zo’n mooi Johnny Jordaan vibrato in zijn stem dat mij na twee liedjes vreselijk gaat tegenstaan.

De overige muzikanten spelen heel netjes, de gitaarsolo’s zijn best goed en de vaart zit er lekker in (de drummer heet niet voor niets Bohnke!), maar echt opzwepend wil het allemaal niet worden. Dat komt toch grotendeels door het repertoire: al die simpele refreinen, die eindeloze parade van hardrock clichés. Van het sfeervolle intro met dreigende synthklanken in openingsnummer Welcome To The opera tot het pompeus doorroffelende einde van afsluiter Out Of Control hoor ik geen enkel onverwacht of spannend stukje muziek. Soms is het ietsje beter dan gemiddeld, zoals het epische The Pharaoh. Soms is het aanzienlijk slechter dan gemiddeld, zoals de genante ballad Fallen Angels en de vreselijk oubollige presentatie van Sammet: “En nu alleen de meisjes!”. Maar noch deze composities, noch de uitvoering ervan steken boven de grauwe middelmaat uit.

Misschien is dit niet de goede plaats voor de bespreking van een live hardrock plaat. Je gaat op een jazz-website ook geen country bespreken, dus misschien geef ik de mannen van Edguy geen eerlijke kans. Eigenlijk doen ze reuze hun best en heb ik meer moeite met het genre “an sich”, maar juist in een tijd waarin elke week een nieuwe Scandinavische groep bewijst dat er nog een hoop leven in hardrock zit, is je best doen niet goed genoeg. Een 8 voor ijver, een 6 voor uitvoering en een 2 voor creativiteit, meer zit er niet in. Tja…

Erik Groeneweg